een zacht verbaasd gezicht
ik spreek
met wie je
eigenlijk bent
streel wat
je nooit echt
genietend hebt gekend
ik zie het blonde wicht
een zacht verbaasd
gezicht op deze wereld
handen schrijven
poëzie in zand en
dichten blanke duinen
we gingen op
en in elkaar toen vloed
het strand afstruinde
lachend naar een
halve maan die in
rood de zon opruimde
in geel heb ik
je liefgehad, de zee
bood ons haar warm bad
Geplaatst in de categorie: liefde