Netgedichten

netgedicht (nr. 9.485):

het blauw van vrede voelt zo goed

geluiden in mijn slaap
dwingen me te luisteren
mijn hart bonkt in mijn keel
ik ben niet eens ontwaakt

ik slaap terwijl ik wakker lijk
het donker weer gezichten
op de muren schrijft die
staren met hun dode ogen

ik moest beloven dat ik
het aan niemand ooit vertel
spelen met hem was een hel
dit had dat nooit gemogen

ik voel de pijn als zijn
gezicht weer dichter bij me is
zijn hitte brandt en ik verkramp
en denk mezelf maar dood

dan zie ik weer die
gouden gloed het blauw
van vrede voelt zo goed
ik verdwijn maar in de tijd

word gek als ik
niet terug kan naar vandaag
chaos haalt me naar omlaag
maak me wakker ik wil leven