Alle inzendingen van wil melker

de zon is vrolijkheid kleurt al je gedachten ze verjaagt het rotte dat steeds in je bijt je ziet nu alles goud de hemel in het blauw het diepe rood van bloed maakt alle zwart weer goed ze vinden je wel lief en soms een beetje vreemd ze zijn begaan met jou maar zien je nooit als vrouw je vroeg mij om je vriend te zijn in een wereld…

ik dagdroom voort tot het geschreven woord de zinnen spreekt die ik wil horen pas dan stoort werkelijkheid met zijn geluid het broos moment waarin de andere wereld wordt verkend en eist realiteit zij kluistert mijn gedachten ik spartel nog wat na de droom laat op zich wachten ik ben weer terug met voeten in de vette klei maar…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon komt door maar begint toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen ik weet de weg jij kent de plaats de bank is vrij kom naar de boom als we nu willen dromen…

soms moet ik groter denken dan het kleine waarin we verkeren niet over zorgen het leven weer steeds opnieuw uitproberen dan beef ik de aarde tsunamie de zee spreek met de trollen dans met een fee schud aan de sterren met een stevige hand om even te roeren in astroland maar als ik dan terugkom en jou vind in het bed…

ze keken allemaal monden vielen open iemand keeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje in die blik daar was ik…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en huivert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

ik fladderde wat traag koos willekeurig bloemen ik dacht de hemel vaag verdwaalde toen en nam je hulp maar al te graag ik mocht rusten op je hand waarvan de zachtheid me verbaasde,we speelden met de kleuren van de zon lieten ons niet haasten we zagen kleine dingen lachten naar elkaar ontdekten hoe we zonder woorden samen konden…

zwart op wit staat een gedicht pas in hart en geest gaan de kleuren leven die ik je wilde geven nu penseel ik tolerant je normen het doek ontvankelijkt al snel je warme vormen en straalt je wereldlach ik heb gewacht wist dat wat in woorden zou verschijnen jouw kleuren waren in een setting van de mijne je beeld staat…

ik kleur je even uit de saaiheid vandaag je lach in de klas was vol dromen hun stemmen ze gaan je niet aan je plukt hun gedachten praat als ze komen ik streel je met woorden laat kleuren je donkere ogen opfleuren met leven dat nooit zal bestaan we hebben samen een wereld gemaakt zonder angst we wonen voor nu heel even in dromen…

donkere strepen in de avondlucht ik wil ze breken samen op de vlucht de horizon voorbij dan is er eindelijk weer ruimte voor jou en mij samen in een wereld voor ons beiden zonder maatschappij waarvan jij je al zo lang bevrijdde maar jouw paradijs bleef leeg geef lente weer een veeg ik heb de lucht gekraakt in zachte warme zinnen…

ik wilde niet dat je het zag de chaos in mijn ogen je bent een seriemoordenaar die gedachte kwam steeds boven het mes lag voor de hand ik zag het bloed al vloeien mijn stem is dan verlamd jij zal me eerst gaan boeien de kamer is niet fijn de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans is klein omdat ramen steeds gesloten zijn ik…

ik zie je woorden op papier verlost van hun dimensies zacht spreek ik ze hier hoor warmte in frequenties ze openen de beelden die jij me geven wilt ik fluister het oranje voel je zachte vormen gelukkig zonder franje direct kom je zo bij me binnen ik proef in warm rood de zinnen die ik in woorden op papier nooit heb kunnen vinden…

ramen dubbel glas de wereld was er pas toen jij haar binnen bracht de lucht in scherven stak wind in rinkelende stukken de vloer zijn bodem gaf het was de kooi waar ogen zonder mededogen je ontkleedden zonder handen woorden beten zonder tanden en de glimlach die nooit miste bij het spuien van vergiften gevangen in een lijf je geeft…

ik schop de bladeren los zoek zomerin verdwijnen wil in de oogst de zon weer warm zien schijnen heb vruchten geteld je schillen gepeld en samen genoten van je langzaam ontbloten je sluierde lang voordat Amor de roos had geschoten de winter wordt zacht gekoesterd door zinnen die af en toe branden van binnen en knoppen…

je keek ik voelde hoe zacht zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieën even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

zacht is de kleur die de straat in verrassing geeft dat wat anderen verwerpen is bij jou niet dood groeit en bloeit in schoonheid door verwerven streel de kleur proef de geur leven is geen langzaam sterven…

je las niet wie ik was zag een ander in de woorden ronder dan je zelf als hoekig had je had de slang al lang gezien negeerde twijfels die slapen nog dacht je misschien in onze schrijfsels waarheid bleek een koude douche waar jij met meest van rilde je keek me in jouw spiegel aan ik was het die jij wilde terug naar het spel…

ik keek je aan voelde de klink je opende een hand als duizenden en liet me zonder drempel binnen gaan de ruimte was sacraal in vleugjes wierook droomden heiligen hun beelden in een eeuwenoud patriarchaal ik zag de doopvont waar mijn moeder stond een priester om de kinderen in te schrijven goot heilig water over generaties jonge…

in het lopen liet je me alleen een handvol vergezichten in lucht waaruit de zon verdween als ik mijn blikken richtte je stapte op omdat je mij niet langer koos je schaduw was een vage troost ik gaf je ziel je werd opnieuw geboren als blauwe bloem boven het koren ik lichtte op gaf jou mijn sluiers van plezier je boosheid vond…

je deurt niet dicht nu gloort er licht kan ik weer vrolijk kijken weer samen zijn genietend van het zicht de schaduwen gaan wijken ik was verdwaald in kaalheid op de toendra verloren in mijn hemelhoek ik had je opgedoekt verstond je taal te goed moet mijn eigen leven leiden ik laat de zon weer schuchter toe haar neergaan…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

je doet voor even deuren dicht maar in het sluiten kiert nog steeds jouw licht ik voel in zachte tocht jouw warmte langs me gaan ze raakt me aan en streelt mijn zinnen ik weet heel diep van binnen dat ik deel in jouw bestaan je vonkte bij het eerst begroeten we brandden vuur in ons ontmoeten zacht gloeit liefde rood in het…

hij is niet dood maar leven doet hij ook niet meer gewurgd door ideeën met boeken als de strop vergiftigd door de politiek dat kostte hem zijn kop zijn woorden zijn gestenigd gestapeld tot een graf hij is niet omgebracht maar met de dood verenigd zijn teksten zijn verdwenen gedachten slechts herinnering ze hebben…

je loopt door wilde bloemen streelt hun kleur en buigt je om de geur te ruiken omvat ze met je hand het tere groen dat bloeit om hoger op te komen naar het blauw van hemel reiken dromen voor een beter nageslacht in zaad weerkiemt het leven dat zij hebben doorgebracht…

het is stil ik heb geen muziek maar enkel mijn woorden ze lijken nog zwarter op wit kan kleuren niet vinden door chaos die heerst want onrust sfeert weer in alle gebeuren je zult me verstaan als woorden ontdaan zijn van letters die storen en zinnen in warmte worden geboren dan zal ik je raken met muziek zwart op wit in…

het eind is zoek de strakke streng rafelde bij onderzoek knapte toen volledig af ik heb de touwtjes nu niet meer in handen van het vervlocht verleden ontbonden is mijn heden ik pakt de draad van morgen maar weer op omdat ik toch weer garen spinnen wil in een toekomst die niet stopt…

je bent ontgroend en in de kleuren die je koos al jaren uitgewoond verfletst in schraal behagen geen liefde om de werkelijkheid te schragen hoe jij de pigmenten ook vermengde er bleef een kleur die niemand kende pas bij het retoucheren van jouw schilderij kwamen onverwacht die schitterende beelden vrij het was jouw warmte…

vlammen dansen nacht likken aan het duister deinen fluweelzacht net hoorbaar hun gefluister een vonk ontwaakt in dromen zet de paarden aan tot wilde haast, de klaroenstoot laat de vijand komen ze botsen op het slagveld van galop en draaien steigerend een ronde maar de tijd is al gestopt er vallen geen gewonden het vuur brandt Waterloo…

ik zie bomen in verlies droefheid om het vallen in kleur rijpt nog de zomer na van eindeloos bevallen scheutig knopt al lente in het loslaten van blad maar winter hebben we nog niet gehad…