Alle inzendingen van wil melker

een kamer met uitzicht ramen vol groen de weg als een film mensen met honden een rustig plantsoen je kijkt langs je tranen een mistiger beeld de donkere huizen zeil en plavuizen op straat werd gespeeld in meubels en dozen het leven van toen de oogst van gedachten van jarenlang wachten van hopen en doen een kamer met uitzicht…

ik zag je in de ramenzeem het glas dat eindelijk jouw spiegel kon vervangen je spic en spande zuchtte vol verlangen dat dit beeld voor weken bleef doekte stof in ruime zwaaien dweilde vloeren zonder aaien schudde bedden op en ineens was er die sanitaire stop keek het bad je lachend aan in een kalkrijk vergeten deze dag dag heb…

in geluiden hoor ik stilte een kamer vol met beelden die het niet meer doen de stoelen staan gaan aan tafel om te eten en ik kijk nergens zie ik mijn gelijk de spiegel hangt zijn beeld op aan een spijker de muur leunt tegen het behang een gang belegd met bloemetjes de deur laat open binnen als ik weer naar buiten wil…

ik zag je met de nieuwe vleugels vliegen wat houterig en niet gewend je maakte snel contacten voelde dat je werd gekend de lacht steeds breder in een eindelijk erkend je rust nu even kijkt in verbazing om je heen is dit nu wat altijd beloofd is navertellen kon niet één nog zwaaien achter je de handen die je ooit vol liefde…

weg is de herfsttooi het mooie donkerrood in geel en bruin de kleuren uit de tuin bloemen werden vaal waren te moe om nog te bloeien takken zijn al kaal nog iets te vroeg om ze te snoeien het land is leger langs de dreven koeien staan al 's nachts op stal alleen de schapen zijn gebleven hun vachten voelen winter al de zomer…

in helder zicht rijpte de maan in gelig licht tot vol ik zag je gaan je flitste niet maar nam het pad dat je te lopen had naar jouw idee ik wilde met je mee maar in het laatste kneepje van je hand verbrak je onze aardse band voor mij ben je een ster jouw hemel is nog ver ik kon je volgen zag je gaan voorbij de volle maan…

geluiden in mijn slaap dwingen me te luisteren mijn hart bonkt in mijn keel ik ben niet eens ontwaakt ik slaap terwijl ik wakker lijk het donker weer gezichten op de muren schrijft die staren met hun dode ogen ik moest beloven dat ik het aan niemand ooit vertel spelen met hem was een hel dit had dat nooit gemogen ik voel de pijn…

behang de hemel blauw met wolken en wat zon verjaag de wind met kou en keer de buien om bedek de aarde met tapijt kies gemengde kleuren de vleug geeft al het onderscheid van wat erop zal gaan gebeuren neem de tijd in eigen hand ontspan de opgewonden klokjes maakt het haasten maar van kant stop het leven niet in hokjes dan…

je speelt vandaag droomt voorzichtig over morgen lacht en praat staat mannen uit te dagen weet waar je voor gaat toch vlecht de zon onzekerheden in de uren versombert in een ander licht je weet dat dit niet lang kan duren stikt weer in herinnering door een omgeving zonder zicht wilt verdriet met handen breken vergeten wat…

snijd mijn huid maar weg en verf mijn haren jong strak mijn borsten met siliconen en geen goud meer voor de kronen maar implanteer een jonge bek zo maak ik iedere man weer gek vul mijn lippen spuit mijn rimpels vol kuiten zijn nog steeds te bol wie ben ik na de lift er staat geen tijd te lezen op mijn nog nieuw gezicht waar…

je was de God van toeverlaat van hoop in slechte tijden beloofde ons een hemelplaats voor het doorstaan van het aardse lijden we geloofden Hem leefden in een mateloos vertrouwen op goed en slecht kon je nog bouwen we deden alles voor elkaar je bent verloren in de drukte geen erelid van ons gezin we bidden soms nog voor…

ik schilder snachts mijn dromen bloedrood op de muur ik schreeuw en hijg angst en waanzin zijn penselen in het donkere uur schemering toont mij de wonden die gapen in het eerste zicht ik heb de dood niet overwonnen in beweging zucht het leven licht…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

de vaste club speelt weer de bal snel rond want wie niet kaatst heeft nooit iets te verwachten in woorden klinkt de lach en vlot de humor verstomd als nieuwe spelers penetreren een vreemde eend wordt de gebeten hond ze zien de mensen niet lijken te groeien in hun aangeprate ego en trippen vaak op andermans verdriet beleven…

het is nooit stil er is altijd iets dat zich wil laten horen wil laten weten dat het geboren is zijn stilte is gemis het schraapt een gat in het spinrag van de nacht verbaast het duister met geluiden het fluistert kom erbij we willen jou omdat jij ons kunt laten weten dat we leven het spiegelt in mijn ogen paradeert voor mijn…

in blauw kristal azuurde je de hemel verschoof het prisma van het gans heelal in kou kwam helderheid de ultra violette stralen konden nu hun gram gaan halen op de onbedekte huid het aardse aangezicht verkankerde voor mens en dier veranderde het leven in een eindeloze hel de zon scheen fel en zonder ozonlaag muteerde evolutie tot…

als ik wakker word is alles wit geen grijs en blauw alleen maar wit zover ik kijk ik maak het goud omdat het dan de wereld wordt waarvan ik houd, die ik vertrouw in goud en later rood ik ben naakt omdat ik zwart wil dragen een jurkje met bandjes mijn schouders zijn nog mooi de rest is vies daar walg ik van dat is verrot en aangeraakt…

ik staar de wereld kijkt gestrakt terug onaangedaan het beeld beweegt niet in mijn geest wat buiten leeft gaat mij niet aan toch is er soms jouw kleur die aandacht trekt gedachten iets verzet dat is de vonk die mij ontwaakt waardoor ik lethargie voor even weer verlaat dan brandt het leven in moment jagen vlammen…

ik zocht je in het brandend braambos daalde met je af in stenen tafelen gaf je wat ik dacht ik zag de piramides zwoegde steen op steen om zo de hemel te bereiken maar Mozes vond de weg door alle plagen heen je orakelde de Grieken gaf Vestaalse maagden weer hun lach en in de dorische verzuiling kregen spelen steeds meer mensen…

geluiden waaien aan de wind verdraagt de tonen ze vertellen hoe het ons vergaat in werken en met wonen soms lijkt het een orkest waarin de haast het ritme pakt dan zijn de trommels op zijn best de rest is even weggezakt ineens is er die aria. een ijle bloem op hoge wind alsof de zon voor even schijnt in de blijdschap van een kind…

ik lees je noten op papier zacht raak ik de snaren tot strijken kom ik niet moet stemmen om in jouw muziek de klank te laten paren je vibreert in hoge tonen om het ijle tot zijn recht te laten komen contrasteert met donker zwaar langzaam naderen wij elkaar jij bent mijn concert vurig op het lijf geschreven ik mochtje…

ik heb je hand gepakt we liepen onze eigen weg en droomden van een horizon die we zelf hadden neergezet wegen die eerst helder bleken bogen af in flauwe bochten we liepen niet meer naast elkaar alsof we dat niet mochten wat je mond met woorden gaf hielden je handen zachtjes af je oogde soms een vage lach die ik in je lichaam niet meer…

mijn kasteel is gevallen de slotgracht heeft gefaald bandieten zijn weer binnen hebben koppen van de romp gehaald ik sprong, mijn schaduw heeft me opgelapt toch word ik weer gehangen in de grijns van hen die mij hebben gevangen de torenkamer was te groot in uitzicht over leven en de dood toch ga ik hen ontsnappen door met een andere…

ik kan niet meer van binnen ben ik hol ik wil het weer weer vullen ik wil vol een handje wind vlijt bladeren op een hoop strijkt door mijn haar haalt gedachten uit de knoop een mand vol zonnestralen weerkaatsend op het fruit oogst van zomerdagen de kleuren rijpen uit stofjes schonen uit de lucht met zoveel regen dat het giet hagel…

ik was weer aan het strand zag de hand van wind in het afslaan van de duinen het zand is hard en koud meeuwen troosten zich met mist die winter verre van ons houdt het grijze sombert stilte de golven rollen kilte schuim wiegt wit en traag de korte dag vandaag maar als ik terugloop zie ik de konijnen struinen in het watertje van zon…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren…

ik slotgracht mijn kasteel haal de bruggen op en leg het droog het laatste bier staat te verschralen omdat niemand het komt halen ik zoek de torenkamer want mijn gram zoekt snel een hamer zonder roze blik de trap verwentelt langs het klokkentouw en wint zo hoogte ik wankel als mijn laatste uurtje luidt, kijk wat aarzelend…

er is nog ongezien een lach met witte tanden een oogopslag in plaats van vuil geworden handen er is nog ongehoord in het jammeren van de wind het fluisteren van de bomen in plaats van het gejengel van een kind er is niet uitgesproken woorden ongebroken de lucht is niet gebruikt grieven en bezwaren worden niet gespuid er is nog…

drank had zacht zijn web gelegd rond mijn bestaan ik had me bijna laten gaan liet me wiegen op zijn draden zou ook zelfs mijn vriend verraden voor een laatste glas maar uit hoeken loert de dood die met zijn spinnepoot de trilling aanvoelt van mijn hoge nood ik laat me nog niet pakken kap nu met het vatten van de glaasjes vrijheid…

lees het verhaal achter schoonheid geniet pracht en praal in paleizen en kerken vind je de werken van de gewone man een leven in dienst van anderen om tijdelijk in eeuwig te veranderen in ornamenten vind je hun gezicht stiekem uit het zicht de beelden zijn heren hun schaduwen lijken de eeuwen te regeren dat is er niet meer…