Netgedichten

netgedicht (nr. 4.734):

mijn onrust fietste ongestraat

onzichtbaar was de draad
die ik vanmorgen vond
mijn onrust fietste ongestraat
reed mijn gedachten rond in
zwart met lange mouwenmaat

ik voelde hoe de wond
ging trekken tot ik jou
als mijn bestemming vond
de hemel brak toen ik je sprak
je las in letters op de grond

de zon scheen op mijn rug
mijn woorden waren stug
haperden in nieuw gesproken
lente heeft het ijs gebroken
je bent weer bij me terug

mijn boosheid is verdwenen
het begrijpen is nog vaag
ik zag je zachte lach vandaag
in je ogen heeft weer licht geschenen
het was warm bij je, ongevraagd