Alle inzendingen van wil melker

heb donkere wolken gepakt maak de wereld kil en nat met tal van sombere buien nog kaatsen flinters licht in zwarte plassen waar ik spetterend doorheen wil raggen om met nietsontziende golven het pad te schonen van eeuwig moe en altijd ongemak opgelucht vlucht ik na deze woeste vlagen met sprankjes hoop de perspectieven in voel…

je bent nooit overladen met bloemen en grote cadeaus jij wilt het kleine verwondering over het fijne een wolk die aan de hemel zeilt krijgt een warme lach terwijl je ogen zich verblijden hand in hand zomaar lopen onder bomen open plekken ontdekken sporen van sprookjes op mos het weidse zicht genieten in scheiding met de hei nog…

je streek neer uit volle oogst krulde op in luwte kleurde nog in herfstgloed een laatste groet de wind heeft je gedragen naar het bladerbed waar jij door witte lagen liefdevol werd toegedekt uit jouw humus zal lente weer ontwaken na het warme winterslapen…

spelen vertedert maar onbevangenheid en rust garanderen geen geluk het kind zet alles in om zijn talenten de buitenwereld in te prenten het lacht en kraait om grenzen die wij stellen negeert de toeters trekt aan bellen evolutie speelt genadeloos het valse spel van beter best de rest kan het wel schudden wij doen ons best maar onze…

het spel heet spelen daarmee leer je winnen ruimte en richting bedwingen onbevangen met een lach kraaiend brabbel je dat heb ik weer goed bedacht er is geen verliezer alleen een steeds proberen andere invalshoeken onderzoeken tot er ogen gaan steken zij zich met elkaar gaan meten wie er recht heeft op de macht het speelse is verdwenen…

ik penseelde in kleurige streken de muziek op het doek mijn hart zong woorden die zich lyrisch voegden tot een liefkozende groet een enkele strofe pastel met ijle tonen reikend naar hemel en vurige hel midden op het linnen danste het hart onze melodie van een purperrood leven een gedicht met liefde gegeven in dit schilderij vol…

je zei dat jij geen schoonheid was maar je straalde warme kracht droeg je haren in engelendracht compleet met hemelse lach ik stond perplex door je verschijnen voelde schuchterheid verdwijnen jij raakte me diep in mijn ziel wist dat ik meteen voor je viel samen zijn we weggegaan vlinders wolkten als guirlandes achter ons aan…

ik draai cirkels zonder pijn doelloos in gevangen zijn kan niet eens ontsnappen omdat niemand mijn uitgestoken hand wil vatten versleten is de tred rond de molen van het leven te veel stappen zijn er al gezet iedereen heeft haast is in stress onderweg contacten worden zelden gelegd heb gebroken met zinloos lopen de cirkels naast…

ik heb tijd geweven kwam mezelf tegen zittend aan het spinnenwiel waar ik draden spinrag uit het leven tot garens vlocht na het klaren zette ik met schering en inslag de patronen op maar kwam stof tekort borduurde voort over bestaan liet de tijd zo door mijn vingers gaan…

de treden kraakten nog hun eigen melodie toen ik naar boven liep het was geen lopen maar ik sloop in pure nostalgie voelde hoe het spinrag van de tijd aan mijn handen bleef hangen in de verste hoeken rommelde het avontuur schatten van het eerste uur nog stond de kist onder de gebarsten ruit maar het uitzicht was verdwenen in…

ik zal voor jou de godvergeten bloem weer laten bloeien op een kale rots verzamel de verhalen die in fijnmazig splijten uit het gesteente zullen wijken teruggaand in de tijd zullen zij in vorm en kleur hun basis weer herkrijgen waar eens uit scheppers handen bloemen het paradijs konden beroemen zo zal jouw knop uit gods vergetelheid…

ik schrijf met bloed nog krullen letters mijn laatste levensmoed niet op geschept papier maar een simpele a vier de verhalen uit mijn leven op de lijn bibbert de pijn eist in felle uitschieters steeds alert te zijn nog is het te lezen al vlekt het rood op de plaats waar ik voor even ben gebleven zal de ondertekening niet halen…

ineens krijgt leven de geest uit een andere dimensie voelt buitengewoon op een tintelfrisse frequentie geschoond dragen takken en boom hun gestalte wat grootser vullen ruimte in ijlere lucht wiekt een vlucht ganzen hun v voor de wind in het laatste rood van de vallende avond waar je droefgeestig door duister verwacht bruist de sfeer…

ik heb haar muziek beluisterd hoorde woorden die haar bekoorden zij was ontluisterd maar in haar hart klonken nog de melodieën van vroeger tonen overbrugden wat eerder gescheiden was over goede smaak werd getwist het compromis zal worden gemist we deelden fragmenten uit de symfonie van het leven jouw onvoltooide is de laatste…

ik heb geen woorden aan je meegegeven hooguit goede reis voor jou was het eindelijk prijs gekoesterd als wens herinneringen en fragmenten verhalen jouw aandacht in de mens jij hebt gedeeld bent gegaan blijft toch bij ons in voortbestaan…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…

de dag heeft jouw kleuren vandaag met af en toe een vleugje bekend in de wind die altijd door je haren speelde met de zon ja dat kon in een kort en vlot kapsel de trend iets vooruit ik danste om je heen trots als een pauw om je blikken te vangen wij zijn aan elkaar blijven hangen door de tegenpolenkracht liefde trok aan stootte…

er waren rozen daarboven in witte sferen transparante muziek lichtte op bij vluchtig passeren verbaasd naar je lichaam kijken dat alleen het zijn liet zien nog een vage schijn van het aardse zonder vaste materie het mysterie van denken en overal bestaan zonder gaan geen woorden maar weten delen wat ooit is vergeten voor…

hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

ik zag je op de tak koppie wat scheef jij had alles wel gehad vleugels die niet wilden vliegen voortijdig gestreken door kaalheid en pijn de zin in het leven was je al even vergeten omdat slapen rustiger bleek dan ontwaken toch laat je nog het koppie niet hangen in een intens verlangen om bij ons te zijn…

jij bent doorzichtig als het fijnste kristal vonkt kleuren die zullen breken in raken ik koester je rankheid in gestileerde vormen de hoge heldere tonen die sterretjes tinkelen samen componeren wij de muziek van het irrationele liefdesgeluk in een warme genaakbare kus…

ik heb ze uitgehangen aan de takken van bomen mijn zwakheden en dromen in kleur en kwaliteit gedateerd door onvermogen om ze onder ogen te komen het zijn geen geheimen maar het voelt fijner om ook de onzichtbare stukjes te delen hebben en houden is nu compleet de laatste rafels dansen op de wind ben weer zo gelukkig als een kind…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

heb mijn vleugels gestrekt ben tot de toppen gegaan wist dat ik niet hoger kon kende de verte daalde langzaam in glijvlucht keek af en toe achterom maar de horizon wenkte in het nieuwe verkennen de solo’s voorbij ook voor mij…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

ik wist dat het glas van de stormlantaarn zou breken in de aanwakkerende wind ook van het schip dat zou vergaan door het overslaande water licht kon niet langer branden bedolven door metershoge golven zag het glas rechtop in het gras hoorde nog de zee van vannacht…

ik wil niet alles op een rij mij maakt de chaos blij van ongekunsteld leven weg met borders in de tuin die muren van fatsoen ga liever alle perken te buiten laat de vogels fluiten zonder kastjes in de boom eigen nestje bouwen is hun droom pak wat wolken en een sluier zon zeil zorgeloos voor de wind samen met je innerlijke kind…

succes is om te behagen een blijer mens van je te maken dan je eigenlijk bent het is slechts franje die soms aan komt waaien of het asociale van de graaier maar vaak het werk van eigen handen of op een goed gaatje van de markt landen geluk heeft juist iets teers ongrijpbaar in verlangen als een roos die niet gaat hangen een open…

heb altijd van succes gedroomd een kroon linten en wat lauwertakken maar kreeg de hoofdprijs nooit te pakken een ideaal als spiegel voor de wensen van talloze mensen om eens in hun bestaan als primus inter pares te kunnen gaan toch heb ik het geluk gevonden dat zeggen jouw ogen onomwonden als ik weer bij je ben en wij samen wandelen in…

mijn schaduw wilde intenser leven heb hem wat meer licht gegeven trad in het donker nauwelijks naar voren wilde mij daar privé niet storen nog loopt hij gebogen danst en springt van lieve lust maar kijkt mij nooit in de ogen de schemering is favoriet in het lange lage licht krult hij melancholiek voor het duister ons versmelt helpt…