Alle inzendingen van switi lobi

buiten tijdsbesef vormen jaren het lichaam een soepel verloop in de bloei van het leven buigt wilskracht lome stappen…

de oude man zingt mee, tot tranen bewogen raakt zijn hart het mijne: stille nacht zijn kerstlied loutert en mijn lach is echt…

lippen begeven ogen spreken uit zichzelf in besloten leed…

de koude buitenwacht weeft harde vingers rond een dunne hals, het vriest en alle bomen buigen ons zachte bed geeft warmte binnen streelhanden vol lust, je kust waar al mijn toppen dansen minnespel verjaagt de gram van duizend dode mussen het kussen draagt de kroon, de scepter en een bedelstaf de liefde die zichzelf vergaf en honderd lauwerkransen…

hapklare brokken de geurende wind verplaatst wat vleugeldansers…

het strand draagt ons gewicht zweeft boven water slechts dat, want onze liefde is, maakt licht gebogen rond mijn schouder ver weeft jouw stem de traagheid van de opgekomen maan haar baan volgt duizend golven in een warme liefdesnacht morgen wacht maar houdt zich lang verborgen…

boerenwijsheden gras, melk en madelieven natuurlijk gerijpt…

vandaag denk ik terug aan een man, een zwaargewicht op lichte vleugels danst de gedachte aan zijn zachte blik, de bril wat schuin geschikt rondt welgebogen zicht zijn licht glanst tussen rood en goud geplooide charme waar de maan de bomen raakt schuilt zijn lach in kleine kinderogen…

in volle omvang het hemellichaam zwevend op reigervleugels…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

verborgen schaamte achter haar armen zucht ze tot ze adem haalt…

zelfs de vogels dwarrelen hun witte buiken beurtelings gekeerd in lichte flitsen kleurt de zon, vrij spelend langs het dons geen waterkou rond zachte vleugels boven bomen hangt het aardse van de weg daaronder schemert schaduwleed in krullen rond de oudste stam er blaast een zucht, tot lucht gekeerd en bladeren vereren thans een storm…

de koude herfst huilt blaadjes tot kroonjuwelen koning winter wacht…

de badjas ademt dons, rond roosjes op een oud gezicht ze lacht het wrange dat voor ogen stond verzacht als zonlicht rond een schaduwrand met in haar handen slechts nog dat wat niet meer verder ligt dan wat de morgen haar zal brengen het tijdspad is vermist, hij ziet haar oude ogen rond zijn handen op haar hart ligt het zwarte onvermogen…

de mooiste bloemen bloeien gedompeld in rust even vergeten het grote niets breekt open waar een mond geen spreken kent…

als ik zingen mag roept mijn bestaan van leven die uiting spreekt aan…

waar licht voorzichtig eerste stappen zet loopt tijd door ijle sluiers in nevelwerelden vol zon straalt weten als de stem van nu een gezang dat zware tonen blaast vol levensmelodiën op mijn knieën lig ik kleiner als gebogen spiegelglas, de ingehouden smart van nu heeft zich ervan gekweten water glanst haar stille charme tot een lang…

boven alles uit ademt mijn verbondenheid de wereld is mooi…

toen zomer stierf in wolkeloos septemberen liep een bloem mijn leven uit haar bloei was weg en bloedde, binnen randen van verdriet want er was niets te zien alleen een zachte schijn langs wangen, die op lelies leken gevouwen handen droegen hemels dichtgesnoerd gevoel verdroeg de warme dagen niet weggevaagd vraagt toch naar kijken waar…

mijn naakte liefde voelt zich vrouwelijk en zacht jouw omarming streelt…

nu de zomer daalt vindt verkoeling zijn adem in witte wolken…

nu mijn hart veel dichterbij het jouwe is, voel ik dat je zacht mijn haren streelt en fluistert want je weet dat elke dag de pijn draagt van gemis…

als je dan door mijn haar streelt in zachte tintelingen rond mijn oor de schaduw van vandaag verjaagt voel mijn liefde, voel terug hoe dit vrije lijf geprobeerd heeft de wieg te zijn, een sleutel naar groter tot de buiging van dat jaar je anders bracht toen er nacht viel sloten ogen toen het licht werd sloot mijn lach rond wie je…

herfstige brandhaard zijn kroon draagt vlugge vlammen opgewaaid in goud als de vorst zijn scepter draagt komt koning winter zwaaien…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

petroleumstel mijn stoofpeertjes en masse in één grote pan watertanden lekken vrij rond geurige verleiding…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

zwevend langs de kust verliest de zee haar gratie aan ranke pootjes drieteen dribbelt diens ballet in lijndansen met golven…

waar mist licht verschuift komen tijdsbeelden samen een vogel rust zacht…

“a pocketful of mumbles” soms weet je niets te zeggen ligt je ogentaal dik bovenop en lacht alsof de wereld nergens anders is verblijf je, weerloos tegen alle taal die domweg uitgesproken wordt wat er aan schort is denk ik wel jouw weerstand want ik weet dat jij je dingen weet maar daarbij vergeet dat alles wat ik zeggen wil de…