Alle inzendingen van wil melker

ik zie ze gaan ze raken alles aan vooral elkaar alsof ze samen willen blijven praten tegen muren schreeuwen in de lucht luisteren naar dingen die voor onze ogen zijn gevlucht zijn ongrijpbaar in bewegen verlokkend ingesteld denken anders over alles zien in iedereen een held ze ademen hun niet geleefde jeugd stelen warmte kopen…

ik heb je jeugd gezien foto’s lachen onschuld maar uit de achtergrond lees ik je zorgen in die tijd ik heb je nooit benijd we gingen vaak naar zee het water prikte in je ogen je rende door de branding dook met golven mee uitdrijvend tot hun stranding zon weerkaatste in je blik een lichte veeg van schaduw waar ik verbazing zag keek…

nacht ontkleedt de dag schoont legt af voor eeuwig donkerschap valer schraler kom ik duister in zijn macht alleen wat licht weerkaatst nog leven stil of snel bewegend knipoogt weg van mij de bocht om en voorbij donker laat gedachten stelen vertaalt herinnering in beelden flitsen pijn en zwart gekrijs ogenwit stil schreeuwend meer dan…

mag ik je nu eindelijk mijn bloem gaan geven je kent de kleur en geur het komend groen uit vroeger leven neem maar mijn lente in een nieuw begin en groei naar voorjaarsbloei samen wiegen in de warme zomerzon, er komt geen winter meer die is al om we gaan nu herfsten ons volgend leven zal de rijpe vrucht weer vreugdevol…

wat roepen ze het lichte zomerluiden uit de torens in het weids door zon gestoofde land roepen zij om rust en stilte na het werken even tijd om te gaan kerken in gewijde koelte van wat was roepen zij de maaltijd te bereiden voor de harde werkers op het land de beesten om de schaduw op te zoeken zich vol te drinken aan de waterkant…

ik zag je verdwijnen in de gouden lijst van vrijdagmiddag verschijnen heb een spiegelbeeld gekocht je lacht de ander toe die met het kaartje speelt de prijs was geen geruststelling ik heb jou er niet mee verveeld antieker lijkt het beeld dat jaren ouder schijnt het valse licht speelt parten alsof het zonlicht zo verdwijnt onwennig…

je kent mijn woord het spreekt soms lieg ik even om de waarheid te bewegen niet zo hard voor jou te zijn je hebt mij bloemen laten zien een stil boeket van pijn geleden door herinneringen die je slopen je ogen vragen wie ik ben mijn hand voor jou achter mijn rug breekt rozen de kleuren heb ik zelf helaas ook niet…

is het fijn of doet het pijn als ik dichter bij je kom of vind je het gek en hoor de muziek liever op een andere plek wil met je delen, je kneuzingen strelen vliegen en zweven al is het maar even los van de wereld moment zonder pijn weg van herinneringen vrij wil je zijn. maar dan moet je praten jezelf niet meer haten…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek en zong sterren van de hemel in een godvergeten lied applaus verbrak de betovering van mensen die kapot waren van haar ovationeel gejuich tranen als afscheid bloemen kleurden haar vallend gordijn…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

drie stappen nog dan ben ik daar klaar met mijn leven ik ga nu maar drie stappen van de goot mijn wereld in het groot van enkel macht geen liefde en gezag mijn rol heb ik gespeeld gevoelloos kil alles geregeld. zette makkelijk de koning schaak de weg terug was er niet vaak leunde tegen holle muren mijn sterke wereld was papier het…

ik ben niet meer van deze wereld de zon schijnt me te hel de meiden veel te fel kan best wat licht in water laten schijnen en hoge golven laat ik niet verdwijnen maar het gaat me allemaal te snel ik ben meer een dromer gewoon geen vlugge komer genieter met de toekomst in verschiet al wil ik altijd nog veel slomer nu zit ik in…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaan zijn rust geniet en de maan gewassen in zijn spiegel ziet ik speel…

sta kijk om je heen de kale koppen tattoo's op het been ogen slurpen aandacht door het merg heen een parasiet die nooit zichzelf ziet vreet alleen gedachten zal de zwaksten onder zijn publiek genadeloos verkrachten want hij is ziek gunt de ander geen bestaan je moet zijn wegen gaan in lauwerkrans dat lijkt jouw kans om mens…

ik schrijf vandaag een stukje leven op papier titel als begin punt als eind daartussenin gaat alles zo zijn gang soms van belang voor anderen ze lezen mee voelen zich niet meer alleen herkennen eigen woorden samen delen valt dan mee ik schrijf een andere toon woorden klinken anders dan gewoon je kijkt en luistert naar wat…

wolken bevolkten vandaag een helder blauw in een middelgrote stad waarin de zon het moeilijk had in hun vormen stormden ze huizenhoog in een skyline die een weidse horizon verboog ik zag ze jagen hun druppels dragen in de grijze onderkant maar een koele wind hield alles in de hand totdat thermiek in het geniep een andere…

hakken tikken spanning in de stilte echo geurt je dichterbij uitdagend kijk je naar de mannen winnaars dromen zich al rijk je blonde lach kleurt warmte ogen zwierig in hun blik handen zwaaien al je charmes omdat hun wereld aan jouw voeten ligt je vleugt een lach in het passeren zie je wiegen uit mijn zicht spanning wordt met een applaus…

ik zag je woorden spartelen in balans om tot een goede zin in uitleg te geraken punten komma's hadden echt geen kans jij kon het mij niet duidelijker maken we voelen samen weten veel maar ogen uit een andere omgeving denken dus in eigen overweging herkennen kleuren proeven ook de geuren maar je ziel en zaligheid was ik…

ik wil hem open hij doet het niet de deur naar buiten klemt duwen vloeken dreunend schoppen grof geweld dan maar hij dwingt en springt buiten is het anders nieuw en spannend mooi ik weet niet of ik hier mag lopen misschien verdwaal ik wel dan slaap ik toch in zomers hooi jouw hand wees niet naar hier je stem was uitgepraat ik…

de klok verslaat de tijd al trager leven krimpt tot een gebaar en blik langzaam is er rust gekomen als stilte in de ochtendmist huizen dromen tegen heuvels onder hemels wit en blauw zachte flarden ruisen uit het dal vermengd met geuren van verval water kabbelt litanieën pluizen dollen in de wind kleuren delen groenversnijdend schilderachtig…

jij was vertederend ik moest alles doen ademde en groeide zo veilig groot tot dat het willetje er was je dacht en werd toen boos mijn rol werd kleiner toen je groter werd beheersing denken en studeren werden opties om mij kort te houden. gevoelens kon je niet vertrouwen mijn kansen kwamen in de jaren van verwarring toen hormonen je…

je komt met handen wit kleurt in overwegen hebt zoveel gegeven in een tijd die je niet eigen was gewoon op voorhand van goed leven ging jij voor alles in gezin en met de kinderen beleven jouw belang was even zwart op het behang en spreekt met wit in een langdurig niet begrijpen blijven was steeds meer vergrijzen je slankevingerhand…

het overweldigende één zijn met de wereld in muziek de tomeloze kracht van vreugde de stilte van verdriet het lijden medelijden was er even niet verdoven dichtgooien van kloven gelijkmatigheid geeft geen gevoelens prijs het rustige gekabbel van maanden jaren waardeloos gebabbel geen geruzie geen partij ik was er niet…

jouw regen was mijn zegen de druppels in de plassen het spelen met geduld de schuld het is mij afgewassen verfrist maar met een rugzak vol problemen is deze nieuwe dag verschenen de regen en de zon die licht verbuigt tot kleurenboog zijn tijdelijk weerom de last heb ik verdeeld dat delen doe ik niet met velen het toeval…

dat vreemde oog gericht op jou ontkleedt je met zijn blik verhangt citaten toont in kwetsbaar lijf zijn schijnbaar ongelijk vertederend zacht breekbaar wit gepikt en gevreten bloedloos gemaakt door gieren van de straat de kale nek van jaloezie ver uitgestoken in wat rest een bleke schoonheid rood verkleurd vertrapt als afval…

zijn rechte lijnen ons bestaan abrupt beeindigd door een verrre lucht die ze beknot in verder gaan een horizon die rond de aarde spant en cirkeldraaiend met geen rechte lijnen samenvalt in schitterend bedrog geeft ons optiek in het geniep van een vaste voorstelling in zaken is recht toch eigenlijk de cirkel waar we nooit uit…

gitaren krijsen stille dood het bloed droop langs haar pols met scherf gesneden gapend rood verliet haar vingers als van schuld ontbloot de zangeres verzielt het lied haar hese stem verbiedt gesteund door orgelklank de stank van oorlog in dit land zing mee zing mee verbrandt verbrand de stank van oorlog in dit land gitaren…

ik zie de bloem der natie langs me gaan nee ik matig me geen oordeel aan ik heb de kleuren niet gekozen hun targets nooit gewogen de geuren zijn door de commercie zo ontstaan zij hebben de manieren die passen bij de groep zij praten niet omdat je converseren moet ze nippen aan hun glas en kijken minzaam rond maar als gewone…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

er ging een vreemde langs mij heen koud en stil door merg en been de samenhang verdween ik was er wel maar had niets meer met de dingen die mij lagen die mijn bestaan zijn reden gaven een dunne lijn verbond mij met de werkelijkheid wat ik presenteerde wat ik formuleerde was niet meer van mij de vreemde keek mij aan keek door…