Alle inzendingen van wil melker

er was geen kamer op het hoogste huis slechts vier kantelen muren waren transparant verzonnen in een pogen elkaar het uitzicht te gedogen ik leunde tegen jou en jij gaf mij houvast in eerst ontmoeten het groeten was een huis uit vele werelden zo blij je thuis te zien samen nog geen team maar delen onvoorwaardelijke liefde…

je knipt bloemen uit verkleurde foto's maakt boeketten van die tijd de restanten leg je maar terzijde omdat het niemand verder spijt ze bloeien in het licht van alle kleuren de geuren zijn nog schraal herinneringen gaan weer leven in beelden met een nieuw verhaal de scherpte is afgevlakt tranen zijn verdwenen jaren schoonheid komen…

ik voel de koude wind nog spartelt leven tegen maar vingers zijn te kort om nog meer tegenspel te geven ijskoud merg in mijn botten chemo zal het doen verrotten maar wat blijft krijgt altijd nog een laatste kans mijn haren ben ik kwijt kaal zal ik voor U verschijnen de buitenkant van wie ik was is dag na dag aan het verdwijnen…

je vertelt me liefde ik kijk je aan je woorden heb ik niet verstaan maar zie je lippen vochtig je tong likt zacht het rood ik wil me niet bewegen ben als de dood om jouw magie te onderbreken praat maar met je handen speel het spel dat tijd vergeet ontdekken heet en altijd samen wordt gespeeld…

ik voel hoe dood verraad pleegt aan mijn botten nog spot ik mijn God in Spaanse zon ik kijk niet om wil slechts vooruit de zomer nog omarmen maar echtheid is geen bijgeluid, kanker sluit het leven in en uit…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot…

ik zie hoe in je mond de stenen rollen en de woorden dollen in bezwering van de zee ik golf in gedachten mee aan iedere hand een kind gevangen in je ogen taal geeft slechts in blikken mededogen want liefde waait als wind je hebt de rots omvat en weet de generaties te traceren, voelt geluk en pijn ziet in het spel van kinderen…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij mij regen om te helpen ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen…

In rode wijn droomt zon haar bergen wolktlucht omhoog langs hellingen om op de top het zicht te tergen van verleidelijk groen naar donker dreigend de witte kam met sneeuw lijkt blijvend een markeringspunt als het zicht ons wordt gegund de zomer zindert in het warme dal van geel en witte huizen de straten zijn er smal in…

nog zijn de heuvels rond zacht en glooiend in het geel dat bloeit in koolzaads zon maar aan de flanken is de rots nog heel jouw trots en onverzettelijkheid in steen al generaties vastgelegd je hebt het mij gezegd en laten blijken nee onze liefde kent geen lijken wij zien de bergen hoog hun kammen scherp en scheidend in eerlijkheid kiest…

je bloeit in varens vrucht al in olijven ik was cipressenstress ontvlucht wilde jou in paradijzen je bougainvillet in paars bij eerst ontmoeten oléanders in de wilde tuin komen ons in wit en rood begroeten je strakt in kale rots maar onweerstaanbaar is de Spaanse trots tot overleven, onze cactus heeft haar eerste bloem gegeven…

je stilte schreeuwt paniek in een totaal verlatenzijn toch ben ik bij je maar mijn woorden zijn zo klein ik vlucht over de route de wegen lijken eindeloos maar altijd vind ik het hotel waar jij toen voor mij koos de kamers zijn nog identiek ik proef je in de bedden kijk naar een eenzaam schilderij weet je ogen en jouw lach te redden…

ik was één met rotsen en spelonken zocht naar een verborgen kras een tekening van hoe het vroeger was voelde je aanwezigzijn in steen, herinneringen schoten door me heen in ontzag voor kracht en opgeslagen macht tijd heeft hier niet stilgestaan is langsgegaan in tal van kleine levens die hun gevoel in kleur hebben…

ik heb mijn verfresten bij elkaar geschraapt in cypressengroen mes ik gemis maar in de verre heuvels zonnebloem je toch het licht dat er ook is het glooien weidt zich uit in geel warmte zindert traag en langs een schaduwhaag spelen vlinders fladderend het spel ik wil je wel een klein penseel is toch te veel om alle kleuren te beschrijven…

licht dat zacht vermoeid doorschijnend met zijn einde dag gezicht een laatste lach in warmte geeft en flauwtjes glimt licht dat alles heeft gezien ontwaakt door ijle schemering toen nacht in morgen overging de middag warme lust gestoofd in lome rust licht dat speelt in ogen haren wit vissers bruint in lange zit aan…

je verkende zacht mijn land streelde met je slankevingerhand mijn bergen zocht de dalen herkende de verhalen van het leven aan de top de eenzaamheid van afgrond het magnifieke uitzicht in de strop je weet wat wurgen is nee niet het nekkebreken na de val maar de pijn van doodgaan zo te voelen overal je trekt het touw wat…

uit alle hoeken schreeuwt de stilte van de nacht ze vreest de zachte lach en klampt aan angst die iedere beweging doodt je dieper hijgen laat en je verlamt in wazig rood donker licht soms duister op beweegt zich in verstarring dreigen maakt je rust kapot je handen tasten in verwarring ze verliezen zich in vaagheid zonder raken…

ik sprak tal van vreemde talen maar in alle ogen zag ik jou vele wegen zijn betreden heb links en rechts gereden overal was jij mijn vrouw in de diepste dalen waar het donker lang bleef dralen zag ik langs de toppen weer jouw blauw je handen hebben me geleid en op de steilste toppen heeft je lach me altijd weer verblijd…

het kransje is kapot de thee werd heet gedronken orenloze glazen brandden handen lippenpijn als straf voor gretig zijn in knusheid warmen oude lijven oogjes in gebarentaal handen pakken bibberend een doekje vingers graaien naar een sjaal een ketting rinkelt langs een dunne pols roddels maken dagen vol de thee was heet de…

zacht gleed vlak de wereld mij voorbij rust en stilte brachten in de lichte lentewind het ultiem geluksgevoel steeds dichterbij een reiger wiekte traag en zelfs de meerkoeten hadden nu geen haast poetsten veren terwijl wat eenden hun kroost de mooiste plekjes leerden een bankje lonkte met een warm uitzicht op de plas…

ik houd me vast aan duinen voeten stevig in het zand zoek voorbij het grijze einde vloed rolt golven op het strand de zee is wit opdringerig het water somber koud branding laat het donker zingen de melodie is stervensoud ze belooft het zachte wiegen rust en stilte in de dood verlossing van het vele liegen een ontsnapping uit de…

ik hoor het lied van knoppen die nu openbarsten vogels die snel uit hun ei verkassen om kleur en geur te voelen van de lente in het land geef mij de hand en dans een nieuw begin van leven winter is voorbij en zomerwarmte hangt op plaatsen die al veel te lang zijn stil gebleven bloesem spruit de bomen uit het groen dolt…

een schreeuw wenkte mij hartverscheurend dichtbij verdriet stapte opzij vallende tranen langs mij ik verdween rust scheen te blijven en wenkte wenkte terug de stilte schreeuw ik…

ik vouw zonnestralen tot bloemen die bloeien strik ze met prismatisch licht zodat naast de vorm ook de duizenden kleuren je gaan boeien warmte leg ik in het donkerrode hart waar de siënna brandt en oker vlamt tot in de kelken met fris groengeel penseel ik zacht de buitenkant met oh zo tedere hand voor jou is dit boeket…

laat spiegels toekomst maar bekijken schrijf het verleden af een nieuw gezicht en laat het oude wijken gewoon wat politiek de beurs is vast in trek een stukje rampgebied moord en bloed is ook niet gek plak stukjes aan elkaar die iedereen kan keuren combineren doen de lezers maar ze moeten altijd…

je waterhoent in vliegend vaart en galoppeert over de golven bent verbolgen om de aanval op je altijd weer zo zeer beminde maagd je takt haar nest duikt dieper dan de meesten geeft haar het leven op zijn best ook jij wilt ouder worden als de schalen breken weet jij in jouw domein alles weer op orde…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden voor elkaar het vuur en wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je…

we dromen steeds weer nieuwe blaadjes aan de bomen takken die ontspruiten bloemen die zo heerlijk ruiken in het lente Zijn ik ben het zat ik wil pijn en liefde van echt zomeren weer hitte voelen in mijn botten en al gaan we naar de knoppen het virtuele hebben we gehad wil je voelen en lachen om je gekke smoelen als ik…

wat moet ik met een handvol vingers die friemelen aan me vel het onderhuids gepeuter en irritant geleuter over zonde en de hel je trekt gevoel in kippenvel en streelt mijn koude rilling je brengt hitte in het spel kust zo heerlijk fel kleding is verspilling groen wordt roder in het paradijs de appel is gebeten de slang sist snerpend…

er was geen weg toen ik jou zacht mijn armen gaf in eerst ontmoeten je lach en ogen wezen mij het pad ik bloemde in de borders als verwachtingsvol éénjarige jij groende in het geven en bloeide snel het eerste blauw na een lang leven wij zijn de winter doorgegaan en voorjaarden in groeien ook deze zomer geeft de zon…