Alle inzendingen van wil melker

engel me maar de hele schare duikt in wit op zwart bewaar me van mijn schouder want ik ben alles zat niets kan me weerhouden om hel vanuit de fout te schouwen naast criminelen moordenaars en dieven zie ik anderen die mensen grieven zij branden erfzonden zijn abel en de kaïn weer in alles wat god heeft gezonden jij hebt…

ik zag je staan het groen in blauwe ogen liet je nietszeggend over ons gaan jij stond vooraan je rode haar was langer dan wat gangbaar was we zeiden dat je lachte wat ze prikten door met kleine vragen die je nonchalant terzijde schoof jouw ongeloof was olie op het vuur ik zag je weerstand breken hoorde wanhoop in je stem je lichaam…

in bovenlucht jankt tegenwind haar sombere verhalen laat zon niet stralen door druppels van verdriet maar jij trotseert mijn griet die vlagen met het neusje in de lucht hoort niemand jou ooit klagen over vele stom gestelde vragen jij parkaat dwars door alle buien heen wintert in een eigen paddenstoel hebt lak aan iedere grote smoel…

geef mij het vergezicht bergen die beklommen zijn ravijnen rotsen scherpe kammen zonder middelen met blote handen ik wil de wereld aan mijn voeten zien geef mij horizonnen oceanen die bevaren zijn zeeën engten en rivieren met schepen groot en klein ik wil verten in mijn blikken zien geef mij liefde verdrinken in je ogen het zachte kussen…

je lacht tanden bloot en langs je kaken laait het hellevuur kraait uit een verdoemde schoot je eerste uur trapt de hemel in het aardse slijk brandt emoties af speelt geraamte met je eigen lijk in de hel van vel slechts een handvol dorre zielen siert je droef bestaan want je ego blaast slechts echo’s kan dit leven niet meer…

bergen dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de…

waarom brandt je hart door niet gezegde woorden trekt de rook slechts moeizaam op uit zaken die je stoorden er is geen liefdesstrijd we zijn het eens over alles dat je griefde kom laten we nu samen verder gaan ik steek geen nieuwe brand meer aan…

het sneeuwt een donzig dekbed tegen schrale kou ogen rustig vingers blauw niet bang je wacht allang het laatste stuk leek op een ongeluk er wachtte iemand op een bel die rinkelloos de tijd versnelde van het afscheid we stonden bij de hemel hoog ingepakt en later dan we dachten keken toe hoe jij de drempel nemen zou obstakels waren…

tussen drog en droom rijdt werkelijkheid haar scheve schaats ik wil niet dat mijn hunkering in helderheid op gaat ik neem je hand steel je vingers maar geef jou geen kans kus je lippen roze rood en bijt de smaak van bloed pel mijn sluiers één voor één ontdek de warme vloed door vuur versmelt mijn naakt met jou en dan voorgoed…

je bent ons paradijskind altijd al geweest we zien de hemel in je ogen en je lachen is het wolken van de wind je handen spelen met de zon zonder jaren te beloven want de tijd kijkt nog niet om jij maakt de zorgen die wij hebben lichter in je stralende weerkaatsen wij zijn blij met onze godgegeven plaatsen nu en naast jou in…

ik liep met je rond trots als een pauw in het zicht van haar ogen was je schaduw verbogen verdween als zij naar je vroeg was boven met jou we speelden ons spel maar ze voelde het wel met jou was spelen me nooit meer vervelen we bespraken mijn leven kon jou alles geven mijn tranen verdriet om de klap op mijn smoel dat gevoel als ik…

ik voel je hand in vingerlang verglijden lees in afdrukken de lijnen van je lijden ik palmde je niet in daar waar onze duimen kruisten vonden wij altijd een nieuw begin we vouwden samen in gedachten woord en daad baden om de hemel die toch ook voor ons bestaat ik bracht wolken in jouw blauwe lucht maar jij zaaide bloemen in…

mijn flat is leger voor dan achter van binnen kaal ramen vol met zicht deuren openen in kraken hun verhalen nog onvertaalbaar in het nieuwe licht de voordeur piept welkom of kreunt donder op ik sluit niets uit de sloten zijn te vaak gebruikt en luister naar de schaduw in de kamers een vergeten muur schrijft behangloos zijn geschiedenis ik…

je handen voelen zonder ogen een schouderklop brengt vaak het beste in mij boven ik kroel soms door je korte haar met je ogen dicht vinden je handen de lach op mijn gezicht…

samen wolken kolkend in emoties spiralen we door lucht een vlucht voor tranen en gezucht handen samen dichterbij jouw hoofd mijn schouder als het kouder wordt daarboven in de lucht ik donker met een gouden rand jouw schaapjes veren in het blauw wolken groeten jou en mij in stilte vliegen wij voorbij de zorgen om…

ik rotspartij blokkeer het pad met mijn gevallen stenen ze graven gaten in mijn lijf de mier met staart tussen de benen ik grondvest al eonenlang zij gronden veel te snel mijn meer dan vorstelijke kam splijt in overdwarsheid zonder onderscheid en raak zo mijn frustraties kwijt onneembaar is de laatste code en godzijdank kostte mijn…

dagen kantelen in schemering verlengen schaduwen om nachten minder zwart te geven en zichzelf langer te verwennen met het licht dieren wisselen van leven en gaan rusten uit het zicht van opkomst tot aan ondergang ben jij de tijger die al loerend loopt te azen op dat grijze ogenblik wanneer de prooi ontspannen is omdat de nacht…

ik zou haar ogen willen zien de trekken kunnen onderscheiden in het vallend blad haar stem weer mogen horen in het lied van opgetogen koren als de wind iets harder bidt mijn wolken zijn weer grijs bevolken anoniem de hemel ze maken niemand meer iets wijs de wereld strakt zich in een kouder onbehouwen alleen mezelf kan ik nog vertrouwen…

licht verdwaald kijkt ze de wereld aan een donkere vlek ogen uit een schaduw bij de muur ademt onafhankelijk zijn de geur van bier en rookt het gif dat basis lijkt voor dubieus vertier ze raakt ons als ze wankelt de muur haar loslaat en een schaduw wegvlucht met haar grijns rotte tanden klagen vingers wijzen met hun zwarte nagelranden…

ik wil je iets geven iets kleins dat in je handen past geringd was je al jaren die band is niet meer te herhalen mijn hart en ziel al voelt het heel gewoon maar het is alles omdat mijn leven er in woont…

we gaan elkaar ontmoeten vreemden in een nieuw gedicht schermen maken deze afspraak ze beloven ons een nieuw gezicht ogen zullen zielen raken lichamen elkaar verstaan het schuchtere verlegen zijn zal ons ontroeren in ooit samengaan jij zult mij gaan bekijken met een lach op je gezicht je stem zal mij met woorden prijzen jij weet waarvoor…

jouw choreografie verdraagt enkel geluk jij bouwt geen décors maar plaatst spelers en laat de liefde los met een jawoord en gebaar geven ze hun leven aan elkaar tussen rode rozen ligt hun oogst wat slaperig te blozen Nu rest het feest een nieuwer huis met kamers vol vertrouwen nog zijn ze ruim en licht zo makkelijk te onderhouden…

we hebben nu ons eigen bos en paddenstoelen samen jij rood en overal gespikkeld wit en ik wat bruin met eekhoorngeel we lenten ondergronds zomeren in bovenkomen herfsten vochtig onze dromen we kleuren samen jij de dame ik de heer of andersom een enkele keer dat heksen dansen in een kring ze sluiten ons met maanlicht…

ik eet pepernoot van eigen deeg en geef mijn staf en mantel nu verjaardag sinterklaas voor even niet en ook het zwartepietenspel is al lang afgelopen laat winkels de cadeaus verkopen die concurrentie moet ik niet mijn paard staat wit te schimmelen pieten zwarten niet omdat roet geen schoorsteen ziet de roe is niet meer te gebruiken…

ik zag mezelf even niet in dat wat ik met eigen handen maakte hoopte dat het jou zou raken wist van het verschil in smaken ik pretendeer geen kunst gewoon wat warme kleuren die ik jouw witte muren gun…

sirenes janken witte jassen hollen gele koffers met blauw licht ogen dwingen mensen kijken slikken stikkend in een laatste adem benauwder geel dan blauw een kou die nijpend wordt rust bloedt bindend echo’s doven stilt het licht een lege straat keert grijze kar zwart afgevlagd er is weer haast zij weten hoe de laatste…

je lach parelt plezier maar je ogen donkeren de zachte glans van de ketting die een levenlang je hals al siert je oesterde was bang dat wie de parel oogstte geen garantie voor een mooie toekomst samen kon beloven je koestert nog de kleur maar weet dat ooit zal blijken jouw sieraad kent geen andere vergelijken…

of laat pijn de nieuwe grenzen trekken in je leven lijm je scherven met de barsten van een ander z'n geluk zijn je tranen nog te vers om al verdriet te zijn kom maar en durf verder dan de eerste deur geef ook als er bijna niemand liefde in je ogen ziet kom want pijn zal leven zijn scherven zullen barsten tranen worden…

tulpen hangen druppels aan Kleuren zon voorbij de regen vangen blikken op fluisteren stemmen die tot nu toe zijn verzwegen de lach zit in het hart dat open gaat na rustloos groeien lentelicht ontluikt de bloem in warme ogen zal zij zomer bloeien…

bestelen de armen verkrachten het recht hun galmende woorden klinken net echt kaatsen in valsheid de eerlijkheid dol schreeuwen van vrede maar hun echo’s zijn hol eisen het volgen preken verraad vertellen hoe heden in toekomst vergaat draaien de waarheid welsprekend een loer leuren met zonden in een genadig rumoer stralen schijnheilig…