Alle inzendingen van wil melker

ik zag de bui die zich wendde op het hoogst van het duin het strand dat de zee met zijn golven weer keerde ik raakte je huid de spanning ontlaadde wij die eeuwen versmaadden het verlangen uit eerdere levens bonkte er uit loeide als vuur in een droge savanne de rook trok niet op zelfs de tijd bleef stil hangen had ons in uren gevangen…

er is een nieuwe geur kleuren zijn net anders het licht lijkt wel opstandig verjaagt de schaduw uit de achtergrond ineens zoek ik je mond je lippen lijken zachter dan fluweel en in je ogen blinkt weer een juweel je laat me lente smaken we schreeuwen het niet van de daken beleven het intiem laten aan elkaar het pril ontluikend voorjaar…

ik laat ze door mijn handen glijden de stenen en de keien die ik heb geraapt een levenlang voel de scherpte van vele kanten het glas dat brak als ik ze wegsmeet de splinter die me stak jij was geen steen maar een gesmeed juweel de diamant nog ruw een stalen setting deed je glanzen als fluweel ik polijstte je het zicht werd zachter…

ik raap mijn leven lang al keien stenen voor mijn graf wil de wereld laten zien hoeveel ik om dit leven gaf de meeste vind ik op mijn pad, zij vallen op in kleur een enkeling door vorm ze liggen daar al eeuwen lang trotseren regentijd en storm hun scherpte heeft veel levens afgerond in het onbegaanbare betreden ze zagen jeugd en…

ik ontmoette zacht je lach, de deur was al ontsloten ik kon zo naar boven wetend dat je me verwacht in je ogen zag ik voorjaar de sneeuw en vorst voorbij kou hielden we buiten in de zon achter de ruiten voelde de lente zo nabij we kusten keer op keer en juist die rust buitten we uit door luisteren zonder woorden hoorden stilte in…

ik wilde sneeuw maar er viel regen in de vorst die jij voorspelde we zouden spelen in de witte wereld van mijn helden daar gaan waar niemand is geweest, terugkijken op je sporen is een feest de eerste zijn in niemandsland het ijs waar water strandt het vlaagt vandaag weer troosteloosheid ik had me zo verheugd op kou in winters landschap…

er was een adem voor de dood in terugtrekkende golven ogen werden groot toen de tweede vloed zijn aanblik bood er was geen kans alleen maar weg verdronken laatste woorden leven heeft gegeven behalve het water, zij ging moorden zonder woorden nu kabbelt zee op schone kusten liggen golven lui te rusten maar chaotisch zijn de wolken…

je melodrama is compleet ik mag niet eens meer weten hoe je heet jij liet me liefde smaken wist mij te raken dieper dan mijn ziel omdat ik voor je viel je sprankelt nu op podia met vrienden die je kiest ze weten niet dat jouw magie ook hen bevriest je hebt geleerd daarmee te spelen uitnodigend voor velen mij kon het niet…

je schraapte emoties uit liefde bijeen raapte wat woorden stond er ineens wist je meer vrouw dan voorheen toch was er geen keuze het zorgen ging door hij was je partner ik pas een starter ja, voor de passie daar ging je wel voor ik heb je geopend jezelf laten zien jij rechtte je rug vond de weg snel weer terug in de rol die je…

ik zie je in mijn hand ontluiken jouw lente binnen en de winter buiten een pril begin in teder groen mijn blindzijn kon er jaren niets mee doen ik heb je kleur ontdekt het groeien in de warmte je hebt een geur gelekt die voorjaar zacht omarmde we stuiven mails hopen op bevruchten maar msn is niet zo snel zij speelt met onze lusten…

ik rammel aan de tralies maar alles lijkt vergeefs jou voel ik in me groeien onwaakt word ik een beest sluimerend voel ik tentakels die reiken naar mijn geest jij opent de gebieden waar ik nog nimmer ben geweest door jou voel ik de muren die ik zelf heb gebouwd jij doet me beseffen dat ik weer van iemand houd maak me maar wakker…

regen sluiert sluimert soms vlaagt tot druppels die ons plagen het is geen miezeren, dat doet de wispelturigheid van wind tekort haar speelsheid wordt dan opgeschort zij is geen traag en vaag neervlijend element zij draagt de druppels met een tedere hand wikt en weegt wie zij de volle lagen geeft het spel van schuilen…

het liefst wil ik je geuren beeldhouwen in kleuren die ik tegenkom ik mocht je splijten langs je aders kijken polijstte een droom zonder gelijken je woorden zingen melodie in zachte tonen die alle snaren raken een symfonie die geur en kleur laat paren tot het beeld van jou ik kom in je schaduw staan we laten ons gaan op…

het liefst wil ik je geuren beeldhouwen in kleuren die ik tegenkom ik mocht je splijten langs je aders kijken polijstte een droom zonder gelijken je woorden zingen melodie in zachte tonen die alle snaren raken een symfonie die geur en kleur laat paren tot het beeld van jou ik kom in je schaduw staan we laten ons gaan op…

ik zocht je in het bloemenveld je blauwde tussen groen zo teer mijn kleine held je zag de anderen zich wiegen in de wind hun kleur en harten vol met voorjaarsgeur je bloeide op een koude plek de hemel bleek een grauwe vlek toen jij ontplooide maar zon ontdooide wat bevroren was gaf jouw bloem het blauw dat ik altijd in de verte…

ik ben jouw beeld aan het houwen uit de ruwe rots die jij eens was zag de branding waar de golven aan je vraten het strand waar jij in onbegrip en stilte bent verzand ik weet je wispelturig vurig als je door mijn handen gaat ik moest je splijten om naar de aders in je hart te kunnen kijken ik beitel je tot vrouw polijs met liefde…

ik schuur tegen muren die ik zelf heb gebouwd wil gaan vervellen veilig vertrouwd weer herstellen gaf jij mij de stenen die tussen ons kwamen te staan metselde ik aan de scheiding lieten we elkaar zo maar gaan het was ieder voor zich vrijheid in ruimte en tijd maar de warmte verdween door gebrek aan intimiteit vervellen is geen herstellen…

het blad viel te vroeg ik heb niets genomen de zon scheen volzomer er was liefde genoeg we zochten de schaduw warmte maakt loom jij had ervaring en kende het plekje onder de boom ik lachte toen je me kuste mijn zinnen met jouw passie blusten, het blad viel toen we uitgeput rustten we zagen de herfst in zijn donkerste kleuren we…

ik heb de rots gebroken mijn eigen jeugd gewroken ben mild geworden in een stenig land alles met de blote hand verwond bij het splijten mijn armen laten openrijten aan de scherpte van het puin maar alles is nu eindelijk weg het zicht is vrij en ruim nog groeit er niets uit zaden die op een later leven wachten in blakerende zon en diepvrieskoude…

ik zag je als een koningin op het voetstuk dat mijn liefde bouwde je lach nam mijn geschenken aan je lichaam liet mij verder gaan dan ooit je zwaaide en keek om zag oude volgelingen draaide toen een slag bleef liever die je was het kind in je is terug gekropen ze kreeg de kansen niet in onze zon te leren lopen…

ik heb gewikt jij jezelf gewogen er is nooit gelogen we hebben de wereld geschikt naar ons hand het is paradijs in een hemels vertoeven als verlangen in woord en in tedere daad de realilteit zal overtroeven jij woont in mijn lach ik in je dromen en ooit zal ons paddestoelhuis uit het bos tot ons komen dan zijn we eindelijk thuis…

ik heb gegeven tot de onzen minder wogen dan het gram dat ik ooit nam het was gedogen te mogen lopen op de lijnen die jij in gedachten had ik balanceerde wat nee nu geen hand ik breek de blikken in je ogen want je woorden zeggen koud ik heb je nooit gemogen geen samenspel jij redt je wel uit onze vroege eenzaamheid er was iets…

dromen op de maandagmiddagzit het weekend is al uitgeblikt de etiketten tonen de bullshit van dorstigdroge monden ik heb de blikjes weggegooid geplet omdat de ogen de verhalen niet konden geloven slinks en sluw het paaien, woorden klinken ruw en zonder mededogen er is geen wijsheid in de man als de kan naast glazen giet alleen een eindeloos…

ik ving je gedachten in de vlucht van de wind de storm brak je krachten brak je tot hulpeloos kind waar is de hand die me leidde die me van angst en depressies bevrijdde geef me die hand ik kom nu van de andere kant wil niet dat je gaat lijden weet dat niets ons kan scheiden we gaan samen terug van geboorte naar dood eens kruisen…

door nachten dicht de klei het opengaan der dagen verzonken liggen zij geluidloos zonder klagen seizoenen die hun kleur bekenden jaren die voortschrijdend zich tot eeuw bestemden zie de lagen lees de vragen voel emoties die elkaar en generaties moesten dragen ingekapseld zonder lucht want ook de laatste zucht heeft de bodem al verlaten…

ik droom terwijl mijn handen werken we gingen buiten alle perken lachten om de kerkklok en alles wat de klepel aan geluid had opgekropt er is geen tijd slagen zeggen nooit wat ze bedoelen een koster is er niet de torenhaan draait naamloos steeds zijn lied maar jij en ik kennen het bed dat liefde vrijt in passie zonder spijt als…

regen gaat vaak langs je heen zij stoort je niet je leeft alleen voelt enkel nattigheid die droogt in tijd maar druppels vinden water in een plas die jij pas zag door natte voeten nu is de regen straf en moet je daarvoor boeten waarom laat water in de plas jou regen voelen merkte je het pas toen je de nattigheid erkende de druppels…

kerkklokken lokken tranen luiden zacht verdriet schoppen graven troostend dieper naar vergeet me niet tijd verslaat de uren trager leven draagt de dood ten grave en geeft moeder aarde weer haar laatste waarde regen kabbelt litanieën bloemen dalen op de kist ergens rolt de donder weerlicht is vermist. kraaien…

je legt zin in alle woorden voelt een gedicht in strofe vier maar zie je de betrekkelijkheid van letters op papier is het de werkelijkheid die vormt neemt in je geest bepaal jij of ik de betekenis van de teksten die je leest ik heb het ei gelegd we broeden samen op het nest bepalen wanneer schalen breken hebben de nieuweling apart bekeken…

ik steel het rood van zachte lippen breek de kleuren in je blik je haar verwaait nu was voor je komen zo keurig opgeschikt je geeft wat nooit genomen is het was er wel je voelde het gemis we rapen scherven uit ons leven in een vol liefde samenzijn de pijn is terug verwezen we lijmen niet en winteren maar door daar is de nu…