wit verschiet naar roze
ze keken al mijn kleuren grauw
lucht droeg minder vluchten
wind verkoelde snel tot kou
geen zon in spiegeling
donker rimpelden de poelen
ik had er ook geen zin meer in
maar in jouw hand
bloei ik weer op
schoon het vuil van vleugels
je kijkt me aan
fluistert zacht
dat kon niet door de beugels
ik schaam me
wit verschiet naar roze
je laat me in het rode blozen
onschuld is voorbij
vergeef en vlieg met mij
de vlucht van duizend rozen
Geplaatst in de categorie: liefde