Alle inzendingen van wil melker

ik geef je woorden als geschenk verpakt in zachte zinnen ik weet niet wat je denkt of hoe het voelt van binnen opsmuk en gekleurde linten duiden op plezier maar de waarheid is niet goed te lezen door het ondoorzichtige papier het zijn bloemen die nog moeten groeien sla ze nu niet af laat ze in je geest tot grote schoonheid bloeien…

de stilte was koeler rust bracht ons licht sterren twinkelden helder steeds andere kwamen in zicht we verloren de tel in ons spel van wijzen en noemen genoten de pracht waarop de nacht zich altijd kan beroemen handen vlechten ineen sterren verschijnen in ogen een romantische maan zal hun schijnsel gedogen ik streelde je haar en…

in een handvol regen en wat zon zie ik je lach ik breek de wolken als dat van je mag en wakker wind tot storm aan, hoop dat je dan weer met me mee wil gaan we dromen weg verdwalen in de maan je ogen zijn al dicht schaduw valt van je gezicht dan laat ik je de sterren zien die je nog nooit hebt voelen twinkelen ja, ooit gedroomd…

je woorden zijn een zoete rust een zachte waterval die klatert en me kust je stroomt verkoelend langs mijn lijf, met zinnen maak je je verlangen aan me wijs we vloeien naar elkaar kolken als we mengen in het tederste gebaar zal extase ons verzengen je glimlacht me weer warm als de kou verkilt en de liefde in het ogen blikken…

je woorden blozen roder dan gewoon je gloeit mijn huid je zinnen vozen hete lust en passie helemaal van onderuit de foto kijkt alleen met ogen glimlacht zacht naar mij je hoofd ondeugend iets gebogen, je blik verovert, maakt me blij ik hoor je stem in een lied voor duizend oren je weet me nu al te bekoren je zingt de melodie…

een dagje strand heel vroeg al afgeladen met cliche's, het zand, de hand een branding vol met broekjes nooit wordt vermeld het ploeteren, het irritant gescheld, de deo's zwetend in het lange wachten het schreeuwen en de voetbal die de thermoskannen raakt de koele pils die dorst alleen maar groter maakt de hete auto met de bon achter…

je had handen te over stuurde de tijd en je lijf verbrandde de uurtjes je lachte om zwakheid verachtte gezeur, bij jou was de deur voor niemand gesloten vannacht is die cirkel doorbroken in pijn, je lichaam wilde jou niet meer zijn je had het roepen gehoord de klachten verstaan, maar de zorgen als last afgedaan want jij was toch…

op strand met jou de eerste voeten in het water ons spoor vervaagt al gauw in kou die lente overleeft golven rollen uit over de zomer zorgen dat je even beeft we lopen verder dan er mensen zijn, hun horizon voorbij de lijn van samen en alleen gedachten spatten op het lijf het zout in kringen drogend je ogen vragen of ik blijf we…

je ogen vonkten kaarsen in het zwart van je gezicht je masker maakte duidelijk waarop mijn passie was gericht je lichaam wulpte in rood zijden lange benen in het rozebloot aan het zacht intieme hijgen wist ik dat je van de sjaal genoot je koos het handenloze strelen bood je ronde heupen aan ik voelde je met hoge hakken krassend langs…

je lippen krulden pijn er vonkte woede in je ogen, maar je stem fluisterde fijn je daagde uit met mij de grenzen te passeren het gevaarvolle genot van balanceren te proberen je lichaam vroeg me het te breken, zo dat je je kon overgeven en op de toppen van je zenuwen kon zweven ik heb je niet gespaard en rauw genomen we gingen…

ze zogen lucht en zongen woorden dansten met de handen vast traditioneel op de akkoorden spraken met een licht aksent ze waren niet verwend bewogen stijfjes met elkaar dansen deed je toch als paar totdat drank de handen losten de voeten minder klosten en de lach zijn vrijheid gaf in het fluisteren tegen oren werden scharreltjes…

we koesterden een handvol duinen in een wandeling van lijf tot lijf ik zag de zee als branding in je ogen je golfde en sloeg over mij we zijn naar strand gegaan en doken in de liefde het zand plakte ons aan we vrijden tot de maan met eb de vloed kwam sussen kusten tot zijn ondergaan we zijn naar huis gelopen bepareld met wat dauw…

ik zie je dansen in je slaap je ogen dromen feest je lippen zijn vannacht weer heel intiem geweest ik heb ze rood gekust toen lachten ze ontblootten blikken stemden glanzend in fluweelzacht hebben we genoten in flarden muziek zong liefde haar lied en fluisterde passie de wereld bestond even niet alleen je handen op mijn huid in…

zijn lucht is oud en ruikt vergeten niemand wil meer van hem weten hij zoekt in armoe naar mijn naam en is jaloers op kunnen en mijn faam gebrek aan woorden vlaagt voorbij nietszeggend in wanhopige verbittering geen leugens meer nu eindelijk de waarheid als juweel in structurele schittering zijn schaduw is verloren, echte…

ik leen je lach proef de kussen van je lippen schuifel door je heen, laat je soms heel even stikken en beweeg in de souplesse van je lijf je opent wat ik sluit uit ons verlies genieten we met volle teugen ik heb je lief maar ook die heerlijke geneugten geef nu terug van wat ik heb genomen kom, laten we gaan komen…

ik breek de takken een voor een weet dat de boom gaat komen het is een droom maar voor de zekerheid heb ik het touw met lussen meegenomen ik zie de graven langs de weg geblakerd door de zon de tijd trekt kruisen krom vergeten zijn de woorden uit het hart ontbonden is het vlees gedachten zijn ontward hang ik de leegte op die…

een waas van herrie over straat geraas van auto's langs me heen hun snelheid in de fladder van mijn jas ze jagen spetters uit een diepe plas ik zie je aan de overkant, het blonde haar, de lange benen het wuiven van een hand de dag is anders dan de zon wil schijnen ik zie je steeds in tegenlicht verdwijnen ik hol en struikel…

je bloost een glimlach en je ogen dansen in een menuet gespeeld door altviool en kansen je bent muziek waarvan ik meer geniet dan zuiver auditief en smaak je zoete tonen ik strijk niet het gewone maar streel een mooi akkoord met vingers die de snaren en de huid niet zullen sparen ik heb gewacht tot toeval mee gaat spelen om mij de…

straten draaien om hun hoeken en verdwalen zich in pleinig zoeken naar een andere weg muren hebben horizonnen afgezet en ogen op het steen en blik gelegd onder het blauw van de lantarens de dag verloopt in ongeschoren licht de avond gaapt verveling uit een nietszeggend gezicht het licht is kouder dan voorheen, de mussen dood…

ogen dicht de rust van duisternis weg het wit van handen de grijns van tanden ze pellen me nog bloter dan de schoot die me in hoge nood moest baren ze spelen de muziek nog zonder snaren slaan de trommels maken blazende gebaren laat me de waarheid zien die liegt achter de ogen het is zo vaak verteld bijna zou ik het geloven…

de wijn was zuurder dan de druiven oogden in hun glans de schrale grond gaf hen geen kans te zoeten in de zon koude nachten zetten zwaar bevochten sappen niet in suikers om groene bladeren tierden weinig zomer, het scherpe vocht ontwaakte zelfs de dromer maar in de nasmaak proefde je de strijd der elementen het donkerrood…

je bent mijn lentekoningin en zonnebloemt tegen het groen van de cypressen je glooit de heuvels tegen blauw, verstrooit de zon in ochtenddauw als water lijnen raakt de scherpte in kleur vervaagt komt harmonie naar voren in rijpend geel penseel je zacht het wuiven van het koren wolken zijn geboren gelijnd uit losse hand warmte…

je klampte aan vleugels vluchtten richting horizon de tijd voorbij die nooit begon een eerste klapwiek en de lucht ging dragen een opgaan zonder vragen zo lang gewacht op de bevrijding van de nacht we raakten ijlte en de rust om samen te gaan praten wisten van elkaar de scherpte om te raken, kozen woorden die weer liefde maakten…

morgen kijkt me aan met ogen die nog toekomst baren vandaag wordt er verwacht dat ik de klus van gisteren zal klaren ik was bij jou beleefde stukken in mijn leven die de droom nooit zijn ontstegen je paste wonderwel in het gegeven dat altijd onbereikbaar was gebleven we hebben dagen met elkaar verweven, de uren waren drachtig…

de grote gedachte lachte me toe het was fijn je ziel te verliezen niet meer te kiezen mij maakte het klein bang en onzeker gewapper van vlaggen strak tegen blauw trompetten verstrekken muziek tegen kou armen geheven het rood van een band om de mouw toekomstgeschreeuw hoofden gericht blik op oneineindig in een verbeten gezicht…

ik zocht je op een weg van wilde bloemen je kleurde aan de lucht in blauw dat kou laat groeien ik vond je in het groen dat geen seizoenen kende je leefde zonder tijd met liefde die je niet verwende we ruimden onkruid uit ontkend verleden je schoot op en groeide naar de zon van heden ik heb je niet geplukt je bent nog lang niet open…

je paste in de draai die ik met jou gevonden had mijn arm om je heen je handen op mijn been in blikken spraken woorden van een liefde die naar eeuwig neigt die tijdelijke passie overstijgt ik zag je onderhuids genot in het sluiten van je ogen we kreunden samen meer en ook de tijd verloor zich weer we kwamen in het gaan op weg naar…

we vingen voor elkaar wat stralen zon en lachten om de schaduw we keken toch niet om we liepen voor de wind en aan de rand van schijn vond werkelijkheid een blaadje, gevallen zonder pijn haar valse glans zocht onze blikken en een koud herkennen deed het kind in je weer schrikken je las het groen en voelde weer je schuld het nooit…

je hebt alles aan elkaar genaaid de rode draad dubbel gestikt hun lijf geflikt met nonchalance en wat lieve woorden ze hebben het gepikt ze gingen op de rug harten duizendbreken emoties snel vergeten maar hun ziel moet terug ze willen nu geen spiegel zijn en niet die zoete pijn die jij ze hebt gegeven in dromen uit een ander leven…

we haakten in vertraagden onze passen en dansten op het ritme van elkaar geen zwier en lange draaien gedegen voetenwerk vroeg niet om verfraaien maar in mijn hart dans ik de tango met een ander voel haar lichaam in gebaar schokkend wenden, keren maar donkere ogen zwepen op drank verhit bewegen lijven zwieren af en aan we laten…