Alle inzendingen van wil melker

zij pakte de woorden waarin zij de open lach herkende die samen in zinnen een melodie gingen vinden die mensen raakte die hen in eerdere periodes glans en grandeur gaf ook als het juist slecht met ze ging dan liftte de stad in kunst en cultuur trad ieder even buiten zijn schoenen in joyeuze pas…

ik wiste wat zon uit je vermoeide blik had eindelijk weer een blijde sprankeling in zicht uit donker geloken ogen kijkend naar boven want je had nu niet echt veel te geven uit de stress waarin jij op dit moment had te leven op een merkwaardig kruispunt van allerhande wegen niemand nam je bij de hand gaf je zicht en een…

ik zag hun ogen zij trokken mij naar boven maar ik kon nog niets lachte wat bewoog spastisch armen en benen ik moest toch antwoord geven want het spelletje lokte meer en beter bewegen uit samen met horen en geluid zodat ook oog- hand coördinatie steeds beter op elkaar werd afgesteld we waren complex vooral zonder…

ook hun handen spraken dezelfde taal met vaak ingewikkelde woorden ze ademden synchroon de lach als je niet beter zou weten hielden zij samen een tweeling vast waar toeval een kleine knipoog geeft blijft de verbazing- wekkende gelijkenis een wonderbaarlijk feest…

ik zag haar uit de ruïne ontsnappen met een middeleeuwse steenlawine dicht op haar hielen hoorde hysterische paniek in haar stem zag de intense chaos in haar geest vliegensvlug om zich heen grijpen nog is zij heel beneden gekomen want het enige dat ik vond was haar warmte op een grote ronde steen die rustplaats was uit zijn…

ze gleden van me af toch probeerden zij hun afgang nog te blokkeren door nattig mijn huid te raken met achterlating van een kus door de zwarte bruid in de veelheid van strelingen maakte kleur geen geen onderscheid wel gaf het spel van handen en de intensiteit van vingers en duimen hun geladenheid af aan de polen van hun voetzolen…

hij wiegde een grote boterbloem tussen sprietig gras dat schuurde net als constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

spiegelend danste zij op maanverlicht water dat opkomend golfde zonder rust blad fluisterde tussen de sterren hun open gesprek zonder twinkelende starheid en aan buren geen gebrek in geel was de puzzel nooit te maken er waren stukjes die deze magie niet smaakten…

ze plukte wol handenvol met rust en liefde ze stuurde niet maar begeleidde zorgzaam zacht eerst keek zij ze aan tot het gaan klikte in samen warmte delen met hand en huid de kou langs voelen waaien is toch anders dan ze met hart en ziel aaien…

zij koninginde hoog in de koude lucht na de vlucht snelle en opgewonden darren in chaos achter zich te hebben gelaten alleen de kleinste bleef haken aan haar spoor met hem zou zij het gaan maken hun moment was universeel van twee naar een teveel weer wolkte na enige tijd een jeugdig volk naar een nog nieuw te kiezen…

weer heeft zomer een bladzijde omgeslagen vol liefde en kleur zacht blies de zwoele wind nog de geur die wij op handen hadden gedragen wij kenden geen namen maar hun schoonheid in samen was fenomenaal gestileerd in vertakte schoonheid kenden zij de schutkleur van wereldwijs zonder opvallend te zijn geborgen op geschept…

leeg kleurden blikken rap uit het rammelend arsenaal roestig schroot van de naargeestige band overspelig bloot met volgers en influencers de tik-tok voorbij is het nog steeds niks geworden tussen hen en zij met het voorlopig hij de act zonder smoel kent geen woorden grieft communicatief hen die wel horen omdat antwoorden in deze…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

ze blauwden ogen die wit spiegelden in olijke glans met de grootste kans op ver- verwijderde ondeugd en toch dicht bij elkaar waar de lach geboren is blijkt dubbelfocus zien het echte genieten…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

kleuren scheuren in heel langzaam wijken zoals de hemel opent als wit oplost in niet meer langer willen blijven daar waar verzien de contrasten een blind vertrouwen in de toekomst geeft is hun mêlee de chaos waarvoor iedereen beeft ordening en inzicht zijn verdwenen alleen stukjes wit licht glinsteren nog even zonder…

bijna onmerkbaar scheefden bomen groenden weides in aparte kleur niet zomaar maar voelbaar met een blik op later toekomst en doelgericht in kleur bleek veel meer vorm te zitten dan ooit werd gedacht ook smaak en consistentie wisselden bijna ongemerkt per pak nog was de tijd niet aangebroken om elkaar eens goed te bekijken…

ik kende je zachte hand de warmte die in het muisje schuilde juist op koude dagen als onze vingers even wilden vrijen in een gespiegeld oogcontact wachtte de instemmende lach waarbij wij van geven en nemen een harts- ceremonieel maakten…

weer halen zij de spouwen leeg in een een feest voor alle kouwen als de isolatie is geweest schijngevechten om de dure energie wie zit er op de tocht ook als een ander lager biedt dezelfde muur en nu al uitgewoond door zwarte dromen die als drones luidkeels hun homes verdedigen maar avonds zijn zij hem gepiept dan zie…

zij hebben regelmatig op het randje gelegen tussen leven en voorzichtig vergeten zijn waar stilte in paniek geen misbaar maakt en rust alleen de schijn van vertrekken voor laat gaan overlevers met handen en voeten door het eigen lot beschoren in een proeve die al verloren lijkt…

het blond en blauw ogen vol verwondering in een lach die trouw blijft aan de vriendelijkheid van je gezicht nog is het handje zo gepakt in het snel over bruggen van veel jaren de echte warme gaan er niet zomaar af we hebben jouw sporen door laten lopen naar de vloedlijn en zee met witte golfjes je voeten laten groeten…

het is een meerstemmig donker sprekend gezang dat woorden vergeet tranen doen oplichten die sporen trekken over een huid die gesloten lijkt omdat zij nog nooit liefdevol blijkt te zijn gekuist waarvan de mond alleen honger kent in handen die wroeten vingers die zoeken naar het meest eigen stuk dat als geluk wordt meegedragen…

zo her en der lijkt aarde tegenvleugs gestoffeerd waar rotsen nog eruptie- warm zijn verschroeit het opkomend gewas baant lava zijn wegen alsof de infrastructuur er al eeuwen ligt is land eonenlang verzonken in de tijd waar rood zand zijn vele woestijnen weet door oases benijd de geosfeer lijkt te spelen met een overvloed…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…

nog krioelde het leven bewogen vervaarlijke poten stonden messcherpe tanden op de voorste rij kende testosteron geen enkele genade het was ik of jij maar waar vroeger het zwart reptielenbloed veelvuldig zichtbaar was overheerst nu het vurig vers rood na een zeer pijnlijke dood dat zijn historische romans het bleke licht…

zacht kleuren harmonie en werkelijkheid hun diepgevoelde eenheid door te kijken naar elkaar waar eerst vergelijken merkwaardige boventonen voert drijft het spel van geven en nemen op merkwaardige stromingen een totaal onverwachte kant uit zelfs onvertogen woorden hebben wij tijdens hun werkjes nooit kunnen horen zij wisten…

oranje rood boog klaproos en voor de indringend zacht harige stam stoof wind als cirkeltjeskind waar muziek in lieflijke composities en akkoorden van vroeger hedendaagse werkjes vertolkten nog kleppen de kerkjes warme nostalgie in bewierookte ruimtes roetten kaarsen een eeuwig verre pilaar…

ik zeefde het zwarte bad uit mijn ogen waar wit onder druk protesterend aanwezig was nog manifest in oncontroleerbare bewegingen met een flitsende vlugheid die eigen was aan het contrastvolle spel van zwart en wit wil melker 13/08/2022…