Alle inzendingen van stater

zachtmoedig van aard toch als Attila's horden stampen ze stuivend en bloc voorbij koersvast de schapen op weg naar de kooi de lammeren wat onzeker daartussen of achteraan allez..! roept omkijkend de herder keert even terug op zijn schreden geeft de achterblijvende allerkleinste een teder duwtje in de tengere rug -----------…

tomeloze kracht die mijn stroom van woorden brengt in een vrije val als een sneeuwbal die bergafwaarts voortrolt, ongeremd en groeit zonder oog voor werkelijkheid steeds weer passeren striemende beelden mijn geestesoog verlating, jaloezie vernedering amper overwonnen dient een volgende zich aan een wond die ik open houd bezeten…

die hem beschermde heeft hij op leven en dood verslagen vooralsnog nu de lange de eenzame strijd tegen die hij werd beschermd…

websitedamesprofiel stapel ben ik op míjn kids gek op m'n honden óh ja.. ook nog op m'n man rokersruimte actieve roker rookt óók nog tig maal passief en dát pro deo o.a. zij houdt slechts van hém en hij ook van háár, althans.. onder anderen…

voordeur open vriendelijk onthaal liefslawine achterdeur al op een kier van die eenzaamheid moét koesteren raken tallozen elkaar kortstondig langzaam schuivend allen dezelfde weg tussen die twee vermaledijde deuren met onbegrip woede om de leugens verwarring en verdriet gevallen, in ongenade geslagen met de stok van die…

languit ligt ze ontspannen op haar zij vingertoppen bevallig op haar hoofd waardoor ze uitdagend haar schemerharige oksel toont met een lichte spot kijkt ze hem aan, beloftenvol, dronken wordt hij als zij hem tergend traag ontdoet van kleren en ze wegwerpt langs haar schouder een voor een zelfs met barenssporen oogt zij…

gekweld door impotentie aambeien en artrose met hypertensie behept en permanente winderigheid door vrouwen angstig gemeden ben ik een effrayante en bezeten oude dwaas senes bis pueri een verstokte pessimist ongeschoren, depressief omringd door sombere geuren slapeloos van neurosen en talloze fobieën verteerd door mensenhaat ook nog…

Karin is verslaafd aan Johan maar díe houdt - onder meer - van Nel op háár beurt weer verlangt naar Chris wiens hart bij Mary is, zo vol van ene Eelco voor wie het leven zonder Karin zo zonder inhoud is -------------------------------------------- hiertoe geïnspireerd door een liedje uit vervlogen tijden.. van…

weet zij veel wat dichten is dat het de lezer is die schept... hérschept wat dichters verzinnen in gedachten, luidop als ooit Cees Buddingh’ nooit versagend gaat ze door én door met penselen van haar versjes waarvan André Hazes post mortem een stijve krijgt…

levensavond samen uitkijken over het kalme water tevreden luist’ren naar eenden, net als vroeger rondkwebbelend in het riet…

als een zielige meeuw oliebesmeurd sleept hij zich voort strompelend over vervuilde stranden geen vleugels meer om vrij over golven te zweven boven wolken ook met kalme machtige vleugelslag hij dreigt te vallen voorgoed met angst in zijn ogen staart hij nog eenmaal vertwijfeld omhoog . maar alsof van boven komend besef…

gister fier rechtop kopjes nu al gebogen gekocht op de markt eigenlijk in het koelhuis waren ze al gestorven…

Traag word ik wakker. Vage straatgeluiden, een streepje licht naast het gordijn. Op jouw schouder rust zwaar mijn hoofd. Jouw warmte koestert mij, door en door. Onderdrukte kreetjes hoor ik slaken. Een halfslapende kus bereikt mijn mond. Weer dringt passie zich onweerstaanbaar op. De vroege nacht wordt opnieuw beleefd, als een durend…

[senryu] stof en hondenhaar de stofzuiger hanteer ik artrosegeremd…

spookachtig landschap splijtzwammen woek'ren, lachend waarom ging zo weldra de eenheid teloor verscheurd door tegenstanders ooit medestanders een lied van pijn dringt zich op stokt in mijn keel een traan in mijn oog toont een flauwe ster van vergeefse hoop maar machteloosheid heeft mij in haar machtige greep en het landschap trekt vol…

haar diepe liefde ontaardt in een verslaving voor die foute man één ding kan haar nog redden breken, maar dan rigoureus…

nog pas gisteren voorjaarshelder stralend in tal van tedere kleuren verwachting van toekomst hoe kort dan ook is dof nu de stad en kil oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en…

terug van de therapeut stap ik in mijn auto aan de overkant van het water het smalle gazon naast de muur van de torenhoge flat daar zie ik je lachend wat drentelen wachtend op mij terwijl je speelt met je kleine hond die zo op mij is gesteld... even steek ik achteruit rijd dan weg en kijk in de spiegel het lege gazon wordt langzaam…

natte bladeren vallen in het vale donkergroen van nog steeds groeiend gras in verwaarloosd plantsoen geven traag het veld schakering na hun vlucht als weerspiegeld in andere tinten de grauwzwarte lucht maar ook het onberekenbaar in de draaiende wind bewegend accent van de witte stip van door kind losgelaten boodschappenlijst een blad…

de laatste eer voetbalstadion doodskist op middenstip eigen orkest zangfestijn legio béste vrienden bloemen leggen met elkaar vuurpotten, aanstekers bierfestijn valt wat te beleven! hysterisch circus massaal in in elkanders armen snikfestijn geforceerde stilte voor slechts één minuut de beloning jubelt men zichzelve toe juichfestijn…

warme laat-zomer een uitgebloeide struik toont nog opnieuw één bloem met verlangen beziet een oude man het tafereel…

uit zilv'ren lijsten staren strakke gezichten mij vermanend aan in dofdonkere kleuren uit reeds voorbije eeuwen…

een andere tijd breekt aan waarin zal blijven wat waardig is in gevoelens tussen ons gebleven waarin ik altijd zal praten over jouw afwezigheid als zou je net in aantocht zijn een andere tijd breekt aan waarin ik zal lijden gaande langs dierbare nu ook trieste plekken waarin onze muziek zal zijn verstomd mijn stem zo stil zal blijven…

in het immense bed blijf ik onrustig draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen…

met carnaval in 't mooie Veere zag ik een WC-pot flaneren gevraagd naar 't waarom antwoordde hij dom: voor brildrager wil ik gaan leren…

weer breekt een zomer aan zonder ons praten van weleer in de tuin blik ik over de krant aan m'n tequila nippend naar m'n vrouw mijn blik glijdt naar de glanzend- blauwe pot met witte roos die jij haar schonk met een stamelende brief - met z'n drieën was toch wennen eigenlijk was het een teken van ons verbond, nog samen waren we: zij…

een winters decor met water, riet en een molen huiverend sta je op een brug naar onbekende overzij bekoorlijk gekleed in een jas die ik nooit zag je haren wapperend in de gure wind gewikkeld om je hand de riem van de vrolijke hond die nog steeds niet snapt waarheen ik nu toch ben weemoedig lijk je naar de fotograaf te kijken een vage…

alleen in de blije voorjaarszon mijn auto zet ik stil.. dicht tegen me aan zit jij voor ons een oude lantaarn daar achter de grote kerk op het stille verlaten plein rechts het fraaie huis waar mijn grootmoeder woonde als jonge vrouw een enkele vogel fluit ik vertel weer uitgebreid liefdevol kijk jij naar mij terwijl je luistert aandachtig…