Alle inzendingen van wil melker

ik heb goud gedroomd het bladderde viel af ook blauw dat water is verdwenen een kale vlakte nou daar springen we zo naakt dat ogen tranen het witte dat niet roze wordt rood dat zich gaat schamen je angsten zijn er ook ze kruipen uit hun holen het groene van je is verkracht je onschuld is gestolen herinneringen krijsen nog…

je hebt een koppel wit gekocht maar 'snachts vliegen je zwarte vogels ongrijpbaar in hun veren tot in de kleine uurtjes blijf je het proberen ze strelen langs je huid in jouw gedachten spreken ze te luid de welbekende zinnen zo vreten ze je op heel diep van binnen je hebt de kooi geopend nog vliegen ze niet weg licht…

druppels aan het glas een sigaret ligt nog te smeulen ik peins en merk nu pas hoe stil het was, de rook ze kringelt traag herinnering vervliegt dan blauw in vluchtigheid naar morgen de stank is grijs vandaag in stugge stilte schreeuwt de tegenstand ruzies worden ongehoorde monologen er is geen open hand we dwalen in de tijd…

ik kan geen blaadjes breken van de bloem die voor ons samen bloeide zij kleurt het uur waarin we groeien geurt een koele wind in ons lachend samen stoeien lente bracht haar knop in zomers openen vergaten we de dagen en het tikken van de klok liefde geeft de oogst niet op die deze herfst heeft te geven in rijpen en begrijpen…

ik zag ze acteren het leven bewegen lachen beheerst verdriet zonder tranen voelen geleerd spraken gedachten angst schreeuwde fel speelde het spel met valse emoties maakte bestaan tot een hel bogen applaus zwaaiden bloemrijk naar juichend publiek het gordijn sloot de tijd toen de plooien zich vouwden de spiegel zei nee tegen spelers…

we verwachten elkaar passen precies negatief in het rolletje toekomstige foto’s jij speelt de rol die ik wil in mijn leven je regie maakt mij figurant in jouw spel moeilijk om samen te spelen rollen te delen in decors van elkaar op het podium een paar figureren we wel in het toneelstuk van morgen of is de rol die we spelen…

een ruimte met gaten welkom met drempel en slot ruiten mijn breekbare kijk op de wereld naar buiten vertrouwen verankerd in muren vrijheden binnen buiten de buren rekwisieten genoeg voor toneel zonlicht verpakt in kleuren van wolken gordijnen van regen en mist buien met wind weerlicht en donder in het spel van de maan gaat de zon nooit…

ik zie de schetsen van je hand jouw koolstof brandt weer in verwisselbare lijnen je verblaast het stof en scherpe contouren laten je hart weer in het zichtbare verschijnen zacht in pastel ben je gaan kleuren voorzichtigheid in rozerood toenal proefde ik je geuren je beeld komt op uit onverwerkte contrasten herboren laat jij je…

kom ga mee dagen zijn zo saai ze lijken leuk en mooi maar hangen aan elkaar van moeten en cliche’s kom ga mee want dadelijk gaat zon de maan te lijf en veegt de sterren weg verdrinkt de oceaan de zee worden bossen platgelegd kom ga mee we stormen en weerlichten donderen en buien zwichten voor geweld van onderuit onderhuidse…

ik heb je hand genomen stil je vingers geteld voelde hoe warmte ons contact weer herstelt weet van je werken gegroefd in de lijn maaar voelde hoe strak de wijs in je vinger kan zijn zacht dirigeren is niet jouw manier je ogen verwijzen en dwingen naar hier ik luister en fluister zonder jouw melodie handen tastend in duister…

het vraagt om aandacht maar ik weet niet wat struikelend miste ik het zichtbare deel van niets zelden komt dat voor want de zon gaat op voor niets niet op mijn ogen branden op het net gefocusd op wat was wat is geweest herinneringen zijn mijn zwarte gat breed cirkelend in kolking en dan weg het licht mijn geest vergeet…

jij was mijn havik ik jouw prooi je ogen licht fixerend dodend mooi je greep mij toen ik kwetsbaar was mijn wil gebroken maar nog lachend naast je zat jouw ogen lazen regels wit die zwart het rood van liefde geven ik wilde langer blijven om met jou een echt gedicht te schrijven je bent gevlogen mond met warmend rood ik reed naar…

dans je mijn scherven nog fijn kristallen tonen verwonden je voeten pijn is een maat vereist concentratie losheid gevangen in haar achterban de dans is voor twee strak langs de vloer door ontmoeting onrustig in het knarsen van zand de strepen het vuil kwamen later ruimte voor twee werd gevuld met obstakels al dansend verworven…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp een waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord…

ik heb papier mijn woorden toevertrouwd in een handschrift dat geen mens ooit meer kan lezen de letters staan er wel maar in zinnen heerst de dood en in de strofen valt niet meer te leven stram hark ik de restanten bij elkaar probeer het alfabet te completeren en ook dat krijg ik niet helemaal klaar ik wil mijn ziel niet meer…

ze zitten braaf onrust waakt in schuifelende voeten een handje klapt applaus op een verkeerd moment drop en roze schuim vullen monden met of zonder duim de speler laat papier als tijgers brullen een rode lap loeit als een stier hij tovert lachjes met een grap en bouwt de spanning stap voor stap poppen spelen met de kinderen…

ik schreeuwde naar anderen de stilte die in me zat die aan me vrat zonder geluid te geven een strijd van dood of leven tot ik schrijven ging agressie verving die constant in me woonde toen zijn woorden gegroeid zonder zicht op het wit van papier, hebben ze hun kleuren gebloeid uit de stilte van hier…

de duivelsdans vooruit twee terug ruwe aarde wordt gestriemd door flarden vals gezang kreun maar in ontblote bovenlijven wiegen op een doorgesleten oerpatroon tijd verdansend in de nacht mijn uitgestoken hand gegrepen door feedback van opties in veranderde omstandigheden afwijzing verheugt weerde lang herinnering maakt verleden…

dunner wordt de wind vlaagt speels in haar verschralend raken zij rolt en tolt het drogend blad vertelt van troosteloze kou in eerste winterse verhalen de zon is later in verschijnen haar licht lijkt langzaam te verijlen de warme gloed van zomer is nog enkel voor de dromer achter dubbel glas nog heeft de vorst niet toegeslagen…

het perspectief had ik lief in het leven orde regelmaat en planning gaven mijn leven zo dacht ik een goede bestemming het bestaan zo was niet verkeerd echter het heeft mij maar weinig geleerd vandaag is de dag dat alles weer mag uur minuut en seconde genieten is echt geen zonde nu is leven kun je liefde en aandacht…

je tred veerkrachtig en zo zelfbewust ik zag de lust in mannenogen naar jou werd niet gefloten ik voelde hun respect jij was te gek om zo goedkoop contact te maken jij overvleugelde als vlinder zonder hinder hun altijd manifeste paringsdrang ze waren ongezien te bang hun lusten bot te vieren en wisten zich voor even aardse dieren…

de ivoren toren wankelt gepeupel slaat zijn slag verwarring sloopt brandschattend heilige huizen de havikscherpe blik fixeert genadeloos de wrijving in de orde talenten voor de bijl bagger rotzooi waardeloos zijn ivorentorenhoog cliché voor alles dat niet past in arrogante beelden van het aantal en de macht angst doet grote bekken…

ik zie je kleuren in het groen verval tot geel en rood weer rijpen je vruchten heb ik kunnen grijpen in het zachte bladerbal jij was vooral het lentense begin de warmte van een zomer ik koester je als dromer maar weet dat winter komt de tijd van rust waarin het voorjaar binnen groeit en bloeit ik feest met jou…

zestien toen ik je ontmoette jij ging de wereld begroeten de benauwdheid verbogen door stralende ogen ambitie en twijfels de toekomst nog ver, liefde die weifelt maar jij wordt een ster je gedachten zijn zwervend verkennend en vrij toch ben je verbonden, met spinsels aan mij met wie kan je praten, wie luistert naar jou wie…

ik heb de zin in kleur gedoopt het woord met veel pigment gewreven een zachte wind heeft er zomerslang vol warmte langs gestreken ik heb geoogst in de herfst van mijn leven, slechts een paar strofen spinnen de harmonie die ik aan mijn bestaan heb kunnen geven nog wisselt de muziek gedirigeerd door de seizoenen maar ondertonen…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun meer dan uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn…

ik heb de zon gezien als halve maan zij staarde mij al wassend aan kwam snel tot volle glorie toen het verduisteren was gedaan daar, waar draaien kruisen wordt slaat donker toe en projecteert haar beeld in zwart massa breekt het witte licht van jaren geeft duister weet van eindelijk weer schaduw te ervaren…

jij snaak je staat daar weer twee heren dienend op je staak je werk voor groen de zaden en het vogeltje is liefdewerk veel plezier de roofvogel in onvoorspelbaar duiken de grijpbare prooi met brede armzwaai onthouden is je eigenlijke taak jij snaak…

wanneer maak jij je vrij van alle oordelen die greep hebben op je leven om eindelijk te doen en laten wat je wilt overal zijn hoeders voor orde en op norm broeders die gekozen hebben voor de vorm en zij zorgen dat het tegenspreken stilt toch is het jouw bestaan dat door hun handen glijdt een keurig binnen alle lijnen blijft…

maan vervleert door klapwiekende muizen stralen verkorten schaduwen naar ontkleurend duister de grond is nog warm als het licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maan versijpelt in een vallende schemering de ongebroken roos domineert wittend zicht maan en roos roekeloos in hun spel met stralen van licht…