Alle inzendingen van wil melker

kilometers vreten om alles te vergeten er is geen nieuwe start daarvoor ben jij toch te apart ik neem je mee in alle poriën van mijn huid waarop jouw streling door geluid als liefde klinkt in een zacht touché voel ik je woorden zie ik het groen-blauw blikken in akkoorden van jouw kleine symphonie die muziek zit in mijn oren…

ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben nooit geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit hebben we geweten…

ik heb de herfst gezien in parachuutjes van het dalen het gele stuifmeel voor de zaden maakt alles weer compleet nog voelt de middag heet maar in het ochtendkrieken zie je nevels langzamer vervliegen in de morgenstond de grote mond van zon is niet zo spraakzaam meer zij dicht haar stralen in tot een wat winterser begin de zomer…

je voelde me met eerst een teen toen je been ik warmde zacht je huid je gleed in mij schuim bedekte even wat zich later voor mij strekte ik sluit je in kom op plaatsen die te klein voor vingers zijn ik kietel je gewoon uit gein omdat ik zo dichtbij mag zijn soms stroom ik even in je en verlaat je weer met pijn het was zo…

in de zoele wind van zomers laatste kans rijpen de vruchten fladderen vlinders nog een laatste dans groen reikt langzaamaan naar geel, de bellefleuren kleuren naar oranje-rood deze herfst kent geen dood zij is een verder gaan in het cyclische bestaan dat de rust van winter eist de dagen korten en de ochtend grijst in lange spinnendraden…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we hadden meer dan was verwacht we zijn niet lang alleen gebleven…

blaas wind voor je uit licht de weg op met zon in naamloze nachten komt duisternis weerom waarom zou je wachten ga maar alleen het pad van je eigen gedachten lach om alles dat donkert want ook in de nacht is er maan en een ster die van ver het zonlicht weer flonkert…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering de mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was zagen hoe…

ik zie de wei die jij en ik steeds groener vinden van nabij we bloeien bloemen in het gras dat ongemaaid steeds vaker kleuren groeit belegen plekken strekken zich in het verlaten ze wiegen op in samen praten met de zon jij bent mijn wilde blom in het groen-blauw van je ogen vind ik je overal, kom naar je toe wij zijn de…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen ontsloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we leven in een wereld die anderen…

je lachjes zijn gemaakt want als ik in je ogen kijk dan weet ik dat iets vriendelijks je helemaal niet staat je bent te hoekig om de ronde lijn van zachtheid af te maken, een kleine bocht is voor jou al genoeg om stevig uit balans te raken je tolerantie is miniem iets door de vinger zien heb je nog nooit gekund je directe eerlijkheid…

je schemert op de grens van mijn gedachten helder en weer vaag ik zit hier stil te wachten tel de uren van vandaag ik hoorde je in een gesprek van lang geleden je ogen spraken nog het meest je zou weggaan zonder reden je vond het welletjes geweest je was verdwenen voordat ik je had gekust ik zag een glimpje van je benen het…

ik voelde je in verre zee zacht golfde je bij me binnen er was al snel contact nog voordat zij dachten te beginnen je kent mijn naam in genverbondenheid ik wist van je bestaan omdat jouw geest in vrijheid nog wat verder reikt in iedere mogelijkheid je koos je ma en omaat mij het is gelukt nog onverwacht ik heet je welkom…

we liepen samen warmte trilde zacht wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in traagheid van het leven nemen was van geen belang we wisten eindelijk te geven…

ik ga je zien kom uit de achtergrond en kleur vandaag met stralend licht van weer ontmoeten ik zal je groeten met een warme kus wees maar gerust we gaan de wereld buitensluiten de tijd uitbuiten die er is ik heb je zo intens gemist ik zwem nog in de uren maar hoge golven van het wachten trekken aan mijn krachten, de deining…

mensen zijn gevlucht naar rust tussen de bomen mos om op te dromen in zonnestralen zie je vlinders dwalen, dansen muggen boven kroos kronen vangen zon onttrekken met hun groen het zicht op vogels in het licht daarboven is het open speelt de wind met wolken die zij vindt ik zie gezichten op de boom vermoed beweging onder donkere…

in strak blauw klaren gedachten verdwijnen schimmen langs heldere lijnen scherp tekent de horizon hemel contrasteert vandaag filosofeert over morgen toekomst is kristallijn in haar kleuren in het bouquet van haar geuren proef je hoe eeuwig moet zijn…

je hebt alles verbrand en verdaan schoenen versleten hielen gekust klieren gesust je trapte teveel op eer en geweten je snoof inhaleerde de tijd spoog op de toekomst het verleden heeft je bevrijd omdat alleen oud je vertrouwd is nu kom je bij ons je handen zijn leeg je kop is vol weten je maag zonder eten geen huis en haard…

we lentten in een nieuw begin ontplooiden in ontdooien bevruchtten tot een eeuwig samenzijn de ballast die er was gaf ons steeds minder last ik pluk je niet maar laat je bloeien groeien in mijn liefdeslied je wiegt op ongekende tonen in een onbekend gebied op nieuwe klanken van de wind die zon weer als haar partner vindt in samen…

teder zullen mijn handen je strelen in een droom die ons brengt tot een grens onbereikbaar voor velen we zullen de tijd gaan ontsnappen door in elkaar over te stappen te groeien tot bloei we willen de wolken bevolken in het diepste van blauw jij wordt de vrouw van mijn dromen ik zal je zo zacht laten komen dat tranen…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

ik zag je in het park staan je voerde eendjes in de vijver ik keek je heel verlegen aan je blik werd alsmaar grijzer ik groette je je ogen lichtten op zag een glimlach op je lippen je trakteerde me op drop een ontmoeting als zovele met dit verschil, het afscheid deed me pijn, ik miste je meteen de wereld kon me niets meer schelen…

jij was weer kind en even bruid in een winkel vol illusies je koos je eigen jurkje uit zweefde met een bruidegom in huwelijksreis de wereld om zon scheen liefde als het kon thuis was er weer volwassenheid geen spel meer om te spelen, kids en ook bruidegom begonnen je al heel snel te vervelen je koos voor het moment een…

je bent een goed acteur in je ogen spiegelt leven je gebaren zijn heel groot van koningin tot goot je lijkt je ziel te geven je maakt je op met zorgen van een ander kleedt je aan met jeugd je haar wordt minder maar het spelen blijft je grootste vreugd de zwier waarmee je danst verzacht de hardheid van de dagen, de lach waarin jij…

ik pak mijn eigen licht nog ben ik niet gezwicht voor hen die mij het vel over de neus gaan halen voor alles moet ik gaan betalen het natuurlijk evenwicht is door mijn ouders al ontwricht nu moeten wij de scherven rapen alleen het zonlicht is nog vrij en stroomt bij mij naar binnen door het thermopane glas de ozonlaag zet geen…

ik herinner me het glooiend geel waar jij zo open was, nog heel waar ik jou bloemen bracht die ons wekten met hun pracht de druiven bleken wranger dan hun rode kleur beloofde we waren zo verliefd dat we nog in elkaar geloofden ik heb je niet gezien toen je mijn tranen droogde je hebt mijn hand gepakt toen drank mijn pijn verdoofde…

vaak fluister ik je naam zie je gaan in je lach een pink en dan een hand voeten stappen dwarsverband een weg die toekomst leidt in tijd die ook gestolen lijkt toch bloeit liefde steeds haar tere bloem groeiend uit ons groen…

heb je hem gezien of haar misschien staat God dat toe de jacht naar winst het liefst een kind dat zonder vragen zeven dagen werkt per week haar jeugd vergeet voor het schijntje dat haar leven heet bloeit hij de bloem schijnt zij de zon legt God weer alles in de vissenkom als daglicht wegglijdt en de maan zijn sterren begeleidt…

hij rijpte uit haar schoot het lijfje rood ontdaan van alle vliezen moest hij voor eigen leven kiezen omdat de arts de navelstreng afsloot zijn eerste schreeuw ontplooide ook de longen, voltooide wat in aanleg was begonnen geluid verbrak de stilte en werd gesust door moeders huid kleine vingers op haar borsten, nu al voelend…

ik zie je vlinderzacht weer wieken vleugels van fluweel je pauwenoogt in stil genieten terwijl je tong de bloemen zoogt je droogt nektar uit hun kelken en de kleur verschiet bladeren verwelken als de herfst zijn oogst in vruchten biedt weer is de cirkel rond zont zomer in jouw sierlijkheid voortbestaan is de cocon van komen…