Alle inzendingen van wil melker

jij bent mijn geheim ik heb je lief maar de stilte rond je doet me pijn ik wil stralen iedereen verhalen dat jij liefde bent, jij de diepte in mijn ogen kent ik kan niet praten over jou, als ik je ga verlaten, merk ik hoeveel ik van je houd je zindert in mijn lijf duizend vlinders kussen je gezicht in alle kleuren maar mijn…

we zoeken en dollen, hollen als gasten op het net overal waar we komen is iets te beleven te geven, we denken zo is het leven gedachten van anderen. springen met woorden van letter naar letter proeven emoties spugen hun gal schoppen en trappen naar iedere bal we maken een horizon leeg de ruimte was groot de zon slechts…

ik zag het warme welkom in je ogen je stem zong en je lippen openden in vochtig rood ik hoorde geen woorden maar danste naar binnen was gek op je lijf en dolde je zinnen lichamen woelden handen kroelden in honger en dorst ik rustte uit met jou op mijn borst maar je verdween ik had geen oog voor je geest, koos voor je lijf…

de weg leek zo bekend ik liep alleen jouw medeweten had vergeten me mijn schaduw mee te geven de hemel was weer sterrengroot de maan stond vol en bol van vroeger toen de romantiek nog alle kansen had bewust de tijd vergat even vrij op harten jagen ogen aasden en haar glimlach zong verleidelijk de melodie ruiste magie…

het regent licht bladeren waaien groen en natter dan de bui zag hangen in zijn snelle vlucht tussen vlagen wind en sluiers water ontlaadt de bliksem schicht na schicht, dreunt gedonder zonder zicht de plassen blikken terug als de zon weer vaal gaat schijnen het kermist in de hel, drie regenbogendik verdwijnen…

ze had er slag van te serveren op de plaatsen van waar hij haar dacht te kunnen weren ze bleef alert en sneller dan bewegelijk haar ogen daagden uit de glimlach leek toegeefelijk hij pakte haar in korte slagen, zijn mond een witte lijn, hij moest en zou haar winnaar zijn maar ze was taai passeerde keer op keer zijn opgeblazen…

de eerste tonen braken je verlegenheid je zag niet anders dan genegenheid in ogen die je volgden in het vonken van magie vergat je het publiek jullie schitterden als sterren aan de hemel liefde in mimiek je lichaam was muziek en danste op een melodie die alle mensen raakte en hen tot partner van je maakte ze lazen op je stralende…

klokken klepelen speels lichte tonen van de zomer, lome winden dragen ze de oogst voorbij de gele tooi van hooi kleurt nu het groen van malse lenteweiden met oppers op een rij kraaien vliegen op boeren rechten traag de ruggen, stugge koppen weten van de tijd van eten klompen uit als de boerinnen komen een dankwoord aan de Heer…

adem hijgt in droge dorst verslikken giert in boventoon koorts spookt in gedachten geluiden praten ongewoon lippen breken fluisteren woorden die verijlen in de nacht ogen dwalen zoeken liefde voelen dat de handen zijn gevat rood gloeit nu nog ongebroken, maar stilte heeft in rust de genezing al besproken…

je oogde verte maar je hand was warm naar mij toe je stem was vlak trekken diepten zonder tranen je gezicht zo moe we brachten haar de aarde die ze wenste, huilden voor de laatste keer de merel die we hoorden toen we kwamen floot niet meer…

ik heb mijn hart geopend, je nestelde een plaatsje naar je zin zo ergens midden in je wilde zicht op wie naar binnen keek voor wie ik open deed om even mee te praten je ogen hadden alles in de gaten je dacht meer dan ik wist vergat nooit hoe ze keken ik heb je vaak gerustgesteld gebeld om alles uit te leggen te zeggen dat ik je…

ik schreef met zand mijn naam je rug witte de letters daar zou ik die zomer staan ik had je zee beloofd en zon om licht te bruinen we verliefden ons die dag aan de voet van de eerste duinen we zuchtten zoete woorden in het waaien van de wind sprongen door de branding ondeugend als een kind we wiegden water en de golven gaven mee…

ik voel de pijn in je het jarenlang gemis de glimlach die verdwaalt omdat er niemand is handen lieten je ontwaken een wereld die niet mocht in je ogen alle dromen die ik heel mijn leven zocht je lippen proefden van het rood in warme kussen je lichaam liet zich zacht in volle overgave sussen we braken voor elkaar de banden die ons…

ogen snijden ijskoud stukken leven een messcherp beeld beent warmte uit blikken slijpen wildgroei tot bewegen kijken is de norm in afzien van vooruit we fileren tijd op duizendste seconden maar onze geesten hebben "het" nog niet gevonden niemand kent het creatieve denken weet wat er aan schort, snapt niet hoe hetzelfde, toch…

ik kan de woorden nu niet vangen je bent nog te dichtbij je liefde is nog aan me blijven hangen mijn ík is te veel jij ik mocht voor het eerst in je paleizen dwalen danste licht in het ballet van zonnestralen we vlogen hoger dan de vogels landden op geluk ik was in je jij in mij, dat gevoel kan niet meer stuk…

een penseel met zacht fluweel van ochtendlicht druppels dauw in kristallijne vormen spinnen in hun web een prooi is vastgelegd de trekdraad is ontzet wordt opgeborgen een natte veeg het dode beest is feest voor morgen onder handen drogen draden schijnt de zon herstel spin garen bij gevaren, spanning schildert zich heel…

in het wegdek klinkt je stem, hoor je grommen als de banden brommen gierend lachen in de bochten, als we wachten voor het rode licht druk ik snel een kus op je gezicht in mijn blik vooruit zie ik overal je ogen je lichaam nodigt uit een hand die wuift je felle blonde haar gouden krullen zullen altijd je aanwezigheid onthullen een…

gemompel in mijn kop herrie in gedachten ik schreeuw al donder op denken moet maar wachten emoties vlammen rood woede zit achter mijn ogen ik wil veel liever dood dan steeds die ruzies te gedogen nooit is het stil soms rustig aan als ik weer met mijn hoofd tegen de muur ga slaan met pijn en bloed voel ik mezelf leven dan zijn ze…

ik huis in pluizen wol hoor het oeverloos gemekker ze maken me steeds gekker en ratelen me horendol woorden dansen op de hei een lied dat niemand ziet of hoort, de melodie wordt in de wollen vacht gesmoord de kudde blaat en drijft gedachteloos voorbij verzamelt zich al eeuwig worteltrekkend in een rij makke schapen achteraan die…

je huist in pluizen wol het uitzicht stoffig en je hoofd is overvol de zachte draden haken niet van binnen laten zich niet spinnen en tot garen klaren je wilt weven het leven in patroon vorm en kleuren naar het dagelijks gebeuren het pluizen maakt je dol de rode draad is al versleten dagen zijn aan het vertragen omdat de uren…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

ik zie het als je lacht je hebt iets stralends in je ogen het zachte twinkelen van beloven een spanning die niet wacht je kijkt me aan met blikken die verschrikken me doen blozen, fluistert woorden die me kozen je korte stappen haasten schaduw springt vertwijfeld met je om en komt tot rust als jij me pakt en kust handen zoeken…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots, in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij regen om te helpen, ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen zo kon ik…

de lach is schmink wit streept rood en licht danst schaduw op de huid, lampen doven het geluid in het decor zingt de muziek raakt in tonen het publiek dat mee huilt met de clown zijn mimiek maakt stemmen stil nodigt uit te komen bespeelt dan heel subtiel de wil om mee te dromen vingers vlechten vogels die gaan vliegen en weer…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

ik kijk ze aan maar voel hun blikken langs me gaan ik geef ze handen en daarna ziet niemand me meer staan ben ik soms gek een zwarte vlek die je zo weg kan vegen een vage lach een schaduw die niet mag in ieders leven wie ben ik schreeuw ik luid want ook de spiegel sluit me uit…

ik heb je nooit zien lachen in de barsten die je toont wel wuiven jonge planten je verlangen en je droom ik leg mijn handen op je warme steen de zon kust er de uren de nacht valt rauw en straalt immense kou ik voel je scheuren als je koelt de zaden dwarrelen naar de plek die jij geopend hebt je glooit het naakt tot hellingen…

huizen ruiken roestig leven deuren knarsen ongeluk niet geopend stinken kamers naar te weinig buitenlucht ramen zijn grauw afgeplakt dagen nog niet afgelakt maar grof in hun contouren zonder kleuren opgezet het zijn geen kunstenaars die het bestaan versieren met een gloedvol perspectief vandaag is vaak hun dief tussen licht en donkergrijs…

de huid kaatst luid witte parels lachen als het even kan breeduit hun stemmen zijn muziek herkenbaar is het ritme van de oorsprong in de motoriek hun rol is van oudsher bevestigd door de schrift, in het bol van ogen wordt het onderscheid belicht drie koningen ontmoet de Heer de sterre bracht ze weer van verre ze kleurden slechts het…

ik geef je woorden als geschenk verpakt in zachte zinnen ik weet niet wat je denkt of hoe het voelt van binnen opsmuk en gekleurde linten duiden op plezier maar de waarheid is niet goed te lezen door het ondoorzichtige papier het zijn bloemen die nog moeten groeien sla ze nu niet af laat ze in je geest tot grote schoonheid bloeien…