Alle inzendingen van switi lobi

afscheid van zomer avonden kleuren zachter klaprozen gloeien…

(ongrijpbaar ligt jouw tastbaarheid buiten mijn bereik…) ik strek me, rek mijn armen verder naar het grote niets en vang het liefste waar ik me laaf aan al het mooiste dat je was in tijd, begraaf ik narigheid maar dat is zwaar en lukt me niet blote voeten in het gras voelen eindeloos jouw madelieven…

vlinderimago's boven stromend water dansen beekjuffers…

nu herfst zijn blad in zekere wendingen op weg laat gaan -dwaal ik door levenslange woorden ik neem ze mee, bezink ze in een kroes de zijde waar ik drink proeft zoet en zilt, waar kleine bittertjes de smaak verkleuren zijn roemer vult; schenkt door een broes wat wijnrood levenswater ik laat het maar gebeuren tot een bank onder een…

(nog altijd draagt de tijd mijn wonden...) elk beeld vertelt een oud verhaal rond mooie woorden struikelt het gevoel van volgepakte zinnen om te beginnen was er nog een zachte foto en een valse naam, die afscheid aan zijn slippen droeg waar ik ook naar vroeg, het rolde voor me uit geen uitgestippelde staketsels of een patroon naar…

lichte beroering het gewicht van een vlinder laat haar sporen na…

rond de explosie van een wolk schuilden eindeloze stranden daarboven in het hemelsblauw dreef een vogel op de stijgende thermiek, wiekend met een loom gebaar ik keek ernaar en vond zijn sporen in het zand, toen licht naar lager viel zochten schelpjes mijn ogen en ik vond ze met mijn hart; een zilte zoen van onvermogen liet zout met…

kameraadschap speelt ouwe-jongens-krentenbrood woorden in de mond onderonsjes kruimelen hun boterzachte gevoel…

bescherming voelen het spreidt ons luchtige bed warmer in liefde…

lui achterover onderga ik de drukte leven snelt voorbij heel mijn zekere gevoel ent zich op bestemmingen…

(schrijverslusten buigen mooie letters slechts gerangschikt rond de vorm van geesteskinderen) in het nevelmeer van nu verandert niets er drijven woorden over, tot de oevers van vandaag overal krult leven rond de grip op alle dingen in veranderingen schuilt mijn glimlach warmer nu een bloem haar zachte blaadjes beurt de herfst verkleurt…

en dan nu de vloeibare oogst verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der…

mijn verrekijkers overzien de wereld wel zonder problemen…

schemerdromerij haar lichaam drapeert zich warm in vrije poses…

tussen jou en mij is slechts één grens huid op huid, de vingers rond de pols van wat we voelen buitenkant binnenkant lippen woelen tot de hartstocht van een paar… hun hardgeworden lust naar zacht gekust bijtende illusies rond een zoetgezogen mond een fluistering ontsnapt gelachen naar de tijd waar jij mijn open armen vond…

binnen hoofdbrekens verval in gedachtengang gemiste kansen hun zorgen verstrengelen wringende handen…

gevulde schalen mijn zomerbloemen dragen dit rijke najaar want heikele herfsttijden brengen winter te dichtbij…

het kind zit op haar step ze draagt haar jongensbroek, een jongenslach en duizend meisjesogen slieren blond langs bolle wangen opgevangen licht in ramen met de glans van klein geluk (zonder handen was het stuur al stuk) een alfabet met schuingedrukte woorden enigszins verzwegen, maar nooit ingeboet aan kracht ze zit daar op het achterwiel…

zien en zwijgen laat me stil zijn nu ik thans zoveel gesproken heb in gezichtsvelden drijven al mijn woorden langs vooropgezette routes en het tijdpad van een leven dat niet langer is -laat me stil zijn- zwijgend haar teloorgang tot de weerkeer van haar wezen zien in woorden en in beelden slechts mijn stem leggen, want ik mis…

met de maan linksachter door de avond heen geen zwarte gaten slecht de zachtbeschenen weg langs bermen knielend gras ik was daar ook en zag de glans van kleine vonken, op een waterrijke sleur vol donkere hiaten die sloot wist enkel wat daar voortbewoog om in mezelf te praten koos ik slechts een taal die er, in diens eenvoud niet…

altijd wel ergens de verbinding met jouw naam spreekt mijn boekdelen…

waterspiegeling dat achterste van mijn tong spreekt als boekdelen het regent zomerdagen over ons kikkerlandje…

in de nabijheid geeft haar kippenbril uitzicht ze ziet het zitten!…

(er steken duizend vaderhanden uit een stukgebroken hart ze grijpen, maar de smart van losgeraakte schakels sterft in eindeloos verdriet) hij is er en hij is er niet hij woont waar jij je woorden laat: op elke snipper schrijversgrief glanst de gouden regen de bodem van het glas fungeert slechts als een lens als jij -in tegenlicht…

mijn borst klopt lichter, nu mijn bed de lakens spreidt- ronder rond mijn omvang breder langs mijn rug er bloeien kleuren door het duister altoos loopt de grens terug naar slaap ik gaap en leg mijn armen over zware zorgen met de handen rond het gat dat zwart gekleed al zwaar in de gordijnen hangt een blik prangt dwars door sluimer heen…

(in haar glimlach zweefden vlinders ze braken één voor één uit hun bescheiden glans) in haar handen blinkt een steen zacht gemaakt door broze woorden op een dankbaar stuk papier buiten waar de vogels al mijn loflied hoorden bloeide warmte over alles heen en ik ben klein, ik draag een stil gebed dat vastgezet door haar belofte als…

niet alles lijkt dood levend verschuift teloorgang wederopstanding diep verscholen oerkracht blijft eeuwig verbonden…

in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

(vanuit het licht van die ene kaars bepalen of ze straalt) nooit meer haalt de tijd je in je bent ontsterfelijk geworden -in mijn hoofd jouw beeld bestaat nu uit het licht van alles, dat uit liefde aan jouw nagedachtenis gegeven is als alles weer verandert draag jij nog steeds de jeugd van witte vlinders in mijn hart en in mijn…

er was ooit een kindje kleiner leek het, dan mijn hand maar nu zegeviert jouw grote lach boven mijn verstand en hoger dan de curves van een stukgemaakte buik wat ben jij sterk! en ik ben trots wanneer vanaf de hoge rots die leven heet, jouw droombeeld buitelt in een langgerekte sprong vol vrolijke bravoure de abat-jour van kleine beelden…