Alle inzendingen van verhavert

gaan wil ik de wereld rond langs wegen waar kirrende en kozende bloeiende kroontjes me geurige sprookjes toefluisteren waar passie troont zoete liefde zich verwoordt leven voluit beweegt schoonheid gedijt als gelukzalige volmaaktheid in een steeds weer herbeleven ongeremd geliefd door jou…

omdat ik me in je daden niet langer kon weervinden sloot ik me van je af tot ik ging inzien dat jij het was die me toefluisterde mijn instinct niet te negeren een gift van jou die voel en vertrouwen liefde terug in mijn leven bracht…

wanneer de wind zijn adem mengt in een regen van verlangen een zee van sterren de nachtelijke hemel spiegelend overheerst dan laat ik mij dromend meedrijven in de saamhorigheid van een mooie werkelijkheid…

hoe ik ook tracht om van binnenuit de vreemd ontroerende kracht van een landschap in de regen neer te schrijven in verder glijdende beslotenheid is er enkel mijn ploeterende gedachtegang die op papier verschijnt…

zie hoe zij zich in eindeloze deining wenden en keren naar vrijheid tot het web dat hen in grijze mijmering vasthoudt losscheurt als lichte wolkenvlucht na de hel hun hemel gaan ontdekken…

hoe indrukwekkend mee te deinen in je ademhaling voorbij het omheinde van hunker bevrijd toe te geven aan verleiding…

toch blijft die donker winterse waanzin me vreemd door grijze schaduwen die ’t bestaan trachten open te breken met eigenwijze levensdrift raadsels en geheimen als zelfzekere waarheid oplichten lentelicht met zweempjes zomerzicht midden de contouren die ikzelf aangeef…

als er niks meer zal zijn dan een lucht waarin wolken grijs zuchten bomen met naar beneden ruisende twijgen hun laatste streven tonen stil uitgestrekte schraalheid waarin de ziel nog nauwelijks praat omstrengel mij heimwee vreemd en sterker dan de dood…

is het onzin dat ik verhalen vol wensgedachten verzin hoop ga zoeken midden de waanzin van vandaag probeer pijn te verlichten door op zoek te gaan naar meligheid een paradijs bouw waar ik verliefdheid onderdak bied liefde grondvest…

gun me vooraleer het doodse zich met werkelijkheid bemoeit al is het maar heel even midden alle oorspronkelijkheid terug te keren omnevelt door herfst het kleurrijke van toen weten zonder lente te missen het winterkoninkje welkom heten met kloppend hart midden ontelbaar kleine geneugten die zomer weerzien waar liefde als een…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

in het alleen zijn je leeg kronkelen tot die laatste ademstoot als een verlepte roos alle herinneringen voor je uitdagend jezelf vergruist tot as verlatend op wat je gelooft als ooit heropbloeien zal…

in mijn gedachten je teder strelen mijn schuchter beven elkaars verlangen weten met liefde in je ogen teder naar me toe gebogen heb je mijn passie doen ontwaken durf ik mij op jou verlaten zoetjes aan maar zo waarachtig je naam uitspreken als mijn lang verwachte…

werkelijkheid voorbij los van gene intimiteit nabij vind ik je weer als mezelf een genietend gerucht die passie prevelt als heelheid onverzadigbaar omdat er liefde meespeelt…

zelfs geurverliezend beroeren zij weten een plukkende herfst met schoonheid te misleiden zich met gratie de winter in te vlijen…

wijl één enkel vlinder honing tracht te puren uit een roze rode begoocheling bloeiende munt me aanmaant de blaadjes te plukken vooraleer ze wegkwijnen onder de grond mijn berk zich met gezichtsverlies bezig is aan te kleden in herfstig geel talrijke geruchten uit de notenboom verloren raken in het hoge droge gras speel ik helemaal…

door mijn ervaren schrijf ik hen vandaag nog steeds bloeiend neer een beetje verwilderd weliswaar door herfstige verandering die overal zelfs in mijn gedachten heerst maar toch vertrouw ik mijn hart die me vertelt dat ze ooit weer zullen vlammen als ze door een nieuwe zon worden gewekt God schept niet zomaar er is een wel gegronde reden…

zonder een rimpeling te veroorzaken verzonken we stil tot op de bodem om midden een zee van herinneringen de stroom trachtten te doorbreken waarmee we naar het duister werden gedreven weg van diep water ons staande wisten te houden aan gene zijde…

zonder ook maar één schaduw van wolken glijdt een zonbeglansde wereld naar zoet sensationele sfeer waarbij onbedeesde vlinders zich gretig verzwelgen in windstil geluk en toch ervaar ik het gegevene als emotioneel beladen omdat ik herfst reeds in mij draag afscheid nemen maakt de mens een beetje klein zelfs al reikt het verwachtende…

nu jij wijl het nog zomert reeds winter meedraagt sterven laat horen telkens als jouw niet volgroeide vruchten te haastig de grond raken stel me gerust dat je doorgaat met leven beloof me in een nieuwe lente een rijke oogst ik mag je zo…

durf me mee te dragen geef me gestalte vertrouw me je helemaal toe als bron van tederheid die telkens weer oplicht in jouw waarheid…

binnen mijn eigen kleine wereldje waar verpozing heerst schilder ik voor mezelf verrassingen creëer zonder de minste terughoudendheid in geel een speelse sfeer waarmee ik liefde uit het leven kan halen en volop het kind in mij beleef…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

met in mij het prille dat pas gaat bloeien wanneer ik op een stille afgelegen plaats schoonheid als Gods werkelijkheid ontdek wortel ik mij diep in één met hem en zijn wereld…

warme wind vlaagt veranderlijkheid maakt de wereld stil als zonder adem hol schaduwen achterna mijn weg naar binnen om in jou te vergaan tot ik je hart weer hoor slaan zomer ons verder draagt…

midden mijn alleen zijn heeft ’t verleden me bij de arm gegrepen bracht me naar de bank achterin de tuin bedacht hoe hij een tak zoetigheid afbrak en sprak huil maar mijn stekelbeeske ik droog je tranen wel nu en later zal nooit overgaan maar in je hart verblijven één en al aanwezigheid samen zijn we naar binnen gegaan…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

te mogen toezien hoe iedere bloem een avontuur op zich in elkaar vloeit om mij volkomenheid te laten aanraken maakt dat ik deze zomer niet uitgeschreven raak over schoonheid die liefde zichtbaar maakt…

het is niet genoeg haar te ontdekken tussen ’t groen groei met der mee tot je in haar bloei ‘t hart voelt kloppen zacht meewaait één en al tederheid…

je was nooit zal nimmer zijn zoals je vandaag te beleven staat één en al honingzoete sfeer waar vele vlinders naar toe worden gelokt en hoe weliger je gaat wuiven net als ik niet meer willen wijken tot de dag ondergaat je helemaal vergeten raakt of zal ik je vannacht nog dromen…