Stonden bij de hemel
het sneeuwt een donzig
dekbed tegen schrale kou
ogen rustig vingers blauw
niet bang je wacht allang
het laatste stuk leek op
een ongeluk er wachtte
iemand op een bel die rinkelloos
de tijd versnelde van het afscheid
we stonden bij de hemel
hoog ingepakt en later
dan we dachten keken toe
hoe jij de drempel nemen zou
obstakels waren er altijd
jouw weg er overheen te komen
hoge bomen ruisten tegenwind
het moest jou altijd overkomen
je ziet ons staan de drempel komen
uit medelijden hebben we je hand genomen
je besluit staat vast je ogen groeten
danken voor de laatste keer
Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/
Schrijver: wil melker, 11 december 2006
Geplaatst in de categorie: liefde