Alle inzendingen van switi lobi

mijn fiets verroert zich in stugge verbazing, koud is de weg druipende bomen werpen druppels langs mijn pad; de wind speelt mee totdat ik zeg dat het genoeg is mijn fiets loopt warm en aan mijn arm likt - schuchter nog - de zon hoeveel kon ik hebben geweten toen ik – in een godvergeten tijd – een barre tocht ten spijt me wel van…

ik wis nog niets van de dood, ondanks dat ik veel verloor te groot is het besef dit decennium gaf lef en schreef geschiedenis mijn worsteling blijft immer vol met missen haken, in mijn opengesperd gemoed ruimte leeft het heeft me al gebracht waar ik – nochtans - wezen wil kil- en onverzettelijk stond tijd in rauwe blokken stil mokken…

in de kamers van gisteren huist het gevoel van vandaag ik had je graag zoveel langer gekend maar wie je was is als de glans van kleine korrels liefde, kleurrijk als het glas dat zuiver uit schoon zand bestaat het schittert… aan het eind van dit decennium schuurt pijn nog immer voort en hoort mijn hoofd jouw stemmingsdrang vrolijk, als…

vandaag spreekt mijn hart zoals het gisteren sprak en morgen spreken zal een duizendtal kussen begeleidt me elke dag, de stonden als een sonde door de tijd dat jij niet bij me bent het mag geen naam hebben zegt men mijn valentijn…

de kraaiennesten waren slechts gevuld met wind en water hun navelstreng werd onverhoopt naar later weggewuifd er bleef niets anders achter dan het sloophout van een oude boom zijn droom verhing zich aan zijn kruin het puin bewaard in ruwe schors en hoop lag op de grond gewond maar nimmer koud een crucifix in duizendtallen liet zich…

onderhands zilt gevonden vingers dragen het, welgevormd nu naar mijn rug en heen- en teruggewreven dit leven voelt de geur van olie uit een paarse bloem gepuurd -zo zacht in eendracht met wat korrels aangebracht om mij, mijn huid, mezelf te laten kennen en zo draag ik, immer als een jas jouw liefde warm, weldadig in de pasvorm…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

(traag rust de tijd in kommen van een zachte winter...) de ganzentrek duurt voort ze nemen warmte mee, doch nimmer kou nog niet - althans – verbonden aan die ene gans zijn duizenden gedachten, nagekeken vanaf hier zit dit vertier in vleugelslag en nachten zonder het geroep waar ik van hou…

nu het kindje slaapt, zijn handjes rond het lakentje gevouwen slechts de vingertjes wat zichtbaar door beweging waar de mouwen van zijn jasje als twee kokertjes omringen lieve dingen in mijn hart, mijn uitzicht overstemt de smart van toen voor even in dit leven is geen plaats meer voor een grote beer die grommend grauwt de weg voelt…

vers gebakken zucht binnen rimpelig vertier verleiding vinden…

ik zocht jouw stilte op en vond gedonder in de holte van de nacht zwartgallig als altijd werd ik verwacht in hoeken waar ik nimmer wilde zijn een toermalijn glanst mooier maar mijn haar draagt altijd nog een zweem van goud the cloud verzamelt wel ik stop er woorden in, die nimmer willen zijn…

vanaf deze grond uitgestrekt reiken, naar licht wellness mag aarden…

tijd heft zijn fallus staat gestaag voor vierentwintig uren maar dan daalt hij, uitgeput tot aan het laatste niets voelt luren in secondes, waar zijn macht heeft opgezegd in het neergelegde zand stroomt nóg de loper leeg, ik zweeg maar weet vandaag dat morgen ook nog aan een pijnpunt vreet heet wroet zijn tand mijn hand neemt…

ik telde dertien zwarte kraaien allen zwart, als dichte nacht maar één droeg witte veren en ik -onverwacht- zag hoop hij vloog er naar het hek daar langs de weg en in de berm bloeide geel een boterbloem op lange steel ze stond zowaar te zwaaien…

in de zachte winteradem bloeit een paarse lentezucht haar slippen schragen minder kou de lucht wil zomer dragen omringd door lichte zoete blaadjes verschijnt een hart van goud opgefleurd door luwe warmte straalt ze binnen zeven dagen tot de vorst weer van haar houdt een dag, een week een wijle als haar sluier liefde trouwt…

er werd een kindje in mijn hand gelegd, zijn haren goud zijn lach verweven met de mijne schier beslecht, met al dat fijne van een pasgeboren dag alles mag opeens nu bruikleen in mijn vingers snijdt want straks als hij weer weg is, voel ik spijt en ongeduld wonderlijk, hoe liefde thans mijn lach verguldt gehuld nog, in zijn vroege…

Sammie kijkt omhoog ze ziet verdriet in hoopvol glanzen en in ogen dansen de herinneringen van weleer hoog Sammie, kijk omhoog langs de waterlinie van een tijd waarin spijt zijn kille banden legt rond blijvend zeer waar was je toch- waar ben je hoe vaak ren je nog naar hier? als ik mijn armen open, lief klein dier kom jij dan weer…

in hoge heesters roept een wintergast gestaag dat hij geen schuld draagt zijn voorkomen brengt veel meer dan de roep van ellende…

ik stap naar binnen in de donkernis waar nacht zijn laatste uren niet meer had verwacht en nu hij woorden proeft als zilt en zuur het zoete liggen laat vergaat de lust een brief te schrijven waar we blijven duidt geen zin het gaat aan het begin van alles tot deze nieuwe dag wat in mij lag ligt in jou en kou steekt zwaar…

in zijn eenzaamheid voelt hij zich slechts gebonden door andermans schijn zie verstarring posteren in broze onwetendheid…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

wat zich terugleest in kleine woorden, een groot gevoel het doel van alles nog vermijdend als een poel des -onvermoed- verderfs evenzogoed kerf ik duizend tekens met mijn scherf kind… mijn kind deze engel bindt geen banden aan slechts vleugels uit het dons van zilte druppels in de wind…

een oud gezegde driedimensionale kracht in stilte dragen…

naar buiten gestapt en meer dan ooit in vrijheid, meer dan ooit de lucht gehapt ingeademd reikt mijn zucht naar waar dit kind verbleef ik leef elke muur voelt onbevreesd, de oude kast beschrijft verweesd zijn tijd tot glans gewreven leuningen langs uitgesleten spijt ligt de trap reeds geplaveid op duizenden verschillen dit is wat we…

toen ik jouw levende schrift in kleine woorden zag gebogen door de tijd van toen op los papier en zonder zwier in rood geruit geweten willen ze niets anders doen dan jouw geschreven hartenkreten tot ons brengen uit jouw nood…

ik heb ze aangeraakt - heel stil… gevoeld in weerwil van zoveel, van hoe een tere meisjesziel haar deel van leven opdroeg aan een boek elke deurkruk uit die tijd is nog op zoek naar vingertoppen en haar ziel haar opgesloten voetstap op de vastgelegde vloer valt weg in het à jour van dichtgeschreven dagen opgedragen aan het nu beseft…

mijn feestgewaad bestaat uit glans… de rood- en gouden schijn van allen, die vandaag nog snel iets willen zijn de haren doen en onverhoopt hun schoenen vullen met verwachting met als klap op dertien pijlen in haast hun laatste wensen veilen binnen huiselijke kring er mocht gezongen worden naast de kerk (het zwerk, gevuld met wind en…

in het maagdelijk ontwaken van de laatste herfstdag schijnt zijn rode gloed van enkel zon te komen buiten dromen om -een zachte lach de eenentwintigste dag begint als windloos verder stromen op jouw adem, binnenin een eiland in de zee verplaatst het water eindeloos hoe broos is dit begin…

in de donkerte een koppel smienten, ruggelings gekeerd naar licht mijn zicht getrokken tot het wit hun buikjes glanzend en gericht naar mij de aardling, die slechts ziet dat aarden aan mijn voeten ligt in zichtloos duister, nu de zon haar weggetrokken werk verricht maar waar ze is… ik weet het niet…

de wereld droomt nog van een tijdperk binnen leven waarin vrede hoogtij viert vandaag niet, vandaag verklaart de werkelijkheid haar oorlog aan de macht haar kracht zit niet in woede want ze lacht haar spiegelbeeld in luid geflonker toe wat ze doet - doet ze graag goed – haar overmoed gespiegeld in de dom van warme dagen wederom…