Alle inzendingen van stanislaus

Zou kunnen denken aan "bot" of het jaar van de "buffel" en Olympische spelen In het merg der dingen een Chinees met twee gratis boodschaptasjes Links de groenten zo'n elf honderd gram rechts de tofu Het gaat om het zoeken naar evenwicht de juiste afstand tot de dingen vervolgens ervoor gaan staan bijvoorbeeld een tank op weg…

Platgekust met tongzoenen smeltend in de mond Overleefd ondanks alle hartvormige geschenken zo van met een pijl erdoor Verpakt met liefdevolle woorden opdat de ijzeren vuist in een zacht lederen handschoen aankomt als een ploertendoder op een hard hoofd In de keukenkast loert het zaadje wraak is de heer Er zijn oorlogen in het verschiet…

Zodra zij glimlacht, plaatst zij zich in de tijd, worden rimpels geteld op haar voorhoofd en om haar ogen kraaienpoten na souplesse van een jonge naar karnemelk ruikende huid Haar liefhebben is als wachten op een zonsopgang, die zich in rosse, zachte passie verliest zichzelf hervindt en in de morgen opnieuw zichzelf in licht hervult…

Als zij haar groene jurk uittrekt valt het dons van populieren ruist het ritselend blad Mijn mond valt er van open Er groeien horens door hoofdhuid gespleten hoeven trappelen Een wolk dimt het licht warmte komt uit de aarde een wesp cirkelt traag Zij geurt van kweeperen kaneel en zweet wit zoet het strelend gras…

Voor hem begint de laatste keer tranen worden gekeerd, hij heeft zijn best gedaan en dat was niet genoeg Zoals de zon en de maan niet dat hij zich vergelijkt hij verliest zich in wat had kunnen zijn als blijven wat is en het knagen groeit Daar is de nieuwe maan, de aarde zit vaak in de weg, toch berekende zij het getij, vervolgens zwaartekracht…

Weggaan heeft iets van blijven je weet van terugkomen en daarna opnieuw vertrek Denk aan de benenwagen niet aan auto of trein vertrouwen op eigen kracht Hoeveel kilometer loopt een mens zodra hij weet dat hij voortdurend op het lichaam bouwt De grenzen liggen bij dromen van wolken en water dat in zee samenkomt…

Vandaag mijn voornemens opgeschreven zorgvuldig opgeborgen en verstopt Ze gaan niemand iets aan buiten mij om aan het eind van 'n jaar te lezen van wat er geworden is en wat niet Voor de schaduw van de toekomst uit maak ik mijn bewegingen soepel rond vang de grote bal van links en rechts…

Heb je lief, daarom moet ik je verliezen Wat blijft zijn ankers wankel ingeslagen in een weerbarstige, zanderige bodem waaronder een tapijthaai, zeepieren, een slak een naakte, van wie de kleuren blijven bekoren zichzelf niet meer zijn zoals zand verschilt van rivier en zee, in meer of minder rond versleten zijn tot er weinig meer overblijft…

de dag beginnen met een kus brood snijden en tomaten wachten tot ze zich aanvlijt met kopjes geven en gespin haar armen om mijn schouders de mond op mijn tonsuur me vragen waar of ik ben terwijl de waterkoker bruisend tot stilstand komt…

Ik denk dat het komt door de manier waarop zij "lieverd" zegt Misschien meer hoe zij dat tussen de oren vult werkelijk wordt Bommelding een andere betekenis krijgt als men geen Marten Toonder leest Jij omsluit mij als een handschoen die ik even later verlies en tot eenzaamheid verdoem haar in vrieskou achterlaat…

Soms denk ik dat je een kwarkje bent sneller dan het licht en ben je er wel of ben je er niet ik hou van je stil, het is een geheim Ja, dat klopt wel eigenlijk Wat klopt is dat ik ook van jou zoals de zon misschien morgen ook opkomt, dat ze nog eens schijnt…

Ik noem je blank en rond je heupen en je mond je heet Isabelle en je blankheid verlicht de nacht De maan zegt daar niets over de wolken halen hun schouders daarover op, verdoezelen je borsten, die opvliegen tussen blad van bos loofwoud in winter dat zichzelf verliest droomt van maretakken…

Misschien is lief zijn wel één voor één haar haren uitrukken met een pincet omdat ze glad wil zijn en behagen, haar lippen zijn ook zacht als het kuiltje in haar kin, haar borst geschapen om altijd vreugde te schenken bij voorspoed en tegenslag Hoe trekt men haren uit het beslag waaruit een karakter bestaat Wie betaalt het schoon gelag…

Eerst is het wit dan worden handen en voeten gemaakt een liedje gezongen Woorden worden gewogen opgeblazen en vastgezet met dunne draadjes aan elkaar geregen Een gedicht is een voorn die zwemt in het blanke gezicht van de maan luister: de vis zingt…

Eerst is het wit dan worden handen en voeten gemaakt een liedje gezongen Woorden worden gewogen opgeblazen en vastgezet met dunne draadjes aan elkaar geregen Een gedicht is een vis die zwemt in het blanke gezicht van de maan Luister: de vis zingt…

zij zegt dat hij zijn broer niet is terwijl de de neus en ogen van hem zijn de lippen, de kin niet ben bang dat hij hij me straks kust de weg vindt in mijn in mijn bevend lijf vervolgens in het hart daar wacht zijn broer dezelfde weg gegaan wat zullen ze zeggen tegen elkaar, zeggen tegen elkaar in het kloppend orgaan of zullen ze…

het is maandag van een week buiten wordt een millennium in de onderlijnen afgewerkt je slaapt van geen kwaad bewust ik waak en vraag me af waarom je zo lieflijk klinkt en lijkt alsof aan een dag geen einde komt en aan de nacht geen nieuw begin…

Met haar fluisterstem kluistert ze me vast aan de ribben van het schip dat "WANHOOP" heet Ze zingt me in het hoofd spelt cijfers en letters één voor één, speldt ze vast aan de hersenstam Ik mag een wens doen verdrinken in haar ogen vergeten wie ik was worden wie ook maar…

je drinkt je koffie kijkt naar buiten het koffiehuis een mooie vrouw komt voorbij en de regen valt uit grijze lucht druppels op de ruit dansen naar beneden op de schuine vensterbank ze opent de deur, schudt haar paraplu onder de overkapping uit even glijdt haar blik over me heen ze bestelt een thee bij het meisje aan de toog, ik glimlach…

Alsof een kakelvers begin mogelijk is een haan kraait bij het begin van de dag de brandnieuwe mensen wakker, nog met geen herinnering belast offers aan een vertrokken god op zoek naar het eigen lot Het helpt soms door in een rivier te gaan zitten bij volle maan en per minuut een wit rozenblad naar binnen gewerkt, opdat zich in water het…

denk niet dat een gekko met miljarden trilharen plakt aan het glazen plafond wat jij doet met gebroken nagels ingescheurd tot op het bot met hetzelfde effect harpoenen van weerhaken voorzien je noemt cactus dus de naalden prikken in de huid zou willen dat ik zonder je kan de zon komt op, de maan gaat onder in jouw naam, uit mijn vlees…

Het begint altijd met opruimen van de scherven van geluk het verlangen naar eenzaamheid maar zij kruipt nog steeds al je poriën in en uit Als je wakker door de regen van een onbekend geluid het bed veel te groot lijkt Gedachten aan haar dijen haar mond, lippen, haar buik de streelzachte binnenkant dwingen tot tijd voor buiten Een moeder…

ze weet dat als ze weggaat het missen begint, het niet zonder elkaar dus laat ze hem gaan, breekbaar vervuld van een langzaam zweven waarom zou ze niet alleen er is zo weinig in zoveel niets eens schreef hij voor haar dat als je "n" aftrekt van niets er altijd iets in haar buik rollen de tonnen om op dat geluid kuiert ze door het huis…

de dood komt en gaat blijft de trouwste vriend van aarde tot stof waarvan dromen zijn gemaakt ergens daar tussenin ontspringt een woord een vogel zingt een regel ontstaat wat later een gedicht over de liefde op het hoogste punt hoe kan het anders van de Mont Ventoux * In memoriam Ger Klein Ikkink soms wel Ger van Wijck geheten, stichter…

Lieve L., Ik mis je zo, maar maak je niet ongerust ik sla me er wel doorheen Soms lijk ik zo vol verdriet dat er niets meer bijkan en dan stulpt mijn lijfje weer wat uit geeft ruimte aan nog een liter Ben een flexibel mens, een plastiche Al je gedichten weer gelezen als therapie, maar deze keer werkt het niet. Zou het liefst in een holletje…

wat we met liefde bedoelen de juiste afstand is tot de dingen en personen aanvallen en verdedigen samenvalt en dat zowel links en rechts de beweging wordt geoefend alsof het een danspaar betreft op het gladde, harde ijs de lichtste het verste wordt gegooid vaak ook de kleinste is een moment een zwaluw met een gevorkte staart wegdraaiend…

Mijn lief en ik maken een gedicht over de inhoud van haar handtasje zij keert het om en we kijken naar het rommelig resultaat Zij noemt het op en sorteert met vaste hand, ongebruikte papieren zakdoekjes links gebruikte rechts en ik kijk naar haar gezicht het zwarte haar, dat in vlammetjes geknipt het voorhoofd ampel dekt de ogen met…

dat water zacht is tenzij de val van te hoog als op ijs uiteenspat toevoeging van zout zachter maakt plonst, aanvoelt als gewalst staal uit het zuiden de lente groen blad aan harde bast en barse tak ontlokt verhoging van temperatuur het kader schept voor wat begint, stopt, weer gelooft en tot wind zich omplooit stof, takjes, snippers…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

Het zou verbazen dat ze veinst ze kijkt de camera in, verwacht wellicht applaus of aanmoedigingskreten van een dolgedraaid publiek dat allang niet meer weet of zij de dame was die in verband werd gebracht met een timmerman, van wie Tim Hardin zong, door de Four Tops van de nodige soul voorzien ontastbaar als bedauwde rozen te zacht om…