Netgedichten

netgedicht (nr. 9.419):

azuurde je de hemel

in blauw kristal
azuurde je de hemel
verschoof het prisma
van het gans heelal

in kou kwam helderheid
de ultra violette stralen
konden nu hun gram gaan
halen op de onbedekte huid

het aardse aangezicht
verkankerde voor mens
en dier veranderde het
leven in een eindeloze hel

de zon scheen fel
en zonder ozonlaag
muteerde evolutie
tot de laatste plaag

een dode sintel
die zijn dagen draait
geen hand die nu nog graait
naar voedsel tussen de ruïnes

ijle lucht een streepje blauw
terwijl de temperatuur het
absolute nulpunt nadert
is dit de hemel nou