Alle inzendingen van wil melker

wat zocht je in de stad jij die alles was en had het zachte groene land een hand boven je oog de boog in de rivier en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur…

ik was gekraakt maar je hebt me bewoonbaar gemaakt muren behangen met kleurrijk verlangen in ieder patroon ik leef in een droom de deuren vervangen het piepen en kraken gestopt door ze strak af te hangen, gangen geschoond en gerecht pannen getrapt en in lijn op de daken gelegd ramen doorzichtig van buiten naar binnen voorzichtig…

je gaf me een kus en woorden die raakten zonder geluid koud op mijn huid je oogde zo klaar maar schuld hing verborgen in stilte ving het beladen gebaar het afscheid gaf hand aan de leugen passeerde de waarheid ging zonder spijt ik struikelde over je lach in een waas van verbazing begreep ik pas later hoe jij mij in de tang hebt…

in het griekse blauw brak ik je glimlach mijn ogen hongerden te veel naar jou we aten zon en dronken wolken je voeten zongen zee in sprongen over golven de avond viel in sluiers zoet van nacht de warmte gonsde leven in zweet herwon de liefde kracht ik keek je aan en zag de maan verdrinken de wind streelde je borsten in het zilver…

kijken naar je spiegelbeeld jezelf willen pakken het stoten tegen glas dichtbij en onbereikbaar je zien bewegen zonder touwen in vreemde handen op de maat van radeloos het schreeuwen wordt gefluister en de huiver is je angst dat jij het niet meer bent jezelf niet meer kent en naar die ander kijkt die op je lijkt maar zonder hart…

je handen vragen meer dan ik kan dragen je mompelt zacht een dank je wel maar je ogen kijken weg zien het land verdrogen de woestijn had niet gemogen nu het water tot de lippen komt ze dringen je hun wijsheid op met geld dat vies is van beschaving zetten zo je toekomst op de kop in hun ontwikkelingsverslaving ze maken je tot consument…

takken moeten kraken bliksemschichten raken zodat de boom in tweeën splijt de donder mag weer knopen in mijn maag gaan maken, raken aan de angst die altijd in me strijdt want ik ben bang geweest als kind omdat ik onweer niet voorspelbaar vond en altijd schrok zie nu de buien dreigen en de wind uithalend hijgen als hij vlaagt door…

ik ken je in het dag en nachtgevoel ogen als juwelen die fonkelend het duister strelen je leeft in licht schaduwt tussen sluiers waar wij huizen in paleizen van emoties, pure lust je sluit om passie nog intenser te genieten, de volle lippen vochtig rood bloot om te verdiepen was het onschuld dat je bood de afgelegde kleding waar…

ik kwam uit de lengte jij uit de breedte bewogen schaduwen uit het zicht van licht zonder te spreken schudden we handen lachten we tanden en wilden gaan zitten maar de ontvangst was staand, ook het buffet dat later klaar werd gezet we neuzelden treuzelden, werkten net geleidelijk werden ook bloempjes buiten gezet mooie muziek…

ik haal zonnestralen uit elkaar en stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de…

gooi je bloemen, dwing me maar opzij te gaan je schaduw wil me kelen kijkt me donker aan manshoog knak en vierendeel je alle stelen de schijn van kleur bloeit rood maar dat kan niemand schelen we droomden in muziek hoogpolig sloot de hemel zijn akkoorden, een dissonant in woorden, die we nog niet hoorden we zongen tot de vleugels…

breek het glas scherven sturen lichtsignalen in de taal van bloed vampieren zoeken en verstaan het onderbreken van de schaduw donders goed hangen aan de keel drinken je gedachten halen krachten uit het pulsen van je hart het ogenzwart verkleurt tot lijkenwit en echoot het gebeuren van de zieleoverdracht leeggezogen zwerft…

stilte tikt seconden de rust is schone schijn stofjes dansen in het licht dat kiert door het gordijn je ogen neergeslagen de mond een witte streep te gekwetst om iets te zeggen woede houdt je in haar greep woorden zweven in de lucht sterven zonder je te raken je bent in het verleden terug niemand kan nu met je praten niets was goed…

kom naar huis duik maar in mijn armen ik kus je zachtjes thuis eerst de dag uittrekken even niets meer zeggen weg de sleur van is geweest geen woorden die vertellen over uren die steeds langer duren omdat jij niet bij me bent geen zuchten over kansen die nu rusten omdat jij de mogelijkheden nog niet kent ik streel je wangen kus…

ik zet mijn oren uit in een wereld vol geluid wil jou en stilte om me heen ik zie je lippen spreken voel je stem, liefde kan door het lawaai zo breken ik raak je en mijn handen zeggen wie je bent de warmte zal ik nooit vergeten je ogen lachen een gezicht vol feest, je kussen zijn nog nooit zo stil geweest je opent in een warm onthaal…

zie het dagen, uren komen niet tot helderheid zijn de nacht aan het vertragen de zon vervlakt in het krachteloze klimmen neigt bij opgaan al ter kimme de lucht is kil, dunnig vlaagt een koude wind, maar zonder groen blijft het bladstil nog kleurt de oogst de bodem wordt al schraler weiden zonder vee steeds kaler het leven trekt…

je trekt de wereld aan kleed het naakt naar zijn geboden, ondeugend in de laatste mode maar je lach is bloot in onbedekt plezier ogen spotten in verbazing over al die regels hier lopen zonder voeten mensen zetten naar je hand winden duwen zonder moeten tijd verwijlt in zonnestand je draait je om ziet het licht verdwijnen de hemel…

kijk me aan, laat me door je ogen met het licht naar binnen gaan zucht en geef je adem terug, dan doe ik me tegoed aan de hitte van je bloed denk en weet hoe ogen dwingen jij bent verpest als minst bedeelde uit het nest houw het beeld uit stenen in je jeugd kap het trotse van je vader polijst je moeders zachte deugd ik wil…

de maan trekt water aan nevels slierten sluierend het vals gezicht dat doodt en grijnst in koplamplicht dauw remt langer in het vochtig glijden op de stille weg, het botsen zal niet stoppen is voorzegd de mist schijnt witter tussen flarden zon en raadselt waar de dag het van het duister won de tijd schraapt zijn seconden, koestert…

je woorden kwamen harder aan dan ik liet zien in het luchtig converseren liet ik me niet deren maar voel nu wat je hebt gedaan ik kon me niet verweren het had er nooit gestaan je las liefde tussen regels in het antwoord op een ander die nooit zal bestaan ik heb gegroet en ben gegaan je hebt mijn nacht gebroken de uren zonder hoop verlengd…

ga maar dwalen stadten, koopjes halen en jezelf verliezen in de etalage zonder ruit je bent er even uit je spiegelbeeld is opgenomen door de poppen die daar staan ze hebben allemaal jouw kleren aan het haar waar je zo trots op was is in een sjaal gevat strakke borsten nu voor iedereen schoonheidsfoutjes zijn er geen je denkt je zo…

je glimlacht en je loopt voorbij zomert op je laatste benen schijnt verleidelijk naar mij bruin gebrand met zon van lange dagen je kijkt me herfstig aan je ogen vol met vragen we dansen branding golfen passie deinen lust ik koester warm je lichaam tot de maan je zachtjes kust nu raas je tegen mij en drift het zand in stormen het…

ik wankel tusen afgrond en ravijn voor beide moet ik springen ik haat het eeuwige onzekerzijn waarheid zal tot keuze dwingen de weg ben ik al kwijt geen handen om te helpen als ik diep in me kijk zie ik slechts lege schelpen gebroken zonder kleur het leven is verdwenen in de stilte van mijn huis voel ik me niet meer thuis ze zwaaien…

ik wil lopen op het water dat veranderde in wijn zal preken voor de mensen ze vergeven hoe ze zijn roep de blinde haal de lamme zal ze helen naar hun kwaal kies voor liefde roep je vijand voor het laatste avondmaal ik wil God zijn voor u allen samen delen in de pijn weet dat hopen en geloven morgen ook de hemel zijn aan het kruis ga…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroette muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen het eeuwig rusten is geplaatst in urnen aan de muur ze begraven…

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

ik zie je vingers dwalen, handen kunnen ook geen woord vertalen je laat de binnenkanten zien met het eelt van veel misschien je hangt geesten aan de muur loopt op stof van verre schapen in uren voel je nog geen duur je weet dat honger zal doen gapen je ziet wanneer de mannen gaan bent klaar als ze weer komen je schoont de kinderen en…

ik heb je op de markt gekocht je lag alleen, stilte om je heen in de schaduw van het middagstof ik voelde al meteen dat ik je mocht we zijn naar huis gegaan ezels grijsden in een rij hitte en die stank voorbij je oogstte mijn bestaan ik kon het geel niet laten lijden zou je nooit kunnen besnijden of willen schillen als een vrucht nu je…

ik kijk je aan kan je niet verstaan je mond spuwt kleuren die je tanden scheuren als je lacht je lippen lijken dijken gebroken door de vloed van ijskoud blauw, bevriezend in het vochtig rood van jou ik kan je niet bereiken want je ogen kijken dood ontdooiend in het koele wit waarin pigment verborgen zit maar je handen hoeden lava…

jij was de eerste die me zei dat ik bijzonder was, apart vooral mijn lach je handen waren warm en droog, wel nonchalant en altijd in de buurt, ze onderstreepten je betoog je vingers waren snel en langer dan ik dacht ze verleidden me toen ik je ogen voelen zag je maakte me nieuwsgierig naar mijn eigen wensen vond alles heel gewoon…