Alle inzendingen van wil melker

ik vouw je open en verklap applaus dat jaren heeft gezwegen je bent te lang een kind gebleven je kiest in anders kleden onderscheid, het extravagante zie ik dansen in je lopen het joyeuze wordt je keuze je stijl is nu de bloem van jaren groeien en verzorgen je keek en dacht naar later bleek je hele leven al aan morgen je breekt muren…

het wervelt vonkt en fikt de wirwar in je ogen het branden stikt als voelen zonder handen je leest woorden op mijn huid en streelt het tegenstijdig vleugen in meegaandheid we breken lucht met kussen tussen zachte rode lippen waardoor liefde zucht ik raak je daar bekruis me met je warmte in genot, de toekomst haat het celibaat…

wind vlaagt in mijn huid laat me voelen waar ik ben als ik verdwaal in lucht terwijl mijn voeten aarden ze raakt me in de kracht die aan me hangt die ik weersta als ik gelegen heb en op ga uit de nacht mijn ogen zetten dingen om me heen bekleden me met aanschijn maken me niet meer alleen in jouw blik vind ik waardigheid je stem…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

we kropen in elkaar het hoge duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

zijn woorden rollen uit de mond, gesplitst in vele tongen, begrip en wijsheid kwijlen neer waar zij bewonderend zongen ze klampen zich aan rood glijdend richten ze zich op om aan zijn bron te laven het zijn geen gaven die hij toont als hij zich van hen verschoont het hermelijn trekt vrouwen die belust zijn op de macht de pracht en…

mandenvol oogst onder zomerse luchten bomen verzuchten hun takken vol vruchten kleuren de herfst nabij nog hooit het gras scheren zwaluwen in weergaloos vluchten omlaag voor de regen samen met muggen opent de morgen in rood zullen spinnen de webben belopen in druppels kristal zon weerkaatst overal dauw spant draden tussen takken…

ik zie je staan een pittig ding in elegante hunkering om keihard toe te slaan je kijkt de tegenstandster aan, ziet twijfels in bewegen je weet de slagen zo te geven dat ook haar schaduw ze laat gaan je pakt de bal ik zie je strelend knijpen in die hardheid zou je willen bijten, je ogen proeven hem nu al je ranke lijf slaat hoger op…

ik pak de tram om hem te zien hij kijkt mensen aan ziet ze komen lacht ze toe en laat ze na wat haltes gaan ze weten zich familie in zijn ogen omdat ze elkaar mogen ze zien zichzelf in zijn blikken en leren zo de das en sjaal te schikken hij is vader van de groep die hij mag rijden in vertrouwen laten ze zich leiden hij kijkt…

jij en de zon gaan schijnen de wind vindt het kind van haar dromen door een kier in de hemel wolkt de schepping paradijs in korenblauwe ogen blikken je speelt maan omdat de nacht te donker is om God te zoeken in de velden slapend tussen witte doekenhelden de wereld vlindert naar haar zin, de rest komt er niet in, geen honing…

ik heb de paleizen gezien de trappen beklommen gebrandschilderde kunst van kathedralen en bommen ze standbeelden heersen in arm en blik, tijdloos de steen die de massa onder zich schikt de zweep heeft hun geesten verstikt tijd beitelt letters in graven van generaties die gaven cultuur en muziek, kwaliteit overleefde werd kunst exclusief…

de zon biedt mij de wereld aan vorm in alle kleuren ze leert lopen laat me gaan gebruik daarvoor ook 's nachts de maan ze aardt me op mijn rug buien klaren over gegoten en gestort in linten die zijn te berijden zoals ze stralend in me port de snelweg rijdt al vlot voorbij in auto's die zich sturen mensen turen vreemd naar…

je draait de wereld om je heen op één been je lacht zon geen maan en sterren kunnen je de weg versperren je straalt hemel zonder wolken in het blauw waar ik van hou je speelt kermis in jouw glans magie betovert als ik jou verover je aait de wereld om me heen zet me zachtjes op het andere been…

de goedemorgenboom is kaal een enkel blad is blijven hangen ritselt in de vroegemiddagtaal en valt voor wie de nacht heeft doorgehaald de eerste vielen toen het licht nog donker was, wekkers stilte kraakten, stemmen zachtjes praatten en het goedenacht langzaam vervaagde als dan de klok de mensen drijft en aan ontmoeten is niet te ontkomen…

bassen dragen je geluid voorbij de huizenblokken geven ruimte aan je stem die raakt met nostalgie van zware kerkklokken met vingers knijp je in mijn maag en draait de twijfels om in weten haalt uit met vaag verdriet dat ik niet kan vergeten de toon vervloeit tot woorden maar de beelden komen niet, dissonanten breken dan de melodie…

zand brandt geel op okermatte vlaktes de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren…

messen blinken staal kaatst woorden die raken zonder zichtbaar te vermoorden werpen met venijn een blik vol haat haar krijg je wel klein want je kent geen maat achteloos punt je de roos, naast het trillende lemmet bidt zij wanhopig haar gebed je hebt het mes er in gezet, het zal snijden, zonder bloed is er geen scheiden…

ik zie je lopen door de lanen van plezier de calypso draait vertier de feesttent is al open je lach is blonder dan je haar, heupen in nauwsluitend zwart je rode bloes accentueert apart de een blaast vuur de ander slikt zijn zwaarden het schieten op de vogelwei en kunstige dressuur met paarden als de kaarten zijn geschud en de…

ik zie je in het ruisen van de wind, je hebt niet meer het blote van een kind niet meer geboeid het spel ontgroeid dat kleinen in vertrouwen spelen je bent gekleed met naakt, van onschuld wordt je schaduw al gemaakt je weeft van mistig ochtendrood de donkere schaamte voor je schoot en wordt herboren in ontluikend groeien,…

je werpt je blikken onverhoeds, huid en klieren trekken samen om groter te ontplooien ik wil me op je gooien om met jou het feest te vieren van het verboden vlees onthutst voel ik mijn lust die groter is dan werd voorzien in veel te nauwe broeken hoe kom ik aan mijn trekken als de spanning hem voortijdig zal doen lekken…

omsluiten huid op huid gebruiken om elkaar te vinden iets voorbij het punt dat je jezelf en de ander gunt zachtjes heen en weer keihard ook een keer in komen en in gaan de spanning opnieuw laten groeien in de hoop dat samen vrucht zal bloeien of wil je je zo geven en mij passioneel beleven in de overgave van mijn schoot kom dan…

ik streel handenvol met kippenvel verdeel mijn aandacht over ongekende plekken jij springt over hekjes van moraal vrijt woest en asociaal komt keihard bij me binnen ik wil beminnen maar met zachtheid kun jij niets beginnen je stoot zo door de kern heen in rode vlekken op mijn been ik zie de spanning in je breken, mijn eigen…

ik heb mijn vlag geplant op de ruïnes van vandaag overleven is nog vaag het eerste stuk werd geplaveid met rituelen uit de morgen chaos kwam met haat en nijd om twaalf uur boog alles en ging barsten, ik zag brokken ongebruikte tijd was gevangen in de niet doorbroken cirkel van verwachten kon niets tot mijn ultieme spijt ik duisterde…

haar jurk had een split waaruit een been verscheen ongenaakbaar stapte dat de wereld in zij er achteraan met alles wat ze had ogen vol mensen verhitte wensen een sensuele stem haar borsten daagden uit door zich te open- baren in een niet te evenaren monoloog ze was de koningin de heren in een kring druk doende haar te imponeren…

ik streelde tweedehands je plooien en de vouwen voelde me nog mans genoeg om als een vent van je te houden ik streek langs ruches die zich bolden om de soesjes die waren opgeklopt met room een sensuele opgefokte droom jouw handen trokken kreukels uit mijn spieren gaven schouder weer profiel ik kon mijn feest gaan vieren maar mijn…

ik jaag op je in nauwe stegen waar de zon geen donker ziet, het ondoorzichtige gebied van handen die zich vliegensvlug verrijken ik zit je op de hielen voel je tussen roekeloze zielen, zie hun ogen glanzen door een mooie actie van je lijf ze weten dat je altijd bij hen blijft handen vol beloften strooi je om je heen, je kruipt onder…

ik ben verdwaald de huizen zijn me vreemd met ramen zonder ruiten deuren die niet sluiten maar open blijven staan ik kijk de mensen aan die langs me lopen niemand ziet me staan holle ogen in het matte licht grijnzen uit hetzelfde gezicht ik pak een hand waarvan de vingers breken de arm heeft te los gezeten om te slaan de schouder…

ik ben je God vandaag bid mij om licht voordat ik je nu wakker maak ik speelde met de maan verduisterde de verte en joeg herten op met schemering je koos een huis en vrouw bleef trouw aan aardse zaken met gratis had je niets te maken ik geef je vierentwintig uur om deze goddelijke dag te vieren voor de rest ben ik te huur voor…

je klaproost in het geel van korenvelden je armen waren bloot een zonnehoed daaronder blonde haren je kwam ons tegemoet ik zag de bloemen in je ogen, het veldboeket kleurde de zomer in je hand je was de zon geen schaduwen te zien het licht kwam zo van boven je keek heel blij en zwaaide lang naar mij terwijl we langs je stoven…