Netgedichten

netgedicht (nr. 7.005):

het prunuslaantje van weleer

ik zie het
prunuslaantje van weleer
herinner mij de rode lagen
het speelse vlagen van de wind
ik was een kind in die verleden dagen

onderstammen zijn nog dik
maar de enten zijn gezwicht
de kale takken vroegen om
een snoei zodat hun groei ook na de
winterdagen het rozerood kon dragen

mijn laantje is niet meer
de meeste bomen zijn geveld
hun leven was al herfstig uitgeteld
ze zijn het roze nu vergeten omdat
de mens het beter dacht te weten