Alle inzendingen van wil melker

we liepen samen de warmte trilde zacht de wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten en wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in de traagheid van het geven nemen was van geen belang we wilden even samen leven…

je was in blauw licht in je ogen de donkere tinten aan je lijf bewogen je lachte zon in warme straten kusten we het sprookje dat begon we hebben zee gezien met vloed aan onze voeten, ze schuimde ons ontmoeten we proefden zout in afscheid nemen met lippen winddicht op elkaar gekust geen woorden meer in blik en zwaai en na…

er hangt toekomst in de lucht gesponnen door vandaag een web verleidelijkheid en schone schijn die vlieger gaat weer op duikelt soms of struikelt ik spin met zoete woorden lange koorden tot cocon trek met draden dood uit leven smul heel even spin de gaten dicht en hang weer vlug toekomst in de lucht…

ik zocht wat je verborgen had je ogen straalden een geheim maar in je lach voelde ik altijd het warme bij je zijn je liet in zacht gebaar ontdekken wie je was ik volgde, zag je openen in woorden die ik las liep door je seizoenen wist lente met je zomerzoenen maar oogstte misverstand met jouw mysterie in mijn hand weer zijn we een…

ik keek naar mijn schoenen ze staarden terug nietszeggend gingen hun gang ik schaamde me en volgde stap voor stap tot de klap me duizelen deed ik stond voor paal die voelde ik toen ik weer helder keek…

weer gaat de tijd zijn vleugels strijken vliegen we in niemandsland een stille aarde laat ons blijken dat zij in stasis is beland we kijken in de verte de horizon voorbij en raken maan en sterren een eeuwigheid voor wij ja, we gaan voor samen en kleuren ons heelal, wij zijn de goden en scheppen liefde overal…

zout op de lippen schrijnende handen ronden de dag de avond valt in verlichting droom je ogen weg uit vandaag versaag nooit breek gedachten morgen wordt ooit…

je ziet geschiedenis proeft bloed van heldendaden raakt aan verraden voelt zacht geluk je dag kan niet meer stuk als je de stenen leest die alles weten van leven en begraven hoe generaties hier de jaren hielden binnenshuis een thuis voor mannen die vielen en verloren gingen in de ruis van eeuwen tijden staan niet stil in een…

ik kroop in je schoot leefde op je rug verstopt in genot was ik schepper naast God…

ik vlieg bij je binnen nestel je boom met mijn droom zie in je ogen een eerste beginnen pak een paar takjes en bloemen in tedere schroom je bent groen in een lente die luikt en opent na een levenlang sluiten kom in de zon draai je eindelijk eens om en ga met me mee naar ons buiten…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden, maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was we zagen hoe…

zacht was de lente waarin je ontkiemde ze opende wereld waarin je ieder met jouw liefde diende ze leek transparant je ontsloot alle ramen in fris en groen zag je steeds andere namen maar je brak glas verwondde je handen het vloeien van bloed maakte je meer dan opstandig je rondde geen lijn tussen woorden en daden groef tot de…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

ik gaf je wat wind om te spelen wolken zo dat je je niet kon vervelen je vlocht ze in het blauw van de lucht rondde ze met donker en wit in hun vlucht zag het moment dat ze botsten, in je ogen de weerschijn van bliksem toen donders luid losten je stapelde buien hagelde wit en voluit joeg met orkanen de regengordijnen vooruit…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

ik proefde je wijn zag de stronken verleden stond op de grond waar je wortelt in heden je pakte de zon in bloedrood verdwijnen rankte de twijg liet bloemen verschijnen je druifde wat bleek maar de zomer was heet je droeg vol dankzij de krenters hun beet geplukt en ontveld wordt de oogst nu geteld ze flessen het vat na de rust…

Bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

je haalde ze aan bood vreemde vogels een tak om te gaan maar komt om in het zwermen en kunt je teder groen niet beschermen ze pikken je kaal in de wind van de lente gaan met het kind en het groen aan de haal je hebt de takken geschud in een opnieuw proberen en hoopt dat een tweede lente je zomer gaat leren…

grijs heeft wit-zwarte ogen ziet alleen macht grijs heeft lange armen regelt ook nacht grijs heeft wit en zwart nog nooit gemogen grijs wacht liever af en zal gedogen kies maar wit of zwart voordat je grijs met goed verwart…

buiten zie ik de prunus gevallen, verkreukt en gebleekt door een zon die de lente vergeet en schuilt achter wolken het naderend groen vraagt om de zomer een warme wind maakt me in donkergroen ruisen steeds lomer daar aan de voet van die boom wil ik rusten samen met jou terwijl onze handen elkaar verontrusten maar ik ben een dromer…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en fluistert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

ik beloof geen galjoenen geen vloot met duizend zoenen maar laveer op je zee en in tegenwind neem ik je mee in blauwgroene golven zie ik de koers die je schuimkoppen volgen maar mijn kiel is verbolgen snijdt door het water met het diepste gevoel strandt een horizon later in de chaos die ik voorvoel niet met geweld je bent niet geveld…

lees me in de sprankeling van rode wijn je mag er zijn mooie vrouw je kussen spreken lippen vol afwezig zijn ik ben je man…

ik duwde de wolken opzij maakte de hemel weer vrij zo dat je zon weer kon schijnen je ploegde me om na de oogst gaf me stilte en troost liet me in winter verdwijnen maar de wind droeg het zaad van de prins van geen kwaad naar een vruchtbare bodem we kiemden in licht en warmden ons nieuwe gezicht in een zonnig lentegebeuren we bloeien…

druppels vallen niet ze hangen in de lucht gaan dan vlug weer terug het water in ze duiken met een plop hun kop kapot in plassen op de grond springen ze op van sloot naar beek dan de rivier in zee en oceaan met wolken vlug dan weer terug het vallen is gedaan…

zij heeft eieren gelegd hij de grenzen verlegd meerkoet zijn gebied in de vijver met vaderlijke ijver een stille zwaan die in onzichtbaar wit zijn gangen wilde gaan wordt stevig opgeschrikt hij kwam te dicht bij werelds nieuwste wonder acht eieren in takjes verpakt op een drijvende vlonder…

de grond is omgewoeld de keien zijn gebleven de aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten het onkruid van herrinnering schiet op in onbewerkte bodem zij kent geen onderhoud, haar wildgroei is het niet vergeten ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig leven…

ik was bij je in het luiden van de klok we brandden samen fakkels de vogels floten nog volop zag je haren in de wind voelde kou van nooit vergeten wist in je de warmte van het kind dat dit nooit heeft geweten toch samen dit beleven het teruggaan in de tijd met hen die voor de vrijheid kozen in het aangaan van de strijd in drie minuten…

de zon schijnt regenbogen en de bui druppelt wat na het hoosde maar de wind zocht zijn verpozing in wat vlagen en dan gaan de zon schijnt randjes aan de grijze wolken streept banen met zijn licht ze geeft de dagen overzicht en doet op tijd de horizonnen dicht de zon schijnt haar verhaal tekent voor het leven als zij haar warmte heeft…

ik heb ze gezien schoenen en wat laarzen de voeten miste ik ze zijn toch ooit gedragen zocht sporen in barakken en kampen voelde de kilte ondanks talloze lampen las op de muren de wanhoop van toen ze doodden hun uren met bloemen in prikkeldraadgroen vloeren zijn versleten en deuren kraken hun het eindeloos vergeten als de wind ze…