se conde
tijd heft zijn fallus
staat gestaag voor vierentwintig
uren
maar dan daalt hij, uitgeput
tot aan het laatste niets
voelt luren in secondes, waar
zijn macht
heeft opgezegd
in het neergelegde zand
stroomt nóg de loper leeg, ik zweeg
maar weet vandaag
dat morgen
ook nog aan een pijnpunt vreet
heet wroet zijn tand
mijn hand neemt slechts de krant
die uitgezonderd zacht
in één beweging
tussen nu en morgen
zoekt
naar
sprookjes
land
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...cht.php?fotogedicht=se%20conde
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 20 januari 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie