Alle inzendingen van wil melker

zag je sporen in de grond een kale horizon geen vijand die het nodig vond om jou te raken je ging het maken in dat vreemde land van kogels en granaten was eigenlijk gewoon voelde als routine nog niets aan de hand tot je maat ontplofte jij zijn darmen zag jullie schoten terug als blinden omdat in deze oorlog nu weer alles…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van…

je gaf me stenen zonder kijken stapelde mijn handen vol koos vorm en kleur zo dat de harmonie zou blijken jij gaf me meer gewicht dan ik kon dragen woog mijn kracht te licht zag je ogen vragen waarom ik ben gezwicht de stenen vielen in de moederaardeschoot weg was de belasting wat jij raapte kon niet leven was gescheiden…

zijn paard kwam dampend zwart te groot zo heftig warm de blik verwildert rust hels van pure kracht en schoppend naar opzij dichtbij steeds dichterbij geen plaats meer om te staan zijn ruimte is versluierd is naar haar prins gegaan en hij is afgestegen het paard verdampt in rust haar lichaam nog slechts ogen met blik die onrust sust…

zacht kruipt de tijd je verzuipt in mijn wachten ik wil je raken contact met je maken krijg geen gehoor bel je maar weet dat ik stoor even je stem warmte die ik ken een lach voor verkeerd verbonden ik heb je eindelijk gevonden…

weer zag ik je foto het meisje van toen schuchter en verlegen bang voor een zoen maar dromend van jongens hun lach en gepraat je wilde een vriend die alleen met jou gaat gewoon samen lopen waar niemand je kent een bank en de kus waarmee hij jou weer verwent de lente was pril het zomerde even één kus niet genoeg hij wilde…

wereld lachte naar je voeten tenen krulden na applaus hatend klapten ze hun handen vergaten zelfs hun dank voor jou kwetsend schudden ze hun hoofden fluitend jouwden ze je uit je wilde ze meer warmte geven maar ze schreeuwden je de kou ogen blikten slechts jaloers zijn woorden haakten in je hart pijn die je toen voelde leek alsof de…

ik zag het loven en bieden maar de prijs bleef ongelijk hun ogen dollarden jouw tekens uiteindelijk was daar het bod dat eerst werd afgeslagen jouw tweede deal kon wel behagen zij zijn kopers voor niet duur alleen het afscheid nemen geeft emoties want daar rijdt je vrijheid van het eerste uur…

vingers die nog leven voelden lippen openden en ogen sloten voor de laatste keer na pijn die het leven maakten en ook achteloos vermorsten voor de gein mijn vingers hadden een geweten het geweten van de eerste keer breekbaar vatten zij elkaar maar worden nu gekneusd met botte slagen murw gehakt ik krijg geen contact meer met…

nog trekken poten sporen knippen scharen toekomst door stilstand is voor even eten want de bek zit altijd voor achteruitgaand is zijn leven dan floreert het eigen lijf het vreet zich langzaam door de tijd die ons ooit is gegeven maar nu ben ik aan zet heb die bek snel omgezet ik blijf staan zo gaan we moeizaam van elkaar vandaan…

hoe heb ik je lief gehad in het gebed van gisteren in werk van mijn handen of in die blik die lach die lichter is dan zon die heller is en fel verblindend in een oogopslag mijn hart klopt af en eindelijk geen tegenslag…

we struikelden weer samen maar wie het eerst ik nam en zag je hand in begeleiden maar wist ons evenwicht voor even niet jij zag de steen die aanstoot gaf in voelen en dacht wat die bedoelde ik stapte mis althans in jouw gezicht mag ik je hulp om overeind te komen dit is geen eind aan onze dromen want wegen zijn soms stroef…

schreef tegenregels was links de aarde draaide rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je…

je bent zo sprankelend lach en ogen staan getekend in mijn hart hun afdruk onvergankelijk ik voelde je magie in het raken van je handen je rode lippen lieten warme kussen teder landen je liefde is mystiek raadselt steeds mijn leven alleen jij kreeg mij los aan jou heb ik mijn ziel en zaligheid gegeven…

je mocht me zien een scherp profiel wit uitgelicht in zwart zonder schaduw zachte naaktheid strelen donker vullen met jouw gloed ik kon jou velen waar anderen mij dichten zonder hart jij maakte mij weer lichaam gaf mijn vingers tast ik wil vandaag eens echt omarmen en niet alleen als gast…

steeds ben ik gezwicht voor wankel evenwicht loop op het slappe koord niet meegaan of akkoord een vangnet is voorhanden de rek is wel uit alle banden dan komt de val ik kan niet falen het is mijn enige salto mortale…

ik ben vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren…

ik zie je kind op kind de lange genenrij waarin jij eindelijk bestemming vindt nog zorgen handen voor generatieslang verbanden maar eigen zijn is weer je lach die krult naar foto's uit heden en een lang verleden je eerste vloeiend spreken zonder woorden en ogen die nog hemelen pas uit de warme schoot in jouw uitverkoren is…

ik dacht de wereld groter dan mijn handen ze werkten streelden zacht hielden jouw vertrouwen vast ik wilde kracht toen ik mijn warmte had verloren van jou had ik iets meer verwacht je hebt mijn lied gehoord alleen de klank is blijven hangen woorden heb je wel verstaan maar de betekenis is je ontgaan ik wil je zoveel zeggen maar…

er was geen rode wijn om zomerzacht in weg te dromen buiten roffelde de regen zijn schoonmakende zegen kilte kroop langzaam omhoog maar in de verte streelde zonlicht vaag een lange lage regenboog ik heb je stem gehoord voelde toen je warme sferen het slechte weer en het gebrek aan wijn kan mij van heden af echt niet meer…

ik zag je lopen in de duinen wandelen op strand ogen diepten vergezichten je vingers lagen in mijn hand we raapten schelpen langs de vloedlijn golven zongen een verlopen lied je hoefde me niets meer te zeggen keek intens verliefd we zijn naar huis gelopen vlinders wolkten met ons mee we hebben van elkaar genoten…

je langteent woorden op een ander pad kiezelt vaag geluiden in vlagen wind die ik dan even niet kan duiden je overspoelt me met gevoel zonder richting aan te geven terwijl ik dacht voor even jou standvastig in je leven maar impulsief is weer de dief van woorden waarvan betekenis pas later komt in onze eerlijke bekentenis…

armlengten liefde in een tekort van jaren ringen cirkelen relatie tot sleur leven in de kring van verveling je roost in rood van je wonden ze bloeien in helen van jou trouw in de uren langs muren van oud ik wacht alle dagen op morgen met jou is vandaag ons heden nabij…

je woestijnt weer na ons paradijzen groen wordt geel verzandt geheel ik dacht dat jij de weg zou wijzen jouw zon scheen zacht maar ploert nu koper aan een verre horizon jij was mijn meertje en oaasde schitterend in kleurenpracht ik versjok het kale land jouw hand heb ik verloren nog spiegel je mij fata's voor maar de morgana's…

golven eten zeeën vreten oceanen huilen om buien in wolken te kussen ik ga met je mee in een pogen de elementen te sussen met regen te druilen sneeuw te trotseren vorst de rug toe te keren met winden te waaien hard en met vlagen in jachten en jagen dollen en tollen blaadjes op straatjes wou dat ik God was niet zo kapot…

tijd klaart laat een heldere zomerzon ik was verstrikt in jouw gedachten voelde in wat je verwachtte en speelde mee het was ons strand ik nam je hand gooide je met zand de zee was koud aan onze voeten in eerst begroeten mijn spel kwam snel ten einde toen ik je kuste we samen rustten en ik je in mijn armen nam en jij in…

vingers in mijn geest ze trekken aan het beest dat ik heb opgesloten door mij is neergestoken toen het me bedreigde het bloed is nog niet opgeveegd het sijpelt door in woorden die me storen die vakjes open maken van wat is geweest die ik had afgesloten omdat ze anders spoken mij dwingen tot verkeerde dingen onberedeneerde…

stook de vuren loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk…

ijlheid schiet door gaten ozon zonlicht laag vertraagd de lange bergen kruiend ijs spanning kraakt als stilte decibellen vreet anonimiteit zijn naam vergeet in desolaat strekt tijd in eenzaamheid de rekbaarheid het onderkoelde traag beginnen van het leven dna dat zich weer splijt met dood ten spijt…

ik kan je niet bekijken je met niemand vergelijken maar hoor je stem in het ruisen van de branding in je tekst kom mee naar zee waar ik mezelf verliezen kan de verte afstand wordt en ik je namen schrijf met zand ik kus je lippen in het zout van samen drogen opgetogen in het waterspel breken de golven veel te snel we dromen…