Alle inzendingen van wil melker

je zwijgt maar je handen willen de leugen breken die bij je blijft ogen tranen in onvermogen om klaarheid te brengen in stilte die strijdt monologen hebben andere sporen gelopen in vaak passeren zonder te keren wissels zijn niet genomen om elkaar wat tegemoet te komen pas op het laatste station vond ik jou op perron we hebben…

de mussen zijn verdwenen er zijn tal van bonte rovers verschenen die het knusse hebben uitgemoord alleen nog op het platteland waar rust en stilte hangt zijn zij gebleven om in nostalgie te overleven ook mensen volgen deze lijn wensen dat hun eigen musjes hoogvliegers als adelaar of condor zijn verder kunnen zweven dan de rest die vegeterend…

hebben wij het eigenlijk wel begrepen dat niet alleen bloei telt in een mensenleven maar dat naast groei ook de laatste jaren vertrouwen en geluk een eigen koers gaan varen leren accepteren dat complexiteit naar eenvoud terug gaat keren en het vroegere ontdekken nu afscheid nemen is zij raken zacht aan leven mompelen woorden die…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

bewegingloos hangen woorden in de lucht als wolken op een zomerdag maar messcherp zijn hun schaduwen getekend op de nog warme grond waar het zinderen plotseling koelt en koude tocht in ijzige stilte voelbaar wordt speelt mistig licht vals in de stroperige tijd hij is alle houvast kwijt kijkt haar hulpeloos aan in de verte echoot…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

ik heb de muziek van wolken gehoord zij vertolken in dans en kleur de partituur van wind spelend als kind na het slapen in de choreografie van een rode zon in het vroeg van ontwaken om later de stralen met een prisma te breken door vallende regen tot een expositie van bogen met kleur in het decor van leven heb ik die muziek…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

je spint de waarheid niet uit wollige woorden omdat die in het onderhuidse zijn geboren de tonen kleuren niet in modulatie en gevoel alleen met zachte handen in leiden en begrijpen zullen deze spinsels ooit tot eerlijke ragfijne garens verglijden…

is de kudde niet het ultieme feest voor de simpele van geest of is de stal de schuilkerk van het heden waar opstand wordt beleden acties worden voorbereid in het wollig niemandsland zonder enige morele verantwoordelijkheid bij zwarte schapen lichten ogen op door een alles verterend vuur zij kennen plaats en wachten op het uur de…

de wereldheerschappij ligt onder handbereik goed gegrondvest in het kalifaat dat alleen met volgelingen praat de doelgroep is al mondiaal in consumentenaantal hebben zij de toppen al bereikt waar kerk en staat polariseren duikt religie in de minderheid uit instabiliteit en chaos geboren zullen zij met de jihad en sharia gaan scoren…

ik weet je altijd nog te vinden mijn kleine anemoon jij bloeit leven langs de oever beschaduwd door een hoge boom het beekje dartelt lustig fonkelend langs de zonnelijn jij kleurt fel de donkere bedding zonder ooit alleen te zijn totdat het noodweer water woest doet kolken en jij los slaat van je roots door zware moddergolven in zwart…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

langzaam drijft muziek mij naar de ijlte met hoge tonen om daar in de rust van een op een tot mezelf te komen geen drukte meer door melodieën koren en orkesten het drukdoenerige mijden dat de leegte in het leven wil bestrijden een vlucht naar de stilte van de laatste toon die stervend een eigen hemel kloont…

jij wist de kleur voordat de knop zich opende in groei en vorm herkende je de bloei natuurlijk scheen de zon in een warm ontvangen maar een onbekende angst bleef in ontluiken hangen seizoenen werden volgemaakt zorgen voor even vergeten omdat alles goed leek te gaan maar de alertheid is gebleven signaleerde stilstand in vooruitgang…

als altijd zit je te stralen en zonder dat jij het in de gaten hebt met ogen anderen te raken het is jouw woordeloos welkom met een innemend gebaar geef jij rust en een streel door het haar jij luistert ziet zinnen zich rijgen tot een verhaal bemoedigt stiltes in welwillend beamen jij kent de namen van hen die je wijsheid en…

nog kraakt de trap als ik de hemel bestijg is het weerspannigheid of zijn het zaken die ik liever verzwijg het leven heeft cadeaus gegeven met hun opsmuk ben ik blij maar in het licht van boven verkleuren zij al snel tot snuisterij toch kom ik niet met lege handen aan mijn naam op aarde blijft gewoon onder de gedichten staan…

weer vlagt het doek strak in de heersende wind de echo’s van duizenden kelen zijn gelukkig verdwenen stenen beelden met gebalde vuist vormen nog het decor van wat teloor is gegaan maar aan de grenzen van het plein speelt venijn alweer de dubbelrol van lotgenoot en vriend te zijn niet confronterend toch gedwongen en met pijn weer…

verschrikt kijk je op als er glas breekt en schoonheid verscherft in het raken van de grond je ziet in een flits transparantheid verdwijnen voelt meteen de pijnen van het dramatisch gemis het was kunst in zijn fragielste vormen suggestief massief vulde de ruimte met bijna niets ook de basis is gespleten toch vormen zij een nieuw…

er zit geen rust in je handen zij cirkelen bogen vingers wijzen bevlogen naar een mooi perspectief zij schaduwen woorden benadrukken klanken die anders niet of veel minder lang blijven hangen zij dragen de taal die in je blik staat geschreven accentueren het belang van intensief leven vinden ontspanning in het strelen en helen…

ik heb je gezien in vergelijk kleine dingen geijkt waar in jij zo op mij lijkt een subtiele beweging als schaduw van blik jouw ogen zien het gebeuren handen zijn er eerder dan ik je lach is spontaan maar ik hoor je gedachten al snel verder gaan in het raken van snaren om de aandacht te bewaren je speelt in een wereld die jij nog…

je opende magistraal streefde bijna de schepper voorbij met eeuwige schoonheid maar aan jouw zij stonden heren te souffleren wisten het beter dan jij zij ringeloorden jouw groeien verhinderden met commentaar het schitterende bloeien besmeurden je naam met hun jaloezie op jouw kunst roem werd je niet gegund je hebt jouw paradijs…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

ik zie je staan een monument van kracht je voeten in het water geen rimpeling verzacht standvastigheid nu en ook niet later jij vlagt banieren eerlijkheid zonder knieval aan de tijd eindelijk gaan zij weer samen lopen transparantie doet ons hopen jij brugt het overleg verbindt de woorden die in jouw stilte zijn gezegd…

ik heb met kleuren getracht de kracht van leegte te breken het is me niet gelukt wel heb ik ruimte geschapen door grenzen te verleggen maar het onpeilbare bleef bestaan die ruimte hebben wij gevuld met een levenslange competentiestrijd en het ontwikkelen van engelengeduld ik zie de vuren doven uit naamloos diepe kloven sluipt langzaam…

ik zag de regen vallen in het donker van je ogen nog kierde het lichte blauw een stukje hemel in het grauw het opklaren is achterwege gebleven jij kwam steeds meer in het nauw het was innerlijke kou die je verkilde waardoor je ook in warmte rilde in professionele handen kwam pas je herstel ik heb je weer zien lachen in je…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

samen wiegden wij hoger en hoger in een ultieme strijd naar de zon jij hoopte met vorm en kleur meer licht te vangen ik groeide snel in verlangen wij wortelden in verschillende grond ik groef dieper waardoor mijn steel rechter stond jij draaide sierlijk naar steun en vertrouwen om ook met storm een hechte basis te houden herfst…

ik zie je lach rijpen als vrucht van je ogen je blik straalt warmte koesterend als zon in het zomer beloven haren glanzen in het volle licht omkransen een blij gezicht jouw verschijnen opent harten zonder slag of stoot legt mijn liefde volledig bloot…

wij zijn de zorg voor de medemens vergeten participatie wordt nu voorgeschreven hebben aan alles een prijskaartje gehangen om het bestaan economischer te vangen wij zien geen ogen meer maar vraag en aanbod blikken haastig heen en weer verdwenen is arbeid met plezier targets tools en kennis bepalen nu de rendementen hier norm en waarden…