Alle inzendingen van switi lobi

hij ligt gespiegeld in het water zijn gezicht boom in tegenlicht…

mijn kind ik draag je verzorg je; voed en koester moeders oergevoel een band door bloed en tranen breekt niet uit volwassenheid…

nu nadagen naken, koud onzeker tastend naar een vlaag van warme wind zie ik een kind, het speelt met zand en water waar het slechts zijn handen vindt herinnerend aan later daar zal hij op wasdom stuiten doorgeleefd in zijn ballon rood, geel, goud de dag is oud nog voor zijn ogen sluiten…

jouw huis is leeg de ramen staren blind naar niets meer dan houten schotten, vastgenageld aan de muur beleef ik niet de weg van ooit liep vast in bange hoeken waar ik zoeken moet vergeet ik niet, maar daar waar jij je leven leed huist nog altijd veel verdriet…

zomaar een vriend uit niets zijn zachte woord vertelt me dat het aangeraakt zijn niet alleen uit handen komt, maar ook met name door cachet…

kijk ik lach de heelheid van mijn tanden vertelt een verhaal uit ooit toen knekels nog een huis waren bovengronds scharen zeven vogels en een blauwe lucht…

blend in de omgeving neemt je op als je je plooit naar believen wees jezelf uniek gevouwen tot de vorm waarin jij jij bent mens wat hou ik van je…

zij draagt haar naam naar de bekentenis dat ooit haar bloem weer open bloeit, in paars en witte tonen nu nog wonen er twee luiken in een zwaar gebroken hart -ze blijven dicht totdat zon opnieuw haar doorzicht geeft aan zwak beschenen kieren eerst dan -kunnen we vieren dat er ooit ook leven was…

zijn inspanning leeft een gezicht dat boekdelen optekent in beeld het vastgelegde moment laat eindeloos genieten…

als ik een vlinder leven laat door slechts haar vleugels uit te vouwen in pastel dan schijnt geluk door ramen en mijn open deur laat lichte uren binnen daar dan teken ik een ziel in broze schetsen tot de glimlach van de tijd ons bij elkaar brengt in de dromen van vandaag och wat zie ik graag een zomerbloem in wintermaanden…

meiregens vloeien langs kleine wangen verdroomt een natte morgen…

ongesproken blijven ze vooruit gerold in namen, één voor één en geen verlies aan zeggingskracht toch verdwijnend, naar een niemandsland hun band voor eeuwig stil geloken in de ogen van verraad het kwaad was al geschied nog voor dat men het noemde rond de uitbraak van vandaag ik had het zo graag anders gewild maar weet nu dan mijn…

los van mijn gevoel grijp ik, tot ik breuken heel alles bij elkaar…

(ik zag kraaien witte vlinders vangen) de zon brak uit de dag omhooggeheven langs haar eigen licht scheen ze groter toen de middag kwam en kleine bloemen in het veld kusten mijn ogen ik liet mijn blik voor wat ze was teruggetrokken tot een stil moment alles wat je bent -zei ik- ligt weerloos aan je voeten toen viel de zon terug ze…

een glimlach in steen de mond gruwt, ogen spreken zacht binnen een hart…

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

laat de wind maar gaan zonder jouw moeders vleugels krijgt scheefgroei een kans…

ik zie gezichten verzonken in de vorm van het moment sommigen lachen, een ander kijkt naar het gezicht van toen een zoen verbreekt de kou je bent en blijft gewond…

(ik had me óók verzet als onrechtvaardigheid voor rechter speelde) in de verloren hoop van dode ogen school de kracht van duizend verzen vrijheid en de moed van zuivere gewetens daar, op vlaktes of in bos tegen muren, wanden, op de grond bloedde toen een grote wond in uitgestrekte harten honderd smarten zeiden niets maar de eerste…

ton sur ton licht op een citroenvlinder verkleurt warm de lentedag…

als een vlam terugtrekt in zijn blauw voel ik me klein en warm mijn hand voorzichtig aan de randen tot het vloeit en tongen likken laat hoog opgelaaid, naar boven waar een luchtzak –heet zijn uiting volgt: een sfeerballon drijft over in mijn wel- gevormde blik de tranen die me overmanden…

(we zijn begonnen met een goed gevoel) nu de dodenweg zichzelf verlaat en korte passen richting witte bloemen zet noem ik de dag al bij zijn asgeworden naam we hebben zacht gestrooid de witte bloemen stil geplukt, waarna ze teder rusten in hun bed van grijs geworden blad ik huil en laat het raam dat altijd uitkijkt op weleer open…

(de regen krult rond oude stenen en gebogen gras buigt eerbied naar de grond) mijn droge mond snakt moeizaam naar een kleine dronk, ze klonk zo stroef toen woorden uitweg zochten buiten, in de kilte van vandaag laat ik ze graag hun gang weer gaan opeengestapeld staan ze toch te wachten tot hun korte duur -slechts wetend- uit mijn…

gebarsten kleuren slaan uit gladde facetten een regenboog glanst waar zon water raakt, springt licht op golven van emoties…

hoog opgetrokken hangen reigers volledig in hun spanwijdte…

(fontanellen sluiten nooit helemaal) achtergelaten door de gift van leven tril je na jouw stem drijft zacht tussen mijn vingers, hinderloos verklaart ze daar de liefde aan mijn hart…

vertrouwen draagt je op weg naar een evenwicht slaat de balans door één kant gaat steevast vooruit de ander laat je achter…

de stilte van papier aangeraakt door zwaarte buigen zinnen in hun klank er is niets te horen, buitenom de woorden rond mijn oude oren tegen wil en dank het klimt in ogen, torenhoog gestapeld tot een vorm- en uitgedacht volgens de norm van wat er is geleerd elke letter kleurt verweerd en jong ook tegelijk…

boerenjongens, boerenmeisjes en daar gaan we weer: een glaasje madeira my dear? zijn grote snor verbergt niet veel een stem als thuis op elke buis en olijk woorden wisselen terwijl de winnaars weer bedisselen in wie er nu gewonnen heeft thuis op de bank genieten van een dienblad vol met thee, een kaarsje en de happy soul of buddha ga…

af en er vandoor ongehoorde tijd schrijdt voort aan koude handen vloed raakt eb in achteruit een gang naar bodemloos diep…