Alle inzendingen van wil melker

morgen kijkt me aan met ogen die nog toekomst baren vandaag wordt er verwacht dat ik de klus van gisteren zal klaren ik was bij jou beleefde stukken in mijn leven die de droom nooit zijn ontstegen je paste wonderwel in het gegeven dat altijd onbereikbaar was gebleven we hebben dagen met elkaar verweven, de uren waren drachtig…

de grote gedachte lachte me toe het was fijn je ziel te verliezen niet meer te kiezen mij maakte het klein bang en onzeker gewapper van vlaggen strak tegen blauw trompetten verstrekken muziek tegen kou armen geheven het rood van een band om de mouw toekomstgeschreeuw hoofden gericht blik op oneineindig in een verbeten gezicht…

ik zocht je op een weg van wilde bloemen je kleurde aan de lucht in blauw dat kou laat groeien ik vond je in het groen dat geen seizoenen kende je leefde zonder tijd met liefde die je niet verwende we ruimden onkruid uit ontkend verleden je schoot op en groeide naar de zon van heden ik heb je niet geplukt je bent nog lang niet open…

je paste in de draai die ik met jou gevonden had mijn arm om je heen je handen op mijn been in blikken spraken woorden van een liefde die naar eeuwig neigt die tijdelijke passie overstijgt ik zag je onderhuids genot in het sluiten van je ogen we kreunden samen meer en ook de tijd verloor zich weer we kwamen in het gaan op weg naar…

we vingen voor elkaar wat stralen zon en lachten om de schaduw we keken toch niet om we liepen voor de wind en aan de rand van schijn vond werkelijkheid een blaadje, gevallen zonder pijn haar valse glans zocht onze blikken en een koud herkennen deed het kind in je weer schrikken je las het groen en voelde weer je schuld het nooit…

je hebt alles aan elkaar genaaid de rode draad dubbel gestikt hun lijf geflikt met nonchalance en wat lieve woorden ze hebben het gepikt ze gingen op de rug harten duizendbreken emoties snel vergeten maar hun ziel moet terug ze willen nu geen spiegel zijn en niet die zoete pijn die jij ze hebt gegeven in dromen uit een ander leven…

we haakten in vertraagden onze passen en dansten op het ritme van elkaar geen zwier en lange draaien gedegen voetenwerk vroeg niet om verfraaien maar in mijn hart dans ik de tango met een ander voel haar lichaam in gebaar schokkend wenden, keren maar donkere ogen zwepen op drank verhit bewegen lijven zwieren af en aan we laten…

zeg ja en lach maar in het hok vertrapt de olifant een tijger tot gehakt kus goeden dag en weet een prooi te haken in de vlucht zijn slagader trekt lucht ga op weg berijd de wolken tot het oog van de cycloon het huis bevrijdt van muren neem dan de tijd de vleugels uit te vouwen verneuk de wilde vrouwen en geniet de kleine…

ik zag je ogen je glimlachte de tijd voorbij in raadsels ik voelde je verlegenheid onzekerheid zo tasbaar in je woorden het jeugdige in jou bekoorde omdat onschuld zo bij je verschijning hoorde ik proefde overgave in het strelen van je handen passie glansde in je tanden je sluiers vielen in een puzzel neer, maar na de laatste was…

ontblote huid wijst vingers de fluwelen weg een strelen dat aan velen is ontzegd voelt hoe zinnen wolken in het onderhuids vertolken de strofe zonder woorden is het hoogtepunt begrijpen is alleen diepzinnigen gegund…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

je keek niet links niet rechts maar dwars door me heen niets en niemand ontziend denderde je maar door aan omkijken had je een broertje dood ik was de enige…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden vuur en wierook voor elkaar als een intiem gebaar je woorden schrijven over mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…

ik zag de stukjes leven het laken en de nattigheid regen heeft je niets te geven met zon was je nu alles kwijt ik zag het speelgoed en je tranen op een beer grijs was ook je kleding je was toen niemand meer je jeugd droomt van een nieuw bestaan, je spellen zie ik door je handen gaan met ogen vol herinnering je verkleumde door het…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot als…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

zij was er altijd maar jou zag ze niet je las bevelen in haar ogen en je aanwezig zijn kon ze maar net gedogen sloofde om haar te plezieren je werkte voor een blik een kus die je nooit kreeg was een voetveeg voor haar nukken en vertieren je mopperde geen ogenblik omdat de straf geen aandacht is je nam haar in vertrouwen opdat ze ooit…

het beest heeft zich geroerd de kop weer opgestoken nu vreet het van mijn angst ik heb muren afgebroken me kwetsbaar opgesteld nu telt onrust traag de uren ik kan geen woord meer lezen, ze geven niet wat ik beleven wil je handen strelen velen de warmte van je hart lijkt niet meer zo apart mag ik op je schoot kom, geef je even…

je bent mijn tegenpool en zoekt in kleuren van een bloem de wesp je wind draagt horzels aan en laat de muggen steken in warmte van de zon laat jij het minderen van kou slechts weten je tilt het licht om schaduwen wat zwaarder aan te zetten je draait het groen om op de achterkant de rups te pletten mijn vlinder is vermoord…

ik zag je haar in blonde duinen je ogen golfden zee in donkergroen licht vlocht blauw in zonnestralen bruinde huid uit wit van toen we ontsluierden geloken blikken huiverden van liefde in elkaar we kusten rood tot roze vochtig werd en aten nacht tot aan de morgenster…

ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen de wereld is…

je overgave was totaal ik voelde je vervloeien in het gloeien van je huid ik nam je lippen in een kus, we trilden van ontroering je draaide zonder woorden op je rug ogen in vervoering we kwamen na elkaar, voor samen was het huis te klein we kreunden zacht en rilden klaar in het genieten als een paar…

ik zag je dromen in de tekeningen die je maakte op school het springen van je zo gedachtenloos je pasjes licht frivool de wereld om je heen liet je alleen, speelde zogenaamd niet mee je had je handen vol aan jaren zonder diepte, verdiende liefde als goedkeurend woord je dacht jezelf verloren dat niemand je zou horen maar je…

de zon verschraalde takken stalen licht uit ogenblikken dat ik inzicht had ze zouden me de hemel moeten wijzen maar bogen over mij en tunnelden mijn pad ik kon niet verder gaan het dwarsbomen hield aan een angstsprong was de eis ultieme vrijheid als mijn prijs de vlucht bleef spoorloos in de lucht mijn gedachten zijn gevlogen…

ik voelde dat je binnenkwam je tochtte door de deur koud, de geur van oud het kraken van de vloer vertelde me je boosheid, onmacht en verval van kracht ik hoorde je in ademhalen hijgen happen naar een beetje lucht vluchten voor erin te blijven ik heb je ogen nooit gezien je blikken joegen angst aan vilden me als ik niet wilde…

je schijnt weer minder schaduw contouren donkeren vaag ben jij jezelf wel of zijn er anderen in je geest vandaag ogen zijn niet peilbaar je huid doorzichtig fijn je stem een zacht gefluister met een ondertoon van pijn je hoekt wat in bewegen het soepele loopt niet echt in je houding schuilt de twijfel alsof je grenzen zijn verlegd…

de horizon vervloeit verrimpelt traag een kerktoren in de verte de stilte rust en geeft geluid een kans om zich te laten horen herboren dansen de insecten plaag voor plaag voorbij potten rammelen voor etenstij de warme wind verdwarrelt zomer tot orkaantje en verjaagt pardoes een soezend haantje als de zon de ochtend brandt tot…

je hebt mijn groen mijn bloem zal bloeien in jouw blik waarom die schrik als andere ogen de kleuren ook graag mogen je schaduw maakt mij bleek, je warmte laat mij in de steek alleen het licht op mijn gezicht zal me doen spreken ik ben je ent je wortels hebben mij herkend kom laat me in je kroon de wereld zien ik lees je…

honden blaffen als je schreeuwt ze zien je schimmen dampen in hun bek je bent niet gek zoals zovelen wat licht gestoord kan niemand schelen voor jou een flat met tafel en een bed en door de muren gil je tegen buren een vast adres geld en wat verzorging ze hebben je zo afgekocht verder nooit meer opgezocht je woont daar met je…

basalt keert oceanen water schuimt zijn woede weg hangt zwart zijn tranen aan in springtij dat in manenvloed het water jaagt op land het strand ontdaan van zand toont zijn verdriet aan woeste golven die hun weg nog ongestort vervolgen van de branding tot de horizon witte kammen deinen en verdwijnen als zij omslaan…