Alle inzendingen van theo

Vadertje Tijd, jij bent de wind die om mijn hoofd mijn haren doorwaait en verderop het helmgras doet wuiven. Vadertje Tijd, dag dag en nooit te zien of terug te vinden. Vadertje Tijd, jij bent de zon in mijn rug aan mijn voeten de schaduw over het strand nooit in te halen hoe harder ik loop, hoe harder jij gaat. Vadertje…

De rechte lijn die leidt van nul tot eeuwigheid rondgebogen in een doosje wordt cirkel, wijzerplaat van het horloge, wordt rekeneenheid: tijd.…

Soms kijkt mijn meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, haar eiland archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik haar verboden heb, maar antwoord weet ik niet, ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord, een zieke man. Tenslotte zie ik haar Terugdeinen in haar…

In de velden van Vlaanderen groeien nog altijd granaten van roest, rotten nog leden en lederen aanhangsels van soldaten. In de velden van Vlaanderen nog altijd een nadorst van dood, drank in de modder gebruikt, pijpen gerookt en over de longen de angst. In de velden van Vlaanderen groeit vaker en vaker het gerieflijk parkeren, het…

Als vaders sterven En haat als zaad In voren raakt, Dan branden landen Als moeders zorgen En haat als kind Ligt in een wieg Dan branden landen Als broeders vuisten En draait de wind Dan branden landen Als zusters hun Aangezicht kluisteren Dan branden landen. God geve anders.…

Reizen maakt je formalist. Je bezoekt de buitenkant van de dingen, geen innerlijke zaken. Op de hotelkamer sla ik uit verveling een mug dood. Me ervan bewust dat elke herinnering een toevalstreffer is. En 'n vriend knipt gaten in het wandkleed om later de puzzel van z'n geheugen met een driehoekig geveltje aan te vullen, zodat 'n logisch,…

Het geurt nog steeds In de verzamelmap Van de gedichten Die ik schreef Het geurt nog wel maar Minder dan in de mouwen Van mijn trui toen Er is verkleurde inkt Er is vergeeld blad Ik weet je zult nooit meer worden De ruit met uitzicht onverwacht Het telefoongesprek met angst Het sms dat ongelezen zijn moest Het geurt nog steeds…

Geen schuimkop en bruis, bad uit mijn jeugd teilen van zink en roest: wasbeurt thuis Afgedroogd bij een buis Kachelpoets en ruitjes van mica…

…van klagen horen allerzielen opstanding, middernacht, …waar wij tenslotte gaan heen gaan, heengaan. …uit het raam zien waar mensen dansen in een zaal: geen gehoor, geen muziek maar Urlicht, mijn God en dan beseffen dat het grootste is het kleinste licht: lux lucet in tenebris, de liefste voorlopig, die vrouw, mijn god…

Langs een lege hemel ontschiet mij vaak iets dat weten heet of God het scheert, het weifelt langs een blinde vlek. Staar je niet blind zeggen mijn ogen…

Jij zei: daar liggen ze, ik was ze niet. Er werd getandenpoetst in haatpositie van ellebogen die weerhaakten. Ik zei: koffie Jij zei: is klaar dankjewel En zo ging de dag voorbij in de grootste eenvoud van woorden.…

Hij aan zijn schrijftafel dacht: laat ik nu nog even dan dit in stilte laat ik dan en dan laat ik dan glinsterend beginnen: Ging heut’ morgen übers feld Ja, zo moet het zijn. Maar hij moest droevig verdergaan: het zwakke hart, dat nog niet wist, wel opmerkte de tuingeluiden in mineur: Bruder Martin, schläfst du noch? Hörst du nicht die Glocke…

Spring bij nacht en ontij in zee, pleeg zelfmoord. Koester zout als talkpoeder. Verzachten kan nooit pijn zijn ook als de ziel een huid is ook als de ziel van huis is en in zee springt Koester bij nacht en ontij de zachte sprong.…

Een oude wijsheid van een oude koning (die alles had gezien, zei hij): Er is een tijd van liefhebben, haten opbouwen & afbreken enz. (we vatten samen) Hij zal wel niet bedoeld hebben: van 3 tot 4 en van 4 tot 5 Een oude wijsheid van een wijze oude: Er is een bestemde tijd, op geen klok te zien maar aan de eeuwigheid af te lezen…

er was vanmorgen een onthaspelen van het naspel van de nacht en de geliefde er was een nieuwe morgen die zich opwond rond mijn vingers en mij bond, een hoop op mooi Maar bleef: de dag een kerker, de avond rusteloos Maar bleef: een perron een wachten…

Sergei Kallinikov hield van divergerende chromatiek. Maar u begrijpt mij niet. En toch onzegbaar mooi is die muziek. Je snapt me wel. Sergei Kallinikov hield ervan. Begrepen?…

ik heb gedag gezegd nog god god ik wist niet eens tegen wie of wat ik dat zei en zei gedag ik zei gedag en er was stilte niemand antwoordde, zei hoi prima zo joh ga zo door en er was een heel verlegen wereld. Daarna werd er niets meer. Ik was geworden tot een meisje eenzaamheid. Daar is de trein, mijn hoofd loopt om.…

Soms kijkt de meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, het eiland in de archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik antwoord weet maar ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord. Tenslotte zie ik dat zij is: een vrouw die terugvalt in haar eigen element zee, zilt…

Zij blikt naar buiten en een lok zwaar water valt haar voor de ogen. Dan zet zij zuchten op papier omdat zij niet mag spreken. Dan wordt de kalme golfslag rond haar hoofd onderbroken door haar hand, die kleine, slanke breker, en blikt zij óp tenslotte, de kleine zeemeermin, en legt haar pen treurend terzijde.…

Waar je de tijd bent kwijtgeraakt Vind je hem weer: in de berm van de weg waar je langstrekt, alleen, met zijn tweeën in groepen, waar je je uitstrekt en uitrust… Hé kijk nou, dat was ik kwijt, weet je nog wel en nou hier in deze oude tuin, bij dit oude huis, waar de uitvinder van die zus-en-zoklok werd geboren, uitgerekend hier vind…

De Man der Smarte Hangt aan het hout, Geschuwd door allen En uitgejouwd. De middagzonne Straalt brandend heet Zij schroeit de Heiland: Hem schut geen kleed. Het volk verguist Hem, Bespot Hem luid: ‘Gij, valse Godsman, Uw spel is uit!’ Hij hoort zijn stemme Zo vlijmend koud: ‘Kom nu, Verlosser, Kom af van ’t hout!’ De overpriestren…

Terug langs rivieren onvermoed en nooit bevaren zien we de oude stad De Dom verwijst naar vroeger vogels zijn op weg omdat het winter wordt Een bus bereikt het oude centrum de reiziger stapt uit We gaan. We gaan.…

Waar het baksteen hoekt en de kabouterstraatjes zich splitsen met bankjes, poortjes, doorsluipgaatjes, daar speelden wij: bliezen een riddertijd door de buis:19 mm ¾ creme wavin pvc bestemd voor stroomdraden en goedkope hoela-hoep, Alles was goed want El Cid en zijn makker beheersten de steden van Spanje en speelden eventueel bij regen…

Haiku I De spiegel lijkt kalm ik vertrouw op het water daar moet ik varen Haiku II Het water rimpelt een tsunami gaat dreigen maar ik roei mijn boot…

avondval wimpert. oogharen sluiten het licht. ook ‘s nachts groeit de boom.…

Terwijl het levenswerk in een ijl tempo voortjaagt langs gesprekken van de dag spelen op straat de kinderen een glimlach elkaar toe tot later en nog later heel erg moe de moeder binnenwijst. Met de verdieping onder zich vandaan geruimd spelen zij binnen verder uur hun schaduw is een vogel op de muur hun leven wordt een langzaam stil gaan staan…

W8ff: euh veel dus W817 en leuk whahaha hahahah wij liggen in een deuk een scheur misschien. Herken waar het tekort aan taal geworden is en wij aanvaren op een in- en outbox, scheep en schipbreuk van de woorden. Laten wij weigeren onwelsprekend te willen zijn, en onwelschreven. Laten we taal opeisen.…

Een zerk is een lief mensenschrijn. De tijd graveert daarin soldaten, bot voor bot, alsof ze er nog zijn. Men pleistert in het steen verleden plat: gewit gemis, known unto God.…

Haar hoofd, van ouderdom te vol om er weer kind te kunnen zijn, verviel tot labyrint. Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Haar ogen, eindelijk in staar gebleven, zochten nog lang naar een gestorven vader achter een ontbrekend raam. Toen werd zij interlinie tussen…

Zij luiden elkaars ego uit: met bordkartonnen klokken, en wat ze zeggen, gedempt, is dunner dan rijstpapier, maar geeft de grootste brokken.…