Alle inzendingen van theo

Jij zit de dooie school te overleven daar op dat bankje op dat doodleeg plein; er komen vlokken op je haren sneeuwen als word je zienderogen oud. En klein dalen vanuit de hoogte meeuwen neer op je handen die het brood verdelen Dan laat eindelijk over de eeuwen heen een stem zich uit een verte horen: "Een vrouw, een man, een paradijs…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn. En zelfs wanneer het niet zo is, alles straks vergeefs blijkt en vergeten, dan nog: samen ergens…

Gedichten schrijven vaak zichzelf, alleen jouw ogen niet, die moet ik maken van zeewater en zilte schelpen. Je ogen blijken mooier dan het raken van woorden die moeten benoemen. Geen vers tipt aan jouw kijken. Ik schrijf over dat eindeloze blauw, over het oplichten van de einder als het weerlicht zoals toen die middag jouw iris…

Hoor hoe de wind ons uitlegt waarom de orgels hier zo de kathedralen doen dreunen: Hoor, Cavaillé-Coll te Rouen dondert door hoofdschip en beuken: geluiden van oorlog en zout op de plank uit verbrokkelde tijden.…

I Het bestaan in stenen op rij, namen tegen muren opgestreken, boeken, af en toe herdenken met vergeelde droefheid: het is in Loos te zien. En we zouden moeten weten dat elders iemand weer de passie preekt en we zouden op de kippen moet passen Het zal wel weinig helpen: Sta op soldaat, hoor het gore bevelen. II In…

De Meeuwen Wij zitten op de schoorsteen, hoog op de praatstoel zitten wij te kakelen als oude wijven, heksen. Wij snavelen elkaar geschiedenissen na: weet je nog van toen de dood en toen de dood en van de kathedraal die nooit werd afgebouwd? Wij schieten in de lach, laten ons van de daken waaien in feilloos navigeren Kaatst…

James Taylor op een nieuwe dvd, vuur en regen krijgen melodie. Maar god verhoede dat ik de regels hoor over uitgewoonde morgens waar plannen in de wind verwaaiden en jij weg was. Denken aan jou, zo stil nu, zo ver weg, zo weinig in muziek, zo veel in kinderen die blinde aandacht vragen... Teugelloos geloven dat ook jij je ogen dicht hebt…

Het veilige dorp van een mespuntje zee snufje zout waar de kiezels de branding doen rollen en klossen waar de winkels nog op hun hurken zitten bijeen op een plein waar de kleuren buiten de deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Zij durft niet kijken als ze kijkt Zij sluit ramen en deuren met haar ontloken ogen Maar met haar vingertoppen schrijft ze in de palmen van mijn handen: bemin mij, doe mij open…

Zo had ik je nog niet gezien: je ene hand over de andere gelegd, schelpsgewijs, alsof je zegt: Kom, wees mijn zand; kom, wees mijn pijn; laat mij voor jou een parelmaker zijn.…

1 Het is geen ruziën, ik noem het: zwavelzuren. Nu het om de mooiste knikker gaat, maken zij van ieder woord een bijtend gif. Daarna zitten zij nog uren met de brokken in hun keel. Dan volgt de schaamte en het zwijgen en het brandgat in hun ziel 2 Hun ruzie loopt op hoge poten met een huilerige stem. Zij vechten niet om het…

Dit wintert niet, dit gaat ook niet voorbij: een jonge hoboïste snijdt een vers riet. Een ander kind slijpt potloden. Een derde breekt het hoofd over een prille min. En wij? Zoveel is zeker: wij sneden ook, wij slepen dito potloden en braken ons de hersenen over idem. Het zijn van de woorden dezelfde daden. Maar klinkers wisselen als…

Weer wolkenloos en warm de dagen waarin gemis heet als de zon en zout als pijn. O lief, dat vogels eens als letters waren en ik de lucht beschrijven kon: de hemel zwart van vleugelslagen waarmee jouw naam begon…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen. Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn. Maar zelfs wanneer het niet zo is en alles straks vergeefs blijkt en vergeten dan nog: samen nergens overal…

Ineens stond je naast mij, met aan de hand je fiets, Haren in de war, het interesseerde je niets Kom, zei je we gaan wandelen aan de overkant Je was opgewonden en pakte mijn hand Je ogen straalden, je verraste mij Er was passie, we liepen zij aan zij Innig en hard, onze lichamen Het park was van ons We waren samen We streelden…

Een fraai decolleté blijft niet onopgemerkt De bloesjes worden kort, zodat de jonge schonen Nu ook al zonder schroom hun naveltjes vertonen Hetgeen de sex-appeal aanmerkelijk versterkt. Zo wordt het manlijk deel der mensheid sluw bewerkt En voert aldus de druk op de geslachtshormonen Zelfs tot de wijziging van hun gedragspatronen Hetgeen de…

Allebei wetende dat de ontmoeting zal komen De ontmoeting zal komen als het tijd is Als het tijd is voor een ontluikende liefde Een ontluikende liefde die zal uitgroeien Die zal uitgroeien tot een zoete liefdebloesem Tot een liefdesbloesem bolstaand van een wederzijds Een wederzijds verlangen laat ons nooit meer los Nooit meer los zonder elkaar…

Stop desnoods ook twee boeven in een cel; De privacy is hiermee wel geschaad, Maar toch, de rechtsgang is er mee gebaat. Het Kabinet vindt nu toch ook van wel. En dat bevestigt nog een keer de these Dat elke cellist geen solist kan wezen.…

Het doel van zogenaamde koffieronden Is de verdeling van de rijke buit. Men komt er tot een unaniem besluit De oplossing wordt meestal gauw gevonden. De koffie, die men daarbij dan serveert Is `oploskoffie`, maar dan wel `verkeerd`.…