Alle inzendingen van theo van de wetering

Een angst om te verliezen van wat je toch al niet had bijna wel gehad had als het toen was geweest, een jaar of wat geleden. Een plant zuigt op wat het halen kan uit al het rot en misgelopen, het verdord, beschimmeld en tot voedsel geworden. Verlangen groeit vanzelf vanuit de dood vandaan, voedt zich tot bloei om te vergaan en…

Wanneer je lippen zich ontfermen over een verlate glimlach en je mond een blijheid wordt, rijzen je ogen op, als hoge poorten parelmoer. Ik ben een stad, zeg je, en ik ben mooi, dans in mijn straten, kom. O ja mijn liefste ik bezoek en woon en dans en zing het hooglied dat je bent…

Ik zou je willen vergeten verlaten omwille van een boom, omwille van een vis die niets van doen heeft met een boom. Ik zou je willen vergeten, verlaten maar zie: De treurwilg hangt zijn draden in het water en vissen springen soms…

Als de dagen van het diepste kwijt zo zonder einde kunnen zijn en toch niet kwellen dan zal ik zelfs jou missen missen en geen tijd meer tellen…

Als deze dagen van gemis zo zonder einde kunnen zijn, hoe lang is dan een uur? Een anticlimax wordt bijna een climax op den duur: een druppel helderrode wijn die beter smaakt dan ooit een heel stel flessen, anders gezegd: ik voel dat ik jou missen mis, een dorst die nimmer valt te lessen.…

Je voelt het helemaal niet aan- komen het is een ziekte een hemoptysis van de pen dat gouden en vulbare hart. Het woekert zinloos het schuift woorden voort kortom schrijft dat koffie klaar staat om te zijn gelezen een pizza ter ontcijfering boodschappen die de mensheid waarachtig niet baten maar die desondanks dringend ja zeer dringend…

Dat jaar was er maar één woord heilig: haar. over je voorhoofd en je schouders, over je ouders. Nu is het oude uitgevallen en wordt het woord: zij. Ik voel haar over mijn angst, over mij veilig.…

De titel zet het licht op groen. De spatieregel die volgt drukt een gaspedaal en scheurend rukt de eerste regel mij volledig weg uit het fatsoen. Hier maakt de taal mij snel en licht, een carrosserie van voortbestaan: gelast, genageld en gedicht.…

Dit is examen doen: duizend energieseconden lang uit evenwicht aan gene zijde de doodsrivier: een rij verlegen tafels zonder kandidaten En ik, vanuit doodleuk volwassen zijn schrijf hen vast in de lijnen van mijn hand, opdat wij samen zijn. Daarna kunnen de tafels aan de kant.…

Er is een droom, adiafaan: Ik ben nog klein, een kind en ik sta voor het raam - over de vensterbank geleund, hoor ik een smal geluid. Spreekt iemand in de diepte daar iets uit? Mijn vader, hij staat hele- maal beneden en hij wenkt zonder een woord. Ik weet: Ik ben bedrogen, hij is dood, er is geen stem. Dus wuif ik terug en…

We keken naar de film, er vlijde zich zoveel herkenning tussenbeide dat ademloosheid zich ontspon alsof een eerste liefde aanving. Ik begon je aan te raken, te verleiden tot zachte weerstand. Van terzijde keek ik naar je smalle mond waaruit ik één voor één verstond, wat wij wel wisten, maar niet zeiden: stille geheimtaal, diepste grond.…

Zo had ik je nog niet ontmoet, zo dansbaar en doorschenen, zo thuis bij discolicht zo snel wer- velend in die muziek van jaren her. Ik heb je lief, mijn ster.…

Je was nog jong en je zat daar op bladeren van een vroege herfst, zó buiten ruimte, buiten tijd, zó vlinderlicht en opstijgbaar, los van de aarde, waar ik zwaar aan liefde lijd die nimmer sterft.…

Zo had ik je nog niet gezien: terrein wuivend van gras speciaal ontsloten voor de voeten van wandelaar ik Je bent mijn glooiing zonder slangenbeten, peilloos diepe kloven, prikkeldraad of paden. Je bent als kon ik in je thuiskomen: lief lijf, zacht jachtgebied.…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel. Ik zeg: zo ken ik…

Het zal de tijd van weemoed zijn, die ons doet voelen als we doen; er zijn wat uitgebloeide uren waarvan het pluis bijna verwaaien moet. Ja, het is de tijd van lage zon en de dunne adem van nat hout. Maar ook al gaat het bos in dode geuren op en staat de lucht van vogels leeg, mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…

Wanneer ik thuiskom danst daar die kleine ook als ik wegga staat ze te zwaaien op de stoel voor het raam Het is allemaal spel en elke vraag die zij stelt roept spelregels te voorschijn uit mijn eigen onwillige mond. Maar of ik nu kom ga of blijf altijd bewijst de klok aan de muur het ongelijk van de tijd zeker als zij bij de tijd is…

Terwijl jij aan tafel zit en bloesems opent slaat in mij leven om, ruimt oude velden. Kan ik de warmte van je aarde voelen, het leven dat uit zonlicht wordt verzameld? Hier nog mijn lichaam ondoordrongen, terwijl in andere tuinen ongezien tegen de winter in al bloemen bloeien. Leer mij ontluiken.…

Wankel als mijn woorden zijn en rafelig van taal, schrijf ik een heel onvast gedicht. Geen touw is vast te knopen aan mijn vers laten we zwijgen van trossen, kabels, spierballen waar anderen goed in zijn. Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij. Ergens hecht mijn liefde zich: onbeduidend…

Ik zag je op de video die trui van winters weer en nachtgelijke armen. In een andere tijd-ruimte knuffelde je een kind en ongetwijfeld was de avond weer bestrooid met snippers licht (bergen, sterren, zei je) Een storm steekt op in de verlaten streek die ik moet zijn...…

Nieuwbouw steekt zijn kop uit de terreinen op. Wij gaan langs het skelet, de stalen reigerpoten. Het land dat wordt ontsloten begint een stil verzet. Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel…

Haar tanden wijken iets terug alsof zij woorden binnen houden wil dit halfuur. Maar er ontsnappen namen, thema's en motieven waaraan ik zin geef door te knikken. Dan mag ze gaan, stikkend, de rug tot roofkat, bloeddorst op de tong. En nu zij op het nippertje ontsnapt wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk voor wie haar op de gang vraagt…

Ik heb je op een plaats gebracht bij velden waar het licht niet plat is en de stilte wit door alle winters bloeit alsof er nooit een eind komt aan de sneeuw. Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers oeverloos van groen en weelde bootjes varen laten op geluk dat in de poldervaarten drijft, een seizoen lang. Op elke plek die ik je toonde…

In roze wolkjes voel ik mij, schreef het meisje, het kind met de logische ogen. Handen ingetogen schoven een blozend verhaal naar de rand van de tafel. O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen…

Ik op de fiets: een lijn door de straat, een pijl naar de school. Ik op de fiets peil het kind in mezelf, dat schooltje wil spelen. Ik op de fiets en de regen de regen verregent het verscholen kind. Ik arriveer, zet de fiets in het rek, hang een slot aan mijn ziel en geef tamelijk tamelijk les.…

Het was deze ruigte tussen jou en mij: emotievolle woorden, hoorn op de haak. Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs, was het eeuwige sneeuw? Wat het ook was, laat eerst de regen komen en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht, de bron.…

Gisteren ruzie, alweer verdwijnend tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig van de speler, reprise, zweet in zweet uit de kleedkamer van de ziel, hij weet: zijn spel was slecht maar god verdomme het publiek Het leven als toneel of film, en niemand weet meer beter, tenzij een ander iemand roept cut, of eenvoudiger kut en terugkeert…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Nu komen met een laken zusters witte bergen van hem maken en dalen. Ik hoor het kraken van hun schoenen. Nu is hij mooi en licht en heeft zijn strak gezicht voor altijd ingedicht in dit bed. Dit is het uur waarop de namen van mijn vader voor mij komen staan in al hun vreemde stemmen; dit is het ogenblik waarop mijn moeder in het dodenhuis…

Toen we jonger waren en Den Haag een stad vol ijs en weder dienende was: het gymnasium een winterfeest omdat de wereld rondom er zo licht en begaanbaar was als nooit. Wij liepen er yeah yeah yeah met West Side-stoerheid in benen en fingersnap zomaar het paradijs binnen bij Tuschinsky-Metropole, welwillend toegeknikt door Eline Vere, lieve…