Netgedichten

netgedicht (nr. 4.756):

in kerend tij

je gaf me ogen
om je blik te lezen
ik mocht je zien
in ongebruikte kleur
en zonder tegenlicht

in stil bewegen
liet je me handen
gaan over je huid
we stemden af op
ongehoord geluid

we dronken water
dat ons samenvloeide
werden één in smaak
hoopten dat nieuw leven
ons deed openbloeien

het was te laat
in kerend tij
verdronken wij
ogen neergeslagen omdat
handen ringen dragen