Netgedichten

netgedicht (nr. 45.318):

dwaalLaantje

nu herfst zijn blad in zekere
wendingen op weg laat gaan -dwaal ik
door levenslange woorden

ik neem ze mee, bezink ze in een kroes
de zijde waar ik drink
proeft zoet
en zilt, waar kleine bittertjes
de smaak verkleuren

zijn roemer vult; schenkt door een broes
wat wijnrood levenswater

ik laat het maar gebeuren tot
een bank onder een oude eik me nodigt
daar te toeven in zijn taal van nu
en later