Netgedichten

netgedicht (nr. 11.728):

woog mijn kracht te licht

je gaf me stenen
zonder kijken
stapelde mijn handen vol
koos vorm en kleur zo
dat de harmonie zou blijken

jij gaf me meer gewicht
dan ik kon dragen
woog mijn kracht te licht
zag je ogen vragen
waarom ik ben gezwicht

de stenen vielen in
de moederaardeschoot
weg was de belasting
wat jij raapte kon niet
leven was gescheiden dood

voel de rotsen
weet hun eenheid
als de tand des tijd
altijd zullen winden botsen
met hun eeuwige standvastigheid