Alle inzendingen van wil melker

de schreeuw, ze voelden het gevaar in kippevel de angst opkruipend langs de ruggegraat, de hel ze holden naar de kant met ogen groot van moord en brand, de massa zinderde van stilte ze zagen zijn paniek voelden hoe de dood hem langzaam wurgde zijn vingers al ontsloot de witte vlek met leven dook voor de derde maal het water sloot…

stilte daagt de storm uit een zacht gefluister dan een eerste vlaag het tocht een vage geur een vleug met een verleden ik ken de buien die met luchten slaan door het striemen van de regen laten bomen in paniek hun bladeren maar eerder gaan voordat ze knappen door geweld de oudste is geveld rust gezaagd in stukken op het veld, de…

ik heb mijn handen in het web gestoken de spinnen hebben lont geroken, rennen nu als gekken met hun lange poten over stukken lijn die niet gebroken zijn ze kunnen mij bereiken op de levensdraad de andere heb ik met mijn vingers snel kapot gemaakt ik zie ze komen, een horde zwarte dromen kijk hoe vlug het gaat één voor één laat…

ik voel me drijven in een oceaan van handen kerels en wijven die met hun vingers wijzen dreigen en graaien strelen en me aaien om me zo te paaien tussen zon en de haaien spiegel ik het water vlak probeer niet te verzuipen in mijn natte pak ze zoeken in mijn geest zijn overal geweest het rood van wonden littekens zijn nagelaten…

je was vertrokken, uit mijn zicht je stem klonk verder weg dan ik vermoedde ik proefde een vakantieland het springen uit de band je kaart kon niets vergoeden ik dacht mijn handen vol herinnering zag je warme lach je witte tanden ik streelde je met pijn liefde die ging bloeden omdat we niet meer samen konden zijn ik zie het harde…

het bloemstuk staat voor leven, de buitenkant gekist omdat binnen langer zweefde nog meer van de hemel wist ze kiezen voor muziek die zacht en teder is en langzaam over lijken gaat je diep in je emoties raakt maar dit kan jij niet zijn de hand en kus zijn koud alleen mijn warmte voelt nog pijn en dat ik van je houd ze durven meer…

ik zag je ogen klein verschrikt de dag bekijken je wilde liever dat het voortaan nacht zou blijven slapen tot je niet meer wakker wordt het gefluister in het duister heeft je niet gestoord ze wilden dat je weer ging praten zeggen dat je leeft niemand had nog in de gaten dat het leven niet meer om je geeft je bent vannacht…

hoor ze kakelen hun oude vetes weer oprakelen ze snavelen macht krabben aan normen pronken met pracht een glimpje bloot roert diep in de schoot kwijlt al bij voorbaat hormonen ze eisen hun deel van het genetisch geluk willen een vrouwelijk stuk ze kraaien plezier als haar lach hen iets geeft zijn bezig met eigen vertier zij…

in je ogen zag ik blauw het heldere van de zee het beertje op je stuur reed gratis mee je fietste kleuren in mijn zwart-wit denkpatroon het zachte groen en geel je blonde haar paste gewoon je leek een droom, kwam zomaar uit een schilderij zwaaide met een zomerlach blij enthousiast naar mij ik schudde heel verbaasd mijn hoofd en…

ik ben vandaag het luikje door gegaan "zelf" kon toen verder mijn "ik" moest blijven staan er is alleen maar ruimte het voelt meer met elkaar soms zie je een vergissing in een wijzen als gebaar niets is er onderscheiden we zijn de adem en het zicht in het wervelen van fotonen stralen we de warmte en het licht wij zijn daar waar…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

ik neem zon en bloemen mee mag ik delen in je rust ik wil komen bij je dromen omdat je mijn gevoelens sust op een bankje met wat schaduw in het ruiselen van de wind mag je zachtjes met mij spreken, jij de vader, ik het kind in het sluiten van mijn ogen hoor ik weer je zachte stem in het koesteren van de stilte voel ik dat…

ik viel de afgrond voorbij de bodem bood geen houvast meer voor mij ik landde op glas dat gebroken was de scherven rechtop in het gras ze kerfden mijn huid in wanden die gaapten randen verplaatsten tot een open geheel ik vergoot al mijn bloed dat in rood vaak de dood schrijft mijn ziel viel niet mee…

ik weet je zon niet meer te schijnen voel je zo verdwijnen waar jij straalde is het stil alsof de tijd me niet meer wil de weg is leeg, waar jij ooit bent geweest spant een hemel vol verlaten die laatste kus was stout, de bank werd koud waar wij op zaten je nam mijn liefde maar vergat de stem die zei van je te houden je zag…

toen de lente kwam en alle knoppen open braken de zon de zomer deed ontwaken toen ik in je lijf wilde verdwalen, heel liefdevol mijn handen door je blonde haren haalde in de koelte van het bos toen jouw indruk naast me op het zachte mos weer was verlaten het kaarslicht zachter werd de wijn al zoeter smaakte en de dorst naar jou…

je komt naar me toe zonder gewicht ik heb al je liefde maar mis je gezicht ik wil in je ogen de ondeugd weer zien het uitdagend verkennen tot welke grens ik je dien kus me de lippen tot bloedens toe rood ik vul je met passie in het diepst van je schoot streel met je handen het lijf dat je kent schrijf met je vingers hoe warm dat…

het franse strand de zon een hand ik droom me naast je vraag of je verbrandt je glimlacht, met vakantieogen vraag je of ik hier wil blijven mijn wit bij bruine lijven we spelen in het zand rotsen worden duinen we struinen door de taal en liefde wordt toujour amour je rankt nog slanker in de branding van de oceaan je beelden golven…

hoe kan ik spelen met beelden als ik je niet meer voel als je vertrokken bent, je warme lijf mijn koude nog niet kent ik dwaal en roep de schaduwen van samenzijn waaruit de ziel vedwenen is je straalde waar ik nu in duister tast je zon bleek slechts te gast de verte is met jou gevuld, ik weet de plaats waar jij vandaag je…

daar komt hij aan de anjers in het cellofaan grote stappen en ruim met zijn armen wapperen je hebt hem nooit gekend die grote vent een glimlach van niet weten veel vergeten om zijn mond je wist nooit waar hij stond als je hem nodig had hij koos ook geen partij als jij verloor in het debat hij had iets luchtigs dat naar vrolijk…

we stopten waar de anderen verder gingen en dansten in het stilstaan van de tijd je keek me aan ik zag het blauwe van de IJssel in je ogen stromen ik zag het staan het huis, de lage dijk, stil leunend tegen onze dromen we openden de kamers naar ons hart het rood kleurde apart versierde alle deuren we vrijden in het gras…

het pad geurt duizendschonen uit mijn dromen jouw passen lijken bloemen te verrassen in groen blad een vogelparadijs de beek is helder en het water klatert smelt kristallen ijs we dansen op het mos, de zon breekt door en maakt de sluiers even los met warme zachte handen we wervelen roze-rood, geen bloot maar zie het blozen…

woorden eindigen en puntjes geven aan waar jij niet verder wilde gaan de toekomst laat je open in je zinnen is de spanning zeker niet aan het verlopen vaag zijn de bekentenissen die ik in witte regels lees het missen is er steeds geweest je profileert geen afscheid in een zwaai die bol staat van de jovialiteit je glimlach raakt…

sprookjes hebben handen óm met je te spelen je te strelen en je mee te nemen door de tijd ze pakken je gedachten en naar keuze kun je met ze stappen als reuzen of je verbergen met de dwergen in een puntmuts en een baard, heel dicht bij de aard met een olijk klein gezicht zwaar van importantie en gewicht of kies je voor grootschalig…

bomen dwalen in het bos stammen worden opgeslokt verdwijnen in het groen ze dragen zon en duizend kleuren uit de tijd van toen stenen breken los markeren vage wegen de rotsen zijn nog jong en niet gebarsten van het ijs of gladgeslepen door de regen je wilt voorbij het bos en met de bergen heersen je ziet de bodem komen hebt pijn…

een oogopslag leest boeken die gesloten bleven ziet jaren waarvan maanden geen seizoenen weten ongeopend zijn die stukjes leven zo voorbijgegaan de verhalen die nog resten zullen blijven staan het jagen van de dood krijgt nu betekenis het schamen en de spijt is dan de bekentenis…

ogen spiegelden mijn ziel, gedoogden dat ik viel en op mocht staan, of blijven liggen tot het teken kwam om dan te gaan ze maakten mij tot loper in hun spel want ik was snel voldeed aan wensen hoorde bij die mensen was volger tot de hel ik ben getekend door het koude vuur dat speelde met de macht van woorden ik kan ze nu bekoren…

mijn ogen lazen je m'n handen schreven je een welkom toe ik was op zoek en jij passeerde me heel even je draalde en keek om een glimlach en herkenning in de regels op papier was je maar hier dansten de zinnen, het was al zo vertrouwd, we konden niet meer aan iets nieuws beginnen je gaf mij handen in een opening naar jou ik zag…

blikken in ogen die wijken voor kijken in een cirkelend praten zonder gesprek nietszeggende stemmen die zichzelf verwennen overschreeuwen de harde muziek, wie kent ze niet hun toon is gewoner dan de ruis van de bomen een vogel fluit zijn bestaan hun lied is wel te verstaan een middag gedichten gevuld met gezichten die iedereen…

je ogen vangen het strak blauw van een zee vol witte zeilen ik kan de vrouw in jou, slechts met de grootste moeite peilen je haar pluist in de wind en waait een eigen leven je huid is stilte-wit, waar zijn je rondingen gebleven de tijd vertelt je lijf de gang van de seizoenen maar lente is je niet gegund en zomer moet zich herfst noemen…

de wereld heeft jouw perspectief ik schrijf mijn lief in harten op de bomen mijn naam doorboort de bast en aan de pijl hang jij gespleten door initialen liefde is niet te verhalen handen vast de vingers ingehaakt onwennig in het voelen merk je mijn bedoelen we lopen omdat staan intiemer wordt en ogen trekt die alles willen weten…