Alle inzendingen van wil melker

ik wil niet meer dat een ander aan de touwtjes trekt mijn benen heft en armen laat bewegen wil geen marionettenleven heb de draden doorgeknipt mijn oude ik vaarwel geknikt deuren achter me gesloten het voelt kwetsbaar koud en kaal om eindelijk weer op mezelf te staan maar ik heb doorgezet oude gewoontes afgelegd voel me onafhankelijk…

ik was gegrepen door het orgelspel liet me zweven op donkere bassen langs pilaren waar heiligen al decennia lang sokkelden in vrome gebaren klom met hoge tonen naar boven waar licht en lucht elkaar raakten in gebrandschilderde ramen als kleuren sterven vult muziek de gewelven gaat het finalegeluid al voor het zingen de kerk uit…

heb mijn leven geschilderd jaren in kleur aangezet maar kon er uiteindelijk geen juiste vorm aan geven penseelde lijnen in verlopende einden cirkelde speels met pigmenten van de geest het doek was te groot verdwaalde in miniaturen van creaturen die leefden van de goot schetste in blauw mijn ontsnappen moest terug door de kou met…

zuiver als kristal wilden wij ons glazen universum blazen in vuur draaide waarheid tot transparantie louterde liefde puur we konden niet voorkomen dat er belletjes met dromen scherfden in brekend licht kwetsbaar vloeiden we uit spiegelden elkaars kleuren op de afkoelende huid nog spelen schaduwen op het warme kristal en danst…

jij bent anders maar zo eigen wij passen bij elkaar zoals water en een schip als ik jou zie wijzen dan zijn wij samen daar in een weids armgebaar ik volg je geest zonder haar een stapje voor te zijn voel jouw genot maar ook de pijn jij bent mijn maatje maar er is meer na lang stil liggen in liefde varen wij eindelijk weer…

er was als kind niets spannender dan een geheim dat alleen jij en ik mochten weten maar zij zijn gebleven bepalen ook voor ons een groot deel van ons leven een steeds selectere groep manipuleert de info die wij als volwassenen mogen lezen zij draaien liegen en bedriegen om zich met eigen status macht en geld te kunnen gerieven gelukkig…

kom dichterbij ik wil de vingers van je hand weer voelen door je haren kroelen in de diepte van je ogen dalen om de warmte uit je liefdeshart te halen langs je wimpers naar de fronzen in je voorhoofd krullen om ze met begrip te vullen zoveel lieve woordjes in je oren fluisteren dat de haartjes op je arm rechtop mee gaan luisteren…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

nog spreken mij de stenen toe als ik ze raak in voeg en groef hun bestaan is langs ons heengegaan we hebben ze niet eens zien staan in woord en beeld ligt alles opgeslagen alleen bezitten wij geen reproductiegave maar in voelen spreken alle talen komen herinneringen onze kleur en warmte halen…

al eeuwen gaan de jammerklachten strak omhoog langs pilaar en kathedralenboog tot in de donkere gewelven om daar bij het gesloten dak het onderspit te delven verlost van gif en kwaad verlaat men in serene rust de plaats waar het geweten is gesust maar in den hoge gisten twisten de oplossing zit binnenin met het maken van een nieuw…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

ik verzamel vergezichten en bouw een horizon waarin ik kan verdwijnen als jij dicht bij me komt de stappen zijn geteld als strand en veld zon overgoten blaken en jij weer je entree komt maken woorden dragen slechts verlaten omdat elkaars nabijheid niet tot naderen zal geraken wij leven met het nemen van wat we ooit elkaar hebben…

er hangt een zwaard van damocles boven de open haard hij smeedde scherpte en polijstte tot het voldeed aan zijn subtiele eisen terwijl jij mijmerde over de vlammen van het vuur sloeg zacht het laatste uur in balanceren op de snede heb jij vaak gebeden om een spoedig eind en niet dat jouw kop zou gaan rollen door zijn bizarre…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

het waren kleine dingen die ieder voor een eigen leven gingen losgeslagen uit verband in vrijheid keuze voor een andere kant waar structuren in voorzichtigheid de dagen lijken te besturen komt chaos om de hoek maakt troep zonder verdwijnen moet de tolerantie groter alle neuzen naar één kant of geeft groot ook klein de hand…

ik zag jou als totaal met hart en ziel hield van je liefelijke delen waarvoor ik viel of waren het de kleine dingen je haar en een gebaar die met mij aan de haal gingen in liefde en gevaar…

wit pluist het vlokje langs mijn raam danst op koude vlaagjes snel en dan weer traagjes mijmerend als flonkerend kristal zwevend in een vrije val ooit zal zij zich hechten en tot dons vervlechten de wereld zachtjes toegedekt voor even zonder smet…

ik wist in reiken het wijken van de horizon door het bolronde van de aarde maar niet het tedere strijken van oog en handen in een veranderend liefdesperspectief er ging een nieuwe wereld voor mij open in het bereiken van de levensbron als onze innerlijke zon…

ik speelde toneel met hart handen en voeten maar gaf veel te veel na het applaus was ik leeg vond mezelf terug met een stuk in mijn kraag als decor van gisteren in de zaal van vandaag…

gooi maar bloemen in de lucht jaag je zorgen op de vlucht te lang heb ik de stenen meegezeuld die lagen op mijn pad en die ik nooit vergat heb ze gestapeld tot monumenten er afstand van genomen als vervlogen dromen kwetsbaar in het eerste licht hoe vrijheid heette was ik al lang vergeten maar ik zag de bloemenwei plukte ze…

ik weet dat ik de kogel niet meer kan ontlopen ben gewikt en gewogen goed bevonden voor het kerstdiner heb alleen de bruine ogen van een ree ik kijk ze aan zie ze staan in twijfeling weet mezelf een dartel ding zal onschuldig naar de bosrand wijken ze lijken doelloos weg te kijken maar komen in het donker terug om niet het sterven…

er waait onrust in de bomen bladeren krijgen geen respijt jachtig strijdt het licht met donker in deze vreemde tijd mensen zoeken warmte bij een gezellig vuur verjagen kou tot in het late uur deuren en gesloten luiken houden magie en geesten uit het duister buiten die ‘s nachts feesten tot de zonnewende als licht zijn krachten…

ik spin secuur mijn web en kleur het met wat rode zonnestralen maar binnenkort vriest ochtendvorst zijn eerste ijsverhalen dan vonkt en schittert alles kristallijn alleen mijn prooien zullen ook gewaarschuwd zijn…

was het een tweegesprek of waren het wat woorden in reflex op eenzaam zijn een gebed waarin ik uitlegde wat jou misschien ontgaan was jij die alles ziet behoort te weten kan mij toch niet vergeten zijn ik vraag niets wil alleen maar delen of kan het jou niets schelen nee geen kritiek ik geloof rotsvast in je en weet ik heb je onvoorwaardelijk…

ik ben niet eens gevallen maar gestruikeld over de zelfgespannen draden van mijn bestaan ging perken te buiten waarin normen huisden het tikje border line vergrootte steeds in waarden het allerkleinst heb de mazen van het net bekeken ben er in gebleven gevangen of toch vrij die strijd is nog niet voorbij…

ik wil de speelsheid van de golven maar ook een spiegelgladde zee in een tijdloze zonsondergang wil in je ogen de zinnen zien die in je hand te lezen zijn de diepte weten van gevoelens naast het oppervlakkige van gein wil bij je zijn in leven en de eeuwigheid wie weet hoe lang dat kan…

gordijnen bewegen zonder lichte tocht het tikt en kraakt waar je ook gaat beladen is de stilte met een hoge toon herkenbaar zijn wat elementen uit een droom er is aanwezigheid in het wachten met ingehouden adem voel ik gespannen krachten nog kan ik niks raken heb geen mogelijkheden om contact te maken met een wereld zo dichtbij…

mag ik je deze ruiker geven met de bloemen van mijn leven zij bloeiden op kostbare momenten zetten deze luister bij gevat in het prille groen van een fijne jeugd met linten als snuisterij van toen later felle kleuren van de jong volwassenheid niets had nog een vaste prijs het diepe warm van wijsheid verpakt het boeket dat ik nu…

er is geen roedel meer wel zijn er vele volgers maar niet meer van de lieve heer het is de hype met goud omrand magie en macht in digitale hand onzichtbaar in haar gulzigheid vreet zij de dromen op hangt eigenwaarde in de strop het is de massa in heethoofdigheid die nu met lege handen staat waarvan het uitschot grauwend terug slaat…

mag ik aanschuiven vriend of warm jij je alleen aan het laaiende vuur heb de blokken geteld tot de aks bleef steken in de knoest van je leven in voortdurend klieven kwam de sleur met stapelen en spaanders zij heeft jouw noeste arbeid gestopt met onneembare weerbarstigheid weg met de botte bijl benader haar met liefde zodat splijten…