Alle inzendingen van wil melker

zag de hand vingers gespreid roerloos in de lucht ogen zonder mededogen vol haat en nijd de beweging stokte jij brak onzeker of alles wel klopte nog kan ik de momenten dromen de klap die nooit is aangekomen…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

zacht waait de wind vangt de maan met een handvol wolken de laatste ijsbloemen stralen maar de knoppen lopen niet uit verleppen traag op de ruit de sneeuw verliest zijn kristallen in druppels die langzaam gaan vallen het winterse feest krijgt in dooi zijn finale tijd om voorzichtig wat lente te halen…

zacht straalt eenheid in vorm en kleur onverwacht langs het leven in namen geven breekt het licht krijgt samenzijn minder gewicht ontleden schaadt door de som der delen wordt de ziel niet gemaakt het analytisch vermogen sluit de ogen voor het accepteren van volmaakt…

de mooiste bloemen lijken altijd al vergeven op het toppunt van hun bloei maar ook zij moesten een heel leven wachten op die groei hebben eigen blad en steel gekoesterd met zorg en tederheid in samen wiegen het leren voelen van warme genegenheid dan pas knoppen ze volmaakt en bloeien fraai in liefdevolle samenspraak…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…

voel nattigheid en weet het scheve schaatsen woelen ik die altijd recht door zee de lange golven snijdt takkenbos en deuren die bij toeval openen angstvallig mijdt zij trekt mij onweerstaanbaar aan de donkere vlek die mij totaal laat gaan heb het ijs gebroken ben in het wak gedoken alleen de schaatsen heb ik uitgedaan…

daar ligt het meer dat snelle beekjes stilt en spiegelglad de maan weerkaatst waar ik altijd naar de sterren kijk hun afstand overbrug met een diepe zucht een dialoog in vast geloof dat twinkelingen raken aan de oer herinnering zij verhalen de verbondenheid van energie die tijd en massa begeleidt heb het alleen zijn achter…

jij raakt aan de hemel ik kijk op tegen jou ja jij mijn heerlijke vrouw verlangen is afstand en liefde de basis waarom ik van jou houd jij kijkt niet op mij neer wil nooit het voetstuk wel samen voor meer geen witte vleugels of engelengeduld maar een vent met passie gevuld…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

ik laat me gaan mijn lichaam kijkt me aan de ogen ongebroken nog is er de rode draad het fluïdum dat beiden raakt ben vrijheid zonder grenzen tijdloos in verplaatsend zijn het aardse is voorbij emoties stralen in geluk hun eind toch moet ik terug de ogen huilen van het lichaam op de rug…

weet niet waar je bent maar voel je hogerhand altijd dichtbij soms trillen jouw kleuren in het noorderlicht geeft kou jou een gezicht of lees je in de kranten bij een natuurspektakel met aan de achterkant de rampen een enkele keer van binnenuit als in ontspanning gloeiend lava uit rustende vulkanen spuit groots zijn de fenomenen…

in één oogopslag waren de lijntjes in je gezicht te lezen lente maakte je huid veerkrachtig gevoelig en zacht we hebben samen de zomer geschreven verdiept in fronsjes en lach de eigen trekjes genoten het leven in schaduwvol karakteristiek nog oogst het licht schoonheid uit lijnen in jouw herfstwarme gezicht…

moet tegenwoordig twee keer kijken soms met vroeger vergelijken of het niet dan wel de waarheid is speelt werkelijkheid weer dubbelspel duik dieper in de zaken en laat me niet met oppervlakkigheid vermaken maar om tot het juiste te geraken moet ik in mijn herinneringen graven een caleidoscoop van mooie platen waarvan het verband…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

stralend was je lach toen ik nog even de wolken donkerde die ik bij me had gooi maar open zei je zachtjes met een helderblauwe stem waarin de zon al scheen in onze ogen blonk het snel oplossende vermogen dat alleen de lente kent ongeremd in bloei…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

de dagen zijn weer nieuw al vanaf het eerste uur stralen zij de hitte van het nieuwjaars vuur de trage donkere nachten zijn voorbij mijn goede voornemens staan keurig op een rij totdat jij komt mij meeneemt buiten alle orde en laat springen over vastgeroeste hordes wij gaan voor uren die slechts luttele seconden duren trotseren…

jij stond niet in de bloemenwei naast zoveel anderen te geuren jij kleurde nog wat hogerop de boomgrens al voorbij waar jouw knoppen met de elementen vochten om te overleven jij wortelt daar vol trots jouw zaden zullen zelfs op de kale rots nog bloemen geven…

zag stilte branden warm licht wenkte spiraalde traag omhoog zacht zoog zij mij op ik liet me gaan van het geluid vandaan ontvouwde vertrouwde openheid liet me drijven op kleuren die elkaar niet weerspraken maar met ogen en lach een nieuw universum maakten heb lichaamstaal ervaren waarin woorden overbodig waren in het voelen van…

het machtige koor zong met bazuinen een bloedstollende finale maar in krochten en spelonken dansten dissonanten al hun valse toon in het verwaaien verdraaide de harmonie woorden klonken niet meer synchroon echoden hun zelfkant zonder de glitter en glamour van kerk en orkest zij hebben de deuren geopend de elitaire veste verlaten…

ik mis de oogcontacten kijk bij het wachten de mensen altijd aan maar iedereen is bezig zijn leven op die plaats een eigen vorm te geven als planten op een rij de stengels wat gebogen met gezichten zonder ogen totdat het bijtje zoemt een naampje noemt het knopje open gaat en ons verlaat…

een koude wind streek langs mijn hand maar ik voelde jou ontluiken in het zachte bed van zwarte aarde zag ik het kleine blad ontspruiten verscholen tussen mos dat nog zijn winters kleedje had ontkiemt al lente in het bos ook in het fluiten van de vogels zijn de speelse rollers niet te stuiten…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

de wereld reikt naar sterren in muziek en spel vergroot indringend uit wat op de hemel lijkt verzwijgt meestal de hel miljoenen zijn op zoek naar schoonheid en geluk blind voor bloemen op de hoek ik ben wat tegendraads proef liefde in het kleine volmaakt past jouw hand in de mijne…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

heb mijn leven in het zand geschreven maar iedere vloed wiste de woorden het voelde niet goed zond mijn gebeden in verlangen omhoog zag in het kringelen van wierook en wind dat de wensen vervlogen heb de lijnen omgebogen ga met positieve krachten in op wat ik kan verwachten er is geen gevecht want in buigen en meegaan kom ik weer…

jij pakt wat wind en met een brede regenboog bestormen sterren de hemel windt wolken om je slanke vingers tijdens hun vlucht door de lucht armen dirigeren het licht van de zon in schaduwen die komen en gaan jij maakt ruim baan door het fluisterend leven jouw sprankelende stem mee te geven met je lach beziel je ons hele bestaan…