Netgedichten

netgedicht (nr. 12.031):

foto's lachen onschuld

ik heb je jeugd gezien
foto’s lachen onschuld
maar uit de achtergrond
lees ik je zorgen in die tijd
ik heb je nooit benijd

we gingen vaak naar zee
het water prikte in je ogen
je rende door de branding
dook met golven mee
uitdrijvend tot hun stranding

zon weerkaatste in je blik
een lichte veeg van schaduw
waar ik verbazing zag
keek jij slechts schrik
je kende nooit je eigen ik

je was op straat
een eenling tussen mensen
hakken bouwden spanning op
mannen draaiden steels hun kop
hun trouwringen verwensend

je neemt je eigen chaos mee
wijkt nooit voor een ander
ze willen wel maar durven niet
misschien ligt het aan jou
ik hoop dat je verandert