In godvergeten eenzaamheid
zag zonnen trillen
manen dalen
en weer klimmen
de zee verstoof
tot waterzand
vloed schuwde het land
hield mij staande
in natuurgeweld
toch ben ik geveld
de hand ontbrak
die mij kon helpen
op een strand vol schelpen
ik stierf daar in
godvergeten eenzaamheid
maar ook die dood gaf geen respijt
Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl
Schrijver: wil melker, 8 januari 2013
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid