Alle inzendingen van wil melker

jij wist de kleur voordat de knop zich opende in groei en vorm herkende je de bloei natuurlijk scheen de zon in een warm ontvangen maar een onbekende angst bleef in ontluiken hangen seizoenen werden volgemaakt zorgen voor even vergeten omdat alles goed leek te gaan maar de alertheid is gebleven signaleerde stilstand in vooruitgang…

als altijd zit je te stralen en zonder dat jij het in de gaten hebt met ogen anderen te raken het is jouw woordeloos welkom met een innemend gebaar geef jij rust en een streel door het haar jij luistert ziet zinnen zich rijgen tot een verhaal bemoedigt stiltes in welwillend beamen jij kent de namen van hen die je wijsheid en…

nog kraakt de trap als ik de hemel bestijg is het weerspannigheid of zijn het zaken die ik liever verzwijg het leven heeft cadeaus gegeven met hun opsmuk ben ik blij maar in het licht van boven verkleuren zij al snel tot snuisterij toch kom ik niet met lege handen aan mijn naam op aarde blijft gewoon onder de gedichten staan…

weer vlagt het doek strak in de heersende wind de echo’s van duizenden kelen zijn gelukkig verdwenen stenen beelden met gebalde vuist vormen nog het decor van wat teloor is gegaan maar aan de grenzen van het plein speelt venijn alweer de dubbelrol van lotgenoot en vriend te zijn niet confronterend toch gedwongen en met pijn weer…

verschrikt kijk je op als er glas breekt en schoonheid verscherft in het raken van de grond je ziet in een flits transparantheid verdwijnen voelt meteen de pijnen van het dramatisch gemis het was kunst in zijn fragielste vormen suggestief massief vulde de ruimte met bijna niets ook de basis is gespleten toch vormen zij een nieuw…

er zit geen rust in je handen zij cirkelen bogen vingers wijzen bevlogen naar een mooi perspectief zij schaduwen woorden benadrukken klanken die anders niet of veel minder lang blijven hangen zij dragen de taal die in je blik staat geschreven accentueren het belang van intensief leven vinden ontspanning in het strelen en helen…

ik heb je gezien in vergelijk kleine dingen geijkt waar in jij zo op mij lijkt een subtiele beweging als schaduw van blik jouw ogen zien het gebeuren handen zijn er eerder dan ik je lach is spontaan maar ik hoor je gedachten al snel verder gaan in het raken van snaren om de aandacht te bewaren je speelt in een wereld die jij nog…

je opende magistraal streefde bijna de schepper voorbij met eeuwige schoonheid maar aan jouw zij stonden heren te souffleren wisten het beter dan jij zij ringeloorden jouw groeien verhinderden met commentaar het schitterende bloeien besmeurden je naam met hun jaloezie op jouw kunst roem werd je niet gegund je hebt jouw paradijs…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

ik zie je staan een monument van kracht je voeten in het water geen rimpeling verzacht standvastigheid nu en ook niet later jij vlagt banieren eerlijkheid zonder knieval aan de tijd eindelijk gaan zij weer samen lopen transparantie doet ons hopen jij brugt het overleg verbindt de woorden die in jouw stilte zijn gezegd…

ik heb met kleuren getracht de kracht van leegte te breken het is me niet gelukt wel heb ik ruimte geschapen door grenzen te verleggen maar het onpeilbare bleef bestaan die ruimte hebben wij gevuld met een levenslange competentiestrijd en het ontwikkelen van engelengeduld ik zie de vuren doven uit naamloos diepe kloven sluipt langzaam…

ik zag de regen vallen in het donker van je ogen nog kierde het lichte blauw een stukje hemel in het grauw het opklaren is achterwege gebleven jij kwam steeds meer in het nauw het was innerlijke kou die je verkilde waardoor je ook in warmte rilde in professionele handen kwam pas je herstel ik heb je weer zien lachen in je…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

samen wiegden wij hoger en hoger in een ultieme strijd naar de zon jij hoopte met vorm en kleur meer licht te vangen ik groeide snel in verlangen wij wortelden in verschillende grond ik groef dieper waardoor mijn steel rechter stond jij draaide sierlijk naar steun en vertrouwen om ook met storm een hechte basis te houden herfst…

ik zie je lach rijpen als vrucht van je ogen je blik straalt warmte koesterend als zon in het zomer beloven haren glanzen in het volle licht omkransen een blij gezicht jouw verschijnen opent harten zonder slag of stoot legt mijn liefde volledig bloot…

wij zijn de zorg voor de medemens vergeten participatie wordt nu voorgeschreven hebben aan alles een prijskaartje gehangen om het bestaan economischer te vangen wij zien geen ogen meer maar vraag en aanbod blikken haastig heen en weer verdwenen is arbeid met plezier targets tools en kennis bepalen nu de rendementen hier norm en waarden…

ik vraag je wie jij bent je kijkt me aan alsof je water ziet branden legt mij uit met woord en handen dat jij een mens bent net als ik na een barre tocht door vele landen dat je hier bent om te leven zonder honger angst of pijn hoopt dat er een plaats zal zijn ogen kijken vol verwachten een kleine grote vent wees welkom fijn dat jij…

ik ben terug gegaan naar jaren die vergeten bleken heb ze muzikaal weer kleur gegeven met plaat en grammofoon wat geruis en kleine krassen die naadloos in herinnering passen voel de emoties weer komen van avonden vol drank en dromen verhitte gezichten in vreemde flash backs waar zijn ze gebleven die toen trouw zworen op het leven van…

het donkert in handen die de wereld met vrede omvatten waar eens muren water een droge doortocht gaven spoelt de tijd met donderend geraas herinneringen naar realiteit weer leven zij met bekende gezichten als vreemden terwijl zij als kind samen speelden nu als vijand die elkaar het land betwisten dat hun vaders ooit deelden…

ik zag je ogen gaan wegdrijven naar een verte zonder mijn bestaan jij keerde in ging naar het begin van rust en stilte vroeger ben ik met je meegegaan jou volgend in verstaan maar jij loste op ik verdwaalde in nevels die niet de mijne waren altijd ben jij terug gekeerd maar ik ben voorbereid ooit raak jij jezelf ook kwijt…

mag ik met schuim de golven krullen van de grijsgroene zee ongenaakbare bergen zachtjes afkammen tot een geel glooiend geheel waar boven ik speel met het wit van wolken in een zomers blauwe lucht zo samen liggend in het groen van gras met bloemen die ik je gaf maak ik de wereld die ik al jarenlang zag in de kleur van jouw ogen…

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

wij dwalen weer dit keer niet om voedsel te vergaren we zijn onszelf kwijt kunnen slechts volgen of gaan voor de nieuwste hype vrijheid is vergeven met die verantwoordelijkheden willen wij niet leven nog mogen wij geloven in alles van hierboven maar het IS komt dichterbij zij dwingen jou en mij om alles op te geven het is dood…

nooit botsen wolken zij komen en gaan groeien aan of lossen op in eigen stroming trekken zij voorbij hun vormen lijken vrij toch spelen zij het spel van kleur en zwaartekracht de onderkanten donkeren nacht terwijl het ijle wit zich stralend baadt in het laatste licht voordat de zon ten onder gaat…

jij straalt kleurt licht in hemelse vormen je lach geeft sterren een plaats in de ruimte in je ogen hangen nevels uit de eerste scheppingsdagen zij vragen de schoonheid van ons heelal levend uit te dragen…

ik speel met mijn pop de kop kapot het lijf zonder kapok zij voelt wie ik ben omdat zij mijn jeugd en leven heeft gekend is totaal versleten van alles weten heeft mij altijd gespaard nooit ben ik dat vergeten streel het gehavende lijf bij haar kon ik echt alles kwijt zij is nog dezelfde gebleven onafscheidelijk zijn wij vergroeid…

ik dwaalde in herinnering waar donker dreigend en schaduw tastbaar was weer hoorde ik de stap en vage woorden alsof er iemand naar beneden ging het kraken van de trap verraadde hoe ver hij van mij verwijderd was er viel een gat van ongewis gevuld met beelden waarvan ik het bestaan niet wist zij raakten mij met klamme vingers van…

jouw dans rijgt stukjes stilte aaneen haalt uit geluid zachte tonen in draai en bewegen komen vorm en ritme tot leven als melodieuze lichaamstaal jij nodigt uit met handen en voeten in een sierlijk begroeten als parels stralen je ogen tijdens ons zwevend gaan ik danste als schaduw achter je aan…

jij hebt weer die hypnotiserende blik in je ogen lacht zacht met een klokkend geluid de melodie trekt aan in de spannende akkoorden van nog niet gezegde woorden lichtjes neurie je bij het sierlijke gaan van je handen die spelen met vlinders liefjes leg je ze neer spreidt tere vleugels en opent hun kleur in de ondergaande zon we…

het is niet zo dat ik de dood iedere morgen in de ogen kijk wel begeleidt hij me als trouwe toeverlaat die omstandigheden tekent kleurt waar het om gaat in rust en mijmering deelt hij de monoloog een schaduw die in verfijning de lichtintensiteit vergroot mocht hem ooit ontmoeten gelukkig in afscheid weer groeten wij leiden een dubbelleven…