Alle inzendingen van victor

Het is het durven weer verliefd zijn het opnieuw wagen van die sprong Het is de nieuwsgierigheid naar je kleine kantjes en het uitkijken naar meer Het is het dromen bij een glas wijn het liedje dat ik voor je zong Het speelse van je kinderen hun handjes waartegen ik niks heb van verweer Maar ook de ongerustheid vanbinnen dat ik dingen weer…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…

de laatste tijd lijkt het nergens meer op. wat ik ook schrijf, nooit sla ik de nagel op de kop. ik beschik nog steeds over dezelfde woorden, maar kan ze niet meer plaatsen alsof ik hun betekenis vergat. alsof jullie ze niet hoorden ze afbrokkelen als melaatsen ze ordinair zijn, en plat 't zijn dezelfde letters, daar niet van maar dan veel…

...en dan hoor ik hen schreeuwen maar ze worden niet gehoord 'k zie ze vechten als leeuwen Toch eindigen ze vermoord en de vaandels die ze dragen hangen stil, ondanks de wind maar onder harde lagen schuilt het optimisme van een kind In de zomer mag het sneeuwen geen mens die zich er aan stoort al duurt het wachten eeuwen niets dat de…

Ik weet niet wat ik vroeger was. Kleiner en dommer, maar vast niet zo lelijk Want hoe het vroeger was ondanks alle geslommer, dat lijkt toch altijd beter Ik denk dat er meer kleuren waren meer geur in alledag Bewegen ging met meer gebaren Ik keek beter naar de dingen die ik zag Rijmen ging ook vlotter "ik hou van jou, ik blijf je trouw"…

Ik roep zo hard dat de doven hoofdpijn krijgen dat de woorden je bedreigen maar je hoort me niet Ik schud de boom totdat zijn wortels krullen het kraken je oren zal vullen zolang je mij maar ziet Ik spreid gedachten over ellenlange, vochtige paden tot ze in eigen zweet baden maar wat heeft het voor zin? Ik spaar mijn krachten want het leven…

Vandaag was vaag Het deed denken aan ander tijden Je lacht zo zacht Ik laat me er graag door leiden Ik vond gegrond dat heimwee geen kwaad kon En droom gewoon Dat Vroeger morgen weer begon Ik loop de hoop vast weer in de vernieling Maar toch alsnog blijf je mijn bezieling…

De dood is geen woord maar een moord die de tijd niet vergeet. Getallen zijn geen dromen maar mensen die moorden en doden met dezelfde woorden en straks vergeten omdat ze willen wegkijken als stille ogen vragen waarom mensen bestaan en doden wat niet meer mag bestaan. Met de woorden uit het verleden…

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aan geleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. --------------------------- Uit: 'Echo van een echo', 1990.…

In het donker van mijn gedachten ben je woorden die het licht verzinnen. In het licht van mijn fantasie ben je eenzaam mijn verhaal dat ik niet vertel omdat mijn woorden nog eenzamer zijn dan elke kleur die op jou lijkt en je altijd laat verdwijnen als je naam weer begint met de echo die de liefde weer bang zal…

Alle woorden vielen in het water dat verdronken verhalen liefhad maar nooit een stem kon vinden die niet bang was te fluisteren als het water zou verdwijnen en de verhalen weer opnieuw begonnen.…

De nacht drinkt de sterren en geeft ze ogen die elk licht beminnen want de eenzaamheid en de eeuwigheid zijn de liefde die ontstaat waar de tijd verliest wat de nacht voorgoed in zijn sterren bewaart…

De dood heeft haar masker gemaakt en niets vergeten wat ze met haar ogen niet kon vergiftigen of veranderen in de droom die haar nachtmerries alleen in schuldige spiegels voorbij liet gaan…

De avond is een woord en een echo die terugkeert met de fluisterende schaduwen en mijn gedachten aan jou. Zoals die avond je weer brengen zal waar ik droom dat je spreekt en fluistert wat je dichtbij mij niet meer vergeet als elke avond je weer zal meenemen en ik alleen maar kan schrijven dat ik…

De muren beschreven ze met scherven over de waarheid die al het glas van de werkelijkheid verwoestte en de stemmen deed fluisteren achter de muren die de leugens beschermden en hun gedachten beschermden omdat de muur hun laatste boodschap was…

De dood is een schilder met de naam die hij verbergt in de kleuren die gewonden een naam laat fluisteren en hun ogen geven wat ze tekenen met machteloze gedachten zoals hij hun lijden wenst en ze in hun achtergebleven verdriet bedankt met de stilte die niets meer verbergt…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

Zoals haar verdriet zoekt ze haar woorden in de koude stilte die haar laatste gezelschap lijkt en schrijft ze woorden die wachten op woorden. Haar ogen zijn de dromen vergeten die haar lieten wachten en denken over de liefde die haar niets ontnemen zou wat momenten beloofden die ze volgde…

De muziek heeft de tijd verloren en stampt met de oude vrolijkheid die weer is begonnen. Stemmen staan nog stil. Schmink is plezier en de koude zon glimlacht zoals de maskers en de wagens wachten en kilometers lang deze dag versieren met warme kleuren omdat de tijd het vraagt en de mensen het wensen als dwaze…

Weggedragen in het wit zwijgt hij voorgoed want op de bergen heeft hij gewonnen en triomfen gevonden. Maar de pijn in de afdaling naar het einde heeft hem gestopt en laten liggen in een tragedie die begint met zijn lijkwade waar we nu naar kijken en weten dat hij niet meer kijkt en opstaat om weer…

Elegant sluiten haar ogen en ben ik dichtbij weer alleen in de droom die ze met haar slapende schoonheid verbergt omdat ze mij niet zoekt in haar dromen over de liefde die haar laat dromen tot ze weer glimlachend ontdekt dat ik haar met tedere woorden wakker maak.…

Twee ogen zijn van mij en volgen mij want ze zien mij in de spiegels die we niet haten omdat ze nooit scherven achterlaten en met dezelfde mond altijd vragen waarom ik met dit gezicht blijf zoeken en alleen voor mijn minnaressen dit liefdeloze lichaam achterlaat…

Woorden die blijven liggen en met de as en het stof van de vergeten liefde schrijven wat ze verliezen en waar het zwijgen kijkt en ik zie dat niemand met mij wil waken bij de droom die niemand wenst omdat hij niet meer geboren zal worden of beginnen met de woorden die de slaap altijd…

Ze spreekt met haar lippen die je nooit ziet als de rook en haar woorden vertrekken in het moment dat de stilte je woorden verdringt en de as je liefde voor haar weer verandert in de phoenix die niet meer durft te vliegen…

Als een koning ziet hij elk spiegel buigen en zijn de ogen zijn koninkrijk waarin ze hem zien en vrezen als de nacht die de tijd verslindt en hun dromen met koud gefluister weer laat baren wat zijn dromen blijven wensen.…

Het ijs is een droom die in de stilte scheurt en het maagdenvlies laat smelten met de ogen die mij zoeken als was ik een schim die altijd sliep omdat de droom als een baarmoeder mij nimmer wakker wilde maken. Geboren zou ik niet meer zijn dan de schaduw die ik ben in de woorden die scheuren omdat…

alsof het regenen kan deren jij zomert in mij van elke druppel maak je strelende parels en ik snap er eigenlijk niets meer van wat valt er te leren? wat doe jij met mij? ons kleine verleden vol van grote verhalen je maakt van mij een ander man eigenlijk hoef je niets te doen of zeggen of beloven vlinder heel af en toe even door mijn…

De sterren drinken het donker Afstanden zijn schaduwen die niet bewegen. Waar ik ga is de stilte mijn inspiratie en zie ik met warme ogen wat zich niet verbergt omdat het de maan lief heeft en mijn gedachten verandert in tranen die mijn eenzame woorden weer laten verdwijnen in een moment waarin ik…

Kerst zijn de kaarten die nog liggen en de wensen die overblijven van wie op ons wacht omdat we graag terugschrijven. De oliebollensmaak zullen we weer wensen als het einde zoet en gebakken wacht op wie eet en met een glimlach weet: Het jaar gaat weer beginnen. Zo oud en zo nieuw als onze gedachten die we…

De tijd is de stilte die slaapt in de kleuren en momenten die niemand zoekt waar eenzame gedachten wachten op een winter die verandert. Veranderen is een droom en dromers dromen weer van de tijd die hen niet meer wakker maakt omdat ze nog steeds eenzaam blijven wachten op veranderingen…