Alle inzendingen van verhavert

met wat in bloei zo mooi is geweest als zacht geritsel begon zich verder bewoog tot wat me teder leerde leven één en al weelderigheid mijn hele wezen tot passie dreef toeliet dat ik me in hem bleef verdromen ben ik boven ’t licht uitgetild om mettertijd nog even verliefd weer te ontwaken…

me overgolvend met haar zilte frisheid vervloei ik vol van haar weliswaar met tranen in mijn ogen want wat ik in één ogenblik bij haar gevonden heb raak ik zo weer kwijt wanneer ik terug landinwaarts trek…

geef me het nachtelijk beeld van een hemelschittering dat leidt tot opbloei van sensualiteit een broedplaats vol liefde midden oneindigheid…

het is haar rustige glans die me naakt voor haar laat staan want hoe wil ik haar voelen op mijn huid innig mee palaveren met haar zacht geruis blauwe spetteringen laten vervagen tot wondere regenbogen gedachteloos genieten van wat leven heet simpelweg gelukkig wezen…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…

in een ogenblik bloeit een herinnering open als wat ooit is geweest immer zal zijn een werkelijkheid die vol in zicht het voortbestaan van liefde bloesemt…

hoe licht ze leven op in tegenstelling met andere gebedshuizen waar nadruk wordt gelegd op de zwaarheid mijner zonden donkerte eindelijk me hemels waardig niet langer een onheilskind voel dat het moet doen zonder liefde van mijn schepper…

het zijn de wolken die schaduwen werpen op de berg die ik beklommen heb die me de heelheid van licht en schaduw leven heeft leren omvatten een gevoel van geborgenheid waarbij liefde zich in mij openbaart zonder maar één innerlijke versluiering een droomwereld waar ik op verslingerd raak…

niet voorbereid op wat leven me zou brengen wanneer ik je midden een vuurgloed van beleven vond verliefd als ik was passie voelde branden toen jij mij in een oneindig duren ter verwelkoming kuste voeling kreeg met wat liefde heet in je bezieldheid vergroeide tijdloos één…

als men mij niet zoekt niet wordt gemist gevangen zit in de tijd die te stil te vluchtig is om te verdromen laat me dan doodgaan herontwaken naast wie mijn werkelijkheid bemint…

de nacht bracht de stilte nog dieper alle woorden vervaagden verward in een lege droom achtergebleven tijd dwong me tegen een muur van vergetelheid…

dat ene moment toen twee harten samen beseften dat ze nooit alleen zijn geweest nooit alleen zullen zijn vanwege verbondenheid waaruit hun kracht schuilt stroomden verlichtende tranen als een stortvloed vol emoties uit hun ogen ze namen hen mee van dat ene stukje blauw naar veel meer hemel waar liefde leven en nog zoveel meer beheerst…

als klaprozen uit de hemel vallen honderd en meer jaren later vraag ik één van de zeshonderdduizend die een brug te ver is gegaan het licht aan het eind van de loopgraven zwart zag mij als immer aards te herinneren…

achter veranderlijkheid schuilt zuivere schoonheid heeft ze me laten ontdekken door subtiel haar eigenheid open te bloeien zo volmaakt mooi ik bestendig aan haar verknocht blijf al floreert ze kort de herinnering blijft…

midden de gloed van een ondergaande zon verwaait hij mij met een nieuwe wind in zijn verhaal waarom kan ik niet omgaan met jong zijn het refrein inademen is het omdat ik hem zie als een droom met een beetje werkelijkheid de werkelijkheid van mijn twijfel…

wat mezelf het meest eigen is geef ik uit handen wanneer jouw tederheid de boventoon voert een aanzetting tot ontbolstering…

als een in woede ontstoken meute haar driftig te grazen wil nemen al de illusies die ze ooit heeft gedroomd met geweld tracht mee te nemen haalt zij hen met een sprong in de nacht onderuit ketent hen gedachteloos vast aan de sikkel van een ondergaande maan omdat zij wil verdergaan met leven ten volle wil bloeien iedere morgen…

laat ik me los in de fantasie waar tijd stilstaat hoe echter dan echt dan wie ook ben jij tillen samen nevels op drinken hetzelfde zoet zachte licht zien de ochtend blauw ervaren aarde als een honingzoet bed ons blijvend vasthouden een drijvende kracht dat me telkens terugbrengt naar jou…

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

raakte ooit midden je bloei verslingerd driftte mee deelde verhalen geheimen tijden van liefde verlies en verandering tot ik verweerd maar nog steeds een glimlach rimpelend in de holte van je stam stil slapend ging bedenken dat als dit het einde was ik er ons heel graag in verdroom met evenwel een nieuw begin…

weerspiegel in verrassende varianten waarachtigheid nodig me uit om er te blijven bij stilstaan tot ik binnen handbereik jullie als verhevenheid durf neer schilderen…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

nooit zal ik je diep genoeg kunnen begraven omdat ik je als onvoltooid zie jij voor immer in mijn leven hoort nimmer verloren geurend treurt midden doods…

heb me lief in onze zee van tijd laat me zien wat ik ooit was een wilde extase gerijpt in wezenlijke geborgenheid…

elk met een eigen zomerzachte melodie in ’t dicht groene lover van de bomen houden zij niet alleen de dag levendig ze bevliegen ook mijn gedachten tot ik het innestel om ooit weer neer te schrijven als ook mijn lied…

is de dood ermee gemoeid wanneer ik moegedragen illusies weggeef aan de bloemen in mijn tuin die als vanzelf verder bloeien naar herfst of heb ik tijdens dit loslaten midden alle eeuwigheden mijn waarheid ontdekt beleef ik leven nu echt…

midden voorbijgangers wierookwalmen galmende psalmen laat het licht zich met zoveel leven ontdekken dat het de tijd breekt tot een eindeloze ommevaart van kleurrijke ogenblikken die me helpen om voor het eerst benevens leven te begeven…

omdat morgen zoveel meer kan zijn dan het trage lied van de regen dat dampende wanen over akkers uitdraagt die me zwaar te moede maken laat me in je adem inslapen samen ontwaken van nachtelijk gebroei ontdaan…

wanneer zachtzinnigheid zich in geschreeuw heeft vervluchtigd kent passie nood leven bange dromen die men niet begrijpt wordt mens’ wereld oh zo klein…

over hen valt schittering wanneer ze als licht uit licht onze bewogenheid helpen mee uitdragen…