Alle inzendingen van wil melker

speel jij met mensen in de poppenkast die morgen heet en dus de tijd vergeet daar dansen creaturen ook de touwtjes zijn fictief hartenstelen in de toekomst maakt je nog geen dief tranen zat om onschuld uit te wassen blik vol arrogantie, leer maar op jezelf te passen je wist sporen van de indruk die je maakt klappen voelen niet…

je ogen legden al de rode loper uit ontkleedden me ondeugend ik danste licht vertederd door je hardheid en de passie in je blik ik had je handen vast een lach liet jou mijn witte tanden zien je raakte mijn gezicht lippen vol met hete kussen die mijn tong verliefd ging blussen je huid aaide fluweel haren vonkten in mijn streling…

je raakt aan geesten tot een vonkje overspringt behoedzaam in het tasten kijkt in de gedachten van ogen die verwachten wendt dan de blik en schrikt beduusd van vreemde krachten ze reiken naar je ziel voelen aan je geest hongerogen staren en baren zo je angst er zijn er op je pad een paar geweest in wie je wel vertrouwen had je…

wegen vlochten tijd tot reis terwijl de steden in het groen vergleden reed de wolkenzee al spattend met ons mee we streken zacht door plukjes haar streelden mond en ogen, zo vervormbaar, dat lachen weer gezicht kreeg met elkaar handen vonden vingers raakten aan de lijnen die het leven schreef een ontmoeten in verbazing herkennen…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

ik aanbid je als godin je mooie haar en trotse kin de felle blauwe ogen ik duik er midden in je huid is goud in glinstering van zinnen je straalt een hete passie uit bent een vulkaan van binnen je borsten rank gepunt een slanke leest en billen die de honger van het beest graag willen stillen je buik is strak en rond in donkerblond…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

woorden breken als ik schrijf, verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken…

geroezemoes, een flard muziek ontspannen zucht nog het publiek de handen klapgraag in verwachten het rood fluwel beweegt en vangt de aandacht van de zaal een witte hand geeft eindelijk signaal dan valt het doek en is de andere wereld open ze zien de ster waarop ze hopen een kleine vrouw met ogen vol geheimen die met haar mystiek de…

ik wandelde mijn schaduw voorbij hij leek niet op mij ik voelde het passeren liep sneller om hem uit te proberen verstrooide het licht, hij rende vliegensvlug uit zicht ging hem achterna liep de diepste sporen dacht zo te kunnen scoren hij belde aan, een nummer zonder naam mij liet hij niet binnen ik bleef staan, het licht…

de lucht rook onbekend naar licht en groen was speels met vleugjes vrouw in een spannend ronde warmte na al die maanden kou licht speelt weer in alle hoeken danst in kleur met splinternieuwe voeten door het jonge gras flintert door ontloken blad waar 's winters boom slechts takken had de vleugjes vrouw die ik weer maak tot…

ik zag je staan je groette me in dat gebaar ontmoetten we elkaar mijn hand voor even langs je heup een vouw denkbeeldig strijkend de wind verwaaide zacht je haar je lippen waren rood wat vochtig daar je likte met je tong uitdagend langs je tanden je glimlachte de zon pakte zacht mijn handen ik droeg je schaduw toen we weer…

hij was het huis gezicht achter de ramen een veertiger, wel aardig maar zonder andere namen een arm, een blonde lok misschien gezichtsbedrog ik gokte op zijn vrouw zijn broek, een scherpe vouw geen tuin, maar een balkon met zon die hij genoot de andere stoel bleef leef zodat het wit ervan verschoot een arm die gordijnen sloot die…

je kijkt de mensen aan ik zie je blikken gaan een lichte trek op je gezicht geeft steeds je voorkeur aan het blanke is bekend in postuur en kleding zoek je de overtreding van eigen norm en bestaan zomaar, voor de vorm want je bent tolerant ziet altijd, de andere kant het liefst van je gelijk het donkere is ongewoon je staart in…

ik ga vandaag de lucht inpakken wolken, blauw, de regen ik kan er niet meer tegen gewoon in zinnen buien om mee te beginnen witte wolken schrijf ik af grijze moeten zich nog legen blauw stop ik in beelden ondoorzichtig door de kou de ondergaande zon gaat dood in een voortvluchtig rood dan komt er ruimte in het zwart dat op zal lossen…

waarom streel je mijn gezicht met warmkoude handen wil je zachtjes met me landen duiken in het wuivend licht je vlaagt in mijn gedachten wervelt spoken door de nachten in de onrust die je waait of, zijn het ideeën die je zaait draag me met je krachten als ik storm kan verwachten dwarrel toekomst voor mijn oog vlucht met de herinnering…

ik ontmoette je op weg de richting was vergeten ik heb al die tijd geweten wat vroeger is gezegd ik koos de ruimte voelde hoe nabij je was je dook als zon door glas toen we in ijlte kruisten eeuwen huisden in je geest tijd was slechts passant als zand dat tot woestijnen waaide je keek me aan en zwaaide de hemel was voor mij te ver…

ik heb de tijd en jou maar ingelijst in passepartout een inkijk moet het zijn van wat ik doe er is geen plaats de hemel op een kier zo aarden we de dromen we hopen op ontmoeten ver van hier het samen mogen komen verschroeiend is de hand die jou tot minares zal strelen orgastisch is het spel dat wij na duizend jaar weer…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

je bruint in het raken van de hemel tropisch in de rulle sneeuw kou heeft je gekleed mode warmt je strakke lijf dat alles van zijn handen weet je ging om te vergeten om even niets van alles meer te weten terug naar de bron om in de zon je eigen kleur weer te bepalen het afscheid moest sloot de woordenvloed waarin je niet kon zwemmen…

wil je dat ik kijk naar je woorden je begrijp uit de vruchten die je deelt moet ik ze op kleur herkennen in het struikgewas waarmee jij je omgeeft hoop je dat ik verder zoek omhoog de bomen langs waar vogels vliegen die we samen hoorden fluiten je kunt je toch ook anders uiten sneeuw is nu jouw feest smelt tot wie je bent geweest…

in het kraken van gebeden roep ik de God uit het verleden met woorden die ik had geleerd Zijn Zoon heeft de chaos ook niet gekeerd paarden braken hun nek en tanden op stenen handen die wezen naar elkaar vingers beschreven hun strijd met bloed uit die tijd vol jaloezie barstend van nijd de zwarte hengst met flanken die dampen…

ik zie je hand voor ogen ben ik iets te laat maar uit bewegen zie ik hoe het met je gaat behoedzaam kom je naar me toe gespannen in verwachten je weet niet wat ik doe ik wil je in mijn armen sluiten met de glimlach van voorheen ik zie alleen onzekerheid in het wiebelen op één been ik neem je hand en kijk dan in je ogen ik kan het…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

in je blik zag ik mijn thuis je ogen openden mijn liefde liet me binnen in je huis waar ik de bloemen rook ik zag je kleuren voor het eerst de lente bloeien je groeien in de zon en ochtenddauw voelde het verlaten van de barre kou te jong in liefde afgewezen met kilte verder moeten overleven het einde van de winter scheen nabij warmte…

hij dwarrelt rond je hoofd en golft je lange haren vertelt verhaaltjes aan je oor en gaat er met je stem van door hij ritselt in het bos de blaadjes los de takjes laat hij dansen dennen met hun groene piek wuiven traag als oud publiek zuchtend kijkt hij onder donkergroen en tilt de takken op de bosmuis vlucht een vogel wiekt een schreeuw…

mijn vingers breken glas vernielen machteloos het beeld dat jij eens was scherven kerven diepe wonden jij hebt mij gevonden als een vlinder die ontwaakt je warme adem en je liefde hebben me toen diep geraakt je bracht lente na de winterslaap deed dagen eeuwig duren je hebt een man van mij gemaakt in warme passionele uren ik streelde…

we doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

is het kastanje bruin of morgen blonde lokken je haar staat springerig omhoog ogen dagen uit tot gokken je blik is zelfbewust het nonchalante lachje woorden stellen me gerust je lichaam zegt ik mag je ik raak je met onzekerheid op de haargrens van verlangen ik kus je voorhoofd zacht mijn vingers langs je wangen je ziet in mij het kind…