Alle inzendingen van wil melker

je gezicht wordt mijn gedicht nog slapend in ontspanning de glimlach van een mooie droom zweeft rond je mond ogen zijn gesloten open je trekken licht innemend en je armen nodigen de wereld tot een warm omhelzen ik zie het kloppen van je hart in een hals die zachtheid toont de lijn omhoog naar kaken die toch vastberaden zijn…

je koos het beste haar penseelde met de eigen vingervoering jouw streken brachten mij in een euforische vervoering je mengde lichaamseigen kleuren op een liefdevol palet aromatisch waren ook de geuren waarmee het zacht contouren in harmonie werd aangezet ik zocht je in contrasten je schaduwde ook mij maar in het hart liet…

druppels kleuren licht het regent duizend rozen harten scheuren warmrood en zacht pulseert de dood handen breken in verleden tijd vrijen weer vandaag kom ook morgen want de uren gaan zo traag keer het leven om neem een andere horizon verlaat de dromen ontwaak toch uit de slaap en laat de dag maar komen…

ik kartel wolken met een scherpe blik snijd gaten in het grijs om zon in blauw te laten schijnen op mijn witte huid maar winter sluit geen compromissen laat hagel springend sissen op bevroren grond ons naar lente gissen hoewel het licht al langzaam eerder komt ik hoor vogels fluiten in de sneeuw die valt, hun liedjes zijn niet…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten stemmen irriteerden…

ik zag de rode bal kon haar niet ontwijken zij ging langzaam over lijken rolde als een draad langs wegen die ik volgde in mijn leven ik kwam haar ook vandaag weer tegen terwijl het rood alleen gebruikelijk is voor overwegen we botsten heftig in een kleur die rozen witter maakt dan sneeuw ik denderde maar door voelde…

er zitten hoeken in de klanken van de gong het tellen is begonnen gezichten zijn nog jong ogen knipperen niet eens ze incasseren ongevraagd de dreunende geluiden die het discodansen vraagt blikken star gericht op verten die oneindig lijken rook verdampt het beetje zicht laserlicht om in te kijken…

ik zag je in de buien komen tot heden schoonde regen onze slechtste dromen maar je wintert hagel valt in volle vlokken sneeuw een witte kerst voorbij ik krokus al in geur van voorgetrokken hyacinten narcis in geel mijn rode hart zacht bedekken wij elkaar tegen de ergste kou mijn voorjaar weet hoeveel ik van je houd…

ik heb genoten van je liefde en je lijf met als bewijs de stappen in het zand de sporen op het strand waar we op golven joegen en ze oversloegen in het wit van schuim ik zag luchten in je ogen zon op je gezicht we lachten samen branding je kuste me in winters licht ik spatte zee en likte zacht het zoute water van…

zomaar een straat jong spul aan moeders hand ze gaan en monden staan niet stil in samen vergelijken terwijl ze weten dat anderen achter donkere ramen kijken opgeschoten jeugd waar een verdwaalde vader honkbalt met zijn zoon onder het kritisch oog van vrienden en hij bedient ze met twee deuken in een auto zonder kreuken gaat…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

ik hoef je niet te raken in samen verenigen we staten en maken zo de wereld vrij in je lach schijnt steeds de zon en als ik hagel of weer donder regenboog jij alles om in je slankevingerhand voel ik me veilig kan ik doen en laten wat ik wil jouw liefde is me heilig als jij je koppie op mijn schouder legt en…

weer speel je met mijn wind en zendt mij buien in onzekerheid neem mij in blauw dans naakt de hemel dichterbij en vrij oplossend in de wolken zwarte aarde geurt het mogelijke wortelen samen delen we de plaats voordat je weer vergaat uren duren langer omdat liefde tijdloos is kom bij me teveel jaren voelen als gemis…

zonder woorden spreek je vloeiend mijn taal alsof ik uit je schoot ben geboren zo liefhebben wij nu elkaar geen moeder en kind wat ik vind is jouw liefde die maakt mij in samen ervaren nooit blind…

rank en stralend in dwars kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

in de schaduwzijde van mijn leven kwam ik je eindelijk tegen je bent een nieuwe zon jouw licht verwarmt me omdat een ander dat niet kon je laat me dansen en spelen met woorden die in een vorig leven niemand konden bekoren geef maar je liefde die verder reikend is dan de koele stilte van toen waarin niemand wist van…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd…

u wordt bij de neus genomen door tal van gnomen ieder met een eigen doel vooral de leuke smoel die bekkentrekkend amuseert en u heel graag voor eigen idealen eventjes manipuleert natuurlijk kiest u zelf maar iedereen gaat toch met tramlijn elf naar de hotspot om te kijken juist het niet doen gaat de minderheden spijten…

stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee in de dwarsstand van je ogen uren zijn…

ik olie je lavendel ruik in Grasse je geur proef groenblauw je ogen streel je zachte geur jij bent mijn Provence in jouw cadans Camarquen wilde paarden zie ik soms nog zeldzame wijngaarden je gloeit licht in zacht glooiende heuvels groen is aromatisch ingebed kleurt tederheid op mijn palet in vleugjes wind overstijg je alle…

het huis telt de stappen en kraakt in zijn trappen op het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden een bank droomt gerieflijke plooien in liefde ontdooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis…

reik mij je hand in niemandsland wordt niet gelogen we zijn gevlogen naar dit gele strand en daar pardoes geland ik lach vijgen uit de boom en droom jouw liefdeslied je glijdt iets onderuit zon bruint witte deeltjes huid vogels klinken goddelijk luid golven murmelen zacht hun koren tot zwijgen wij geven elkaar wat we…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan één de geest gaat jagen op de prooi het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

weg van bomen die steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in grondverzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de…

kom maar in mijn cirkel breek niet uit in rechte hoeken rond de lijn en laat de scherpte achter je, kom en kijk vooruit ik speel niet met de graden van je vuur jouw vlammen op de muur spannen mijn boog in kaarsrecht gaan omhoog de pijl die harten tracht te breken uit nooit kunnen vergeten maar gelassood is als straal…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet hield je hoofd wat schuin schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien je blikte dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag je meisjeshart…

ik geef weer even mijn gedachten vrij ze vleugelen vergeten dagen ik ontmoette jou die dagen en je woorden waren een gelogen zijn jij wist mijn zwakke plek hebt ziel en zaligheid er opgezet om je ego weer te strelen maakt mensen zo kapot dat kon je geen donder schelen je gaat voor eigen roem en wie je evenaart…

je spieren stevig een goddelijke borst het kloppend hart goed zichtbaar in de spanning van je hals schouders geven mij vertrouwen. wellustig wil ik van je houden ogen zacht en dromerig lippen gulzig naar de zachtheid van mijn mond strelend langs je hals en borsten vrijen we in overgave naar totaal fel is het spel dat…

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…