Alle inzendingen van wil melker

ik wist dat je er was voelde je als koude vleug in ondertoon van warme wind op een mooie zomerdag een steels bewegen op het randje van mijn blik maar als ik keek kwam ik je echt niet tegen je klopte op mijn deur waar anderen belden ik had geen haast omdat ik jou veronderstelde ik weet dat jij mijn laatste uren slaat ik doe niet…

ik heb de dood ontmoet een vriendelijke man bril en witte jas de geleerde titels las ik op de rekening van later pas maar dat terzijde zijn hand was droog de mijne klam hij zei... waarvan ik keek hem aan dacht daar zo het mijne van, zag ineens mijn schoenen zonder veters natuurlijk hoor ik bij betweters hij gaf mij bloemen ik…

mijn dromen zijn weer terug het wit dat maar geen wereld meer wil worden mijn angst verdwaalt in iets dat ik niet ken ik ben al zwart je handen hebben mij verstard, het kind gevangen in schaars rood je maakte mij zo bloot met passies die me brandden je kleedde me met leugens omdat jij de waarheid brak je spookte in mijn spel…

jij kleine kristallijne zonnestaal dwaal door de ruimte ploeg een voor in de tijd van de schaduw daarachter door snelheid bevrijd in jou dansen stofjes op de stilte van wind in de rust van het denken die zijn kleur in herinnering vindt jij brengt het licht en de warmte vandaag je schijnsel is vaag maar weerkaatst in het raken…

zon maakt me heet geeft ruimte aan zorgenloos dromen jij bent mijn verte bandeloos blauw golft naderbij en jij zal gaan komen je ogen zijn donker en lang is je haar in je blue ocean outfit ben je bloter dan naakt je geurt naar olijven bent de enige Eva in mijn paradijzen ik kras in je huid mijn passie in bloed ze kan er niet uit…

ik zie zijn ogen gaan ze schrapen dromen van de muren jagen de fantomen na die spelen in de hoofden van de buren hij stookt hen op brandt ze in hun vuren en rookt ze langzaam uit het zal niet lang meer duren of angsten schreeuwen weer hysterisch hun geluid nu bonken hersens tegen wanden onbegrip de handen zijn gebonden er zijn geen…

in jagende wolken zie ik je staan in die luchtkaravaan span ik mijn mooiste kameel om jou te gaan dragen we reizen langs duizenden fata morgana's drinken exquize elixers pleisteren rust en proeven van stilte in groene oases ik splijt alle rotsen voor het vloeiende goud in juwelen laat ik je baden wacht tot een huwbare nacht als sluiers…

ik raakte je hand in een streelzacht ontwijken, je ogen lieten me blijken dat mijn liefde je niet langer brandt nog is je stem als een veld vol met bloemen, in de melodie die ik proef in je zoenen, fluistert een klein dissonant afstand in voelen je lach is nog open maar onderhuids merk ik, wat tonen, in harmonie gaan bedoelen…

een vinger die wijst niets meer te maren ik volg je gebaren maar houd me gedeisd je daagt uit, in je stem een verlokkend geluid ik lees in je ogen de wereld van toen proef aan je zoen de wisselende smaken waarmee jij in mij emoties kunt raken je lach lijnt spontaan mimiek toont de sporen van vaker gedaan je onschuld speelt de vermoorde…

ik zag kleuren vloeien in voortijdig lijnenspel nog branden we geen vingers aan ons vurig overspel de hitte moet nog komen na het gloeien van glazuur in het mozaïek van dromen leggen wij de liefde puur we lijnen warmte uit in harmonie met voelen ik hoor in tonen van je huid de muziek van jouw bedoelen we passen in ons paradijs van…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…

ik zie je als mijn goddelijke vrouwe je trotse blik laat alles achter je, de hoeven spatten vonken, ik brand me want je ogen spugen vuur je rijdt de eeuwen langs van keizers en wat pauzen je lapt ze aan je laars een luchtig tussendoor met witte wijn want macht wordt geserveerd met vele sauzen je blik is weids, maar alle kathedralen…

je eeuwenoude trots kreunt statigheid ringen zullen mij het jaar vertellen seizoenen vol met bloei of matigheid machines zullen snel je bast gaan pellen generaties heb je al voorbij zien gaan van klein tot groot geschiedenis verhalend uit diepe eerbied lieten ze je staan zo werd jij voor dit bos gezichtsbepalend het blad ruiselt een naderende…

je bent van glas mijn hoekigheid wordt ronder als ik in je spiegelen mag je kaatst in lijnen die geen einde kennen mijn handen warm ik aan jouw oppervlak ik zoek naar je begin een naad, een draad die ik kan volgen open maar, ik wil erin versmelten met jouw beeld je transparantie proeven maar je bent gaaf, geen barst of kleine groeven…

stilte droomt en verte trilt een kerktoren op klokke twaalf zijn alle boeren klaar zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij…

wil je spelen in gedachten los van krachten ver voorbij de horizon jij, nee wij, het vliegen verdween met de lucht, niet op de vlucht ergens heen zonder mensen zijn wij wensen lenen tijd en bestaan uit de zee van ons twee de blik is ontmoeten raken wordt maken want aarden is weten en ervaren van veel los van krachten de machten…

je raapte op grootte schelpen van het zand woog ze in je hand bekeek de tijd in lagen kleuren droegen groei vertelden over jaren hoe het diertje leefde de lijnen rondden bloei ik vond de grootste jij de mooist gekleurde ik keek je aan, omhelsde je de zee getuigde het gebeuren golven juichten wit en de branding brulde, maar de schelpen…

je gaf me ogen om je blik te lezen ik mocht je zien in ongebruikte kleur en zonder tegenlicht in stil bewegen liet je me handen gaan over je huid we stemden af op ongehoord geluid we dronken water dat ons samenvloeide werden één in smaak hoopten dat nieuw leven ons deed openbloeien het was te laat in kerend tij verdronken wij…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

onzichtbaar was de draad die ik vanmorgen vond mijn onrust fietste ongestraat reed mijn gedachten rond in zwart met lange mouwenmaat ik voelde hoe de wond ging trekken tot ik jou als mijn bestemming vond de hemel brak toen ik je sprak je las in letters op de grond de zon scheen op mijn rug mijn woorden waren stug haperden in nieuw gesproken…

ik schoof donkere wolken uit de lucht en liet de aarde zo maar achter mij voor anderen een redeloze vlucht ontsnappend voelde ik me hemels vrij ik vleugelde oneindig in gedachten expandeerde traagheid tot de lichtlimiet zag de levens terug van mijn geslachten ontwaarde God op elementair gebied Zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken…

je krijgt wat je wilt kijk neer op het plebs jouw geld snijdt dieper dan ooit met een mes je steelt mijn beminde met flair en je kracht vertaalt zo je invloed met praal en in macht ik heb je verdacht van manipuleren woorden verdraaien en liefde te paaien ze valt voor je aandacht heeft je attenties verwacht omdat je haar streelde…

wat zoek je in mijn woorden de lach die jou bekoorde ogen die je spreken een tedere kus en handen die je niet meer kan vergeten neem je mijn klanken om jezelf mee te strelen het kind in me waarmee je graag zou willen spelen op muziek waar jij ook van geniet wil je mijn hart omdat het klopt voor jou het warme bruine lijf dat van je…

ik neem je in de onweersluchten je cumulust zo torenhoog laat zelfs de snelle zwaluw vluchten angst scheert langs de regenboog je dondert stemmig lage tonen bliksemt de problemen weg de lentebui zal niets verschonen en hagel hoort niet wat ik zeg in het tikken op je vinger krijgt mijn zon de goede kleur je bent nog maar een beginner…

in alle wolken zie ik hemel kiert de kans op wat geluk zon weet dat ik om wat liefde bedel mijn optimisme kan gewoon niet stuk je pakt me in met warme woorden geeft me een deken tegen kou maar onze adem zal bevriezen in het slapen zonder man of vrouw ik streel je huid, de buitenkant van binnen, je kijkt me aan voelt passie in je zinnen…

wij waren al toen tijd nog naar zijn kinderschoenen zocht heden met verleden vocht herinnering geen ruimte had en niemend iets vermoedde van een gangbaar pad we deelden met elkaar het bloeien van de bloemen vrijden zonder afscheidszoenen geschapen als een paar tot ik je uit het oog verloor ik wist en voelde je in het vliegen zonder spoor…

ik heb je aan mijn vork geregen Neptunus is de naam en jij mijn faam grijs-groen was je kabbelend verlegen maar nu verstik ik je bij volle maan je koos de vrijheid langs de vlakke kusten bruiste je woede op de harde rots op jouw gedein konden de schepen rusten orkanen zweepten je tot woeste trots we vochten tot de laatste sterren doken…

ik zie wat vage vormen bouwsels zonder naam een hand wenkt me te komen wijst me waar te gaan ik loop de jaren terug de stenen zijn versleten het pad ben ik vergeten voel ogen in mijn rug muren zijn gebroken kleuren zijn verfletst zacht fluisteren de spoken die mijn jeugd hebben verpest slinkse blikken, het steels bewegen om me heen…

handen klapten applaus tegen muren ze haalde nog eenmaal fel uit intieme suggestie van heupen borsten voluit schreeuwen werd stil staren indringend adem ging stotend hijgen werd dwingend ze keek in hun ogen lachte laatdunkend hun onderbuik uit…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…