Alle inzendingen van wil melker

wij hebben liefde beleefd in de stilte van onwetendheid zijn er voor op pad geweest hebben blauw gele treinen stoffig laten staan omdat wij niet verder met hen wilden gaan een kaal perron onder de brandende zon applaudisseerde zijn hitte bij gebrek aan publiek wij zijn de wereld ingetrokken doodsbang voor de brokken die ons de…

ik heb de wolkentrap bestegen waar jij in jouw werkplaats luchten een beter leven geeft verfomfaaid en verwaaid komen ze bij jou ankeren met hun witte kant stevig aan jouw werkbank in de donkere zijden laat jij buien betijen met hun onweer hagel en slagregens blijft het daar altijd bewegen een enkele keer bij helder weer maak…

ik zag de kleine vingertjes in jouw grote hand voelde het stralen van verbondenheid in een warme familie uit genetische band jouw meegaandheid was een heerlijk nest waar ruimte voor ontwikkeling was vertrouwen op zijn best als afhankelijkheid met liefde werd toegedekt jullie zijn steeds op een bijzondere wijze een gebleven soms…

zacht knetterde het vuur de verhalen van dronken vlammen in de kleine uurtjes van de nacht als het slapen wacht nog speelt wind met warme en koude vlagen die de gekruide geuren van de maaltijd dragen in het laatste kwartier van de maan hier zacht neuriet de groep hun dank aan de gastheer zingen vrouwen lachend van een goede…

ik wist niet hoe jij transformeerde maar dat je het deed kon ik uit eigen ervaring delen al de keren dat jij mij onbewust even raakte en onze werelden tot universum maakten mijn hand op de bast van een boom zomaar aan de kant van de weg in tijdloze herkenning we deelden jaarringen kruisten hete zomers aan en benoemden winters…

ik liep de scala in waar zelfs roezemoes de welluidende kleur waar maakte van groener groeiend gras er was geen begin omdat men nooit geëindigd was geen laatst akkoord of een verdwaalde noot die de strijkstok zomaar losgelaten had hier was muziek in de speeltuin van klanken zelfs de banken zaten zacht omdat kaatsende kanten…

ik zag je ogen lachen toen ik wat zachte gedachten uit onze lock down streamde naar normaal we waren verstrikt in de veelheid van losse einden waaraan wij zelfs geen punt konden zuigen tot ik in je blik fantasie en blijmoedigheid las voelde hoe je hart brandde omdat jij nog spirit had je zong het lied van de arbeid met…

je streelde met voeten de grond terwijl je ogen dansten in een eigen choreografie lichaam en handen hun aparte ritmiek verkenden in mystiek een brok beweging in ongekende vitaliteit ontdaan van de kluisters gewoon en tijd vrij met een lach in de kracht van een gelukkig bestaan vol overtuiging dat jouw vat geen duig zal misstaan…

je hand lag op tafel even in rust het leek of je vingers mij wenkten hen even aandacht te schenken in raken ik voelde de spanning en in het touche de ontlading ik wist me eindeloos blij want ik hoorde erbij mocht delen in samen zou ik me nooit meer vervelen overweldigend was de info die ik in dit contact ervaarde…

jij hebt geen woorden nodig om in weg te kruipen je te verschuilen voor hun warmte vorm en kleur jij hebt hun inhoud opgetuigd in de mooiste zinnen om die in een schitterend exposé te laten zien zonder blingbling maar met hun natuurlijke glans die in versterken een ietsje van het hemelse laat merken soms duistert in je ogen…

er waren geen raggen zoals ik verwachtte je zachte huid spon zon en hield de herinnering met een lach krachtig ik herkende het veld met de vele paden die ik blind uit zou kunnen tekenen volgde de sporen die ik nooit zou vergeten wij zijn samen terug gegaan naar het moment dat alles stil bleef staan hebben daar de draad…

jij kon niemand tegen de haren instrijken het voelde altijd als een verrijken van de persoonlijke kant waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden…

ik zag energieën vervloeien als wij stoeiden niet in de harde greep die vaak te pijnlijk bleek wel in elkaar liefdevol raken om zo intimiteit te maken waar spanningen ontladen die wij achter ons hebben gelaten als hoge bomen zwiepen zal gevaar naar angst verschieten pas als liefde werkelijkheid droomt en wij ons verliezen…

je ademt zachte warmte in tonen die een lied beloven waarvan ik de refreinen al ken nu ik weer jouw kleine ben nog zijn je ogen donker geloken opent je stem wat breekbaar licht want ook ik heb mijn blik vol aandacht voor jou zie hoe jouw mond en lippen woorden vormen waar ik vroeger naar moest gissen in een steeds veranderende…

ik voel dat je tegen beter weten in de tijd bent vergeten dat zijn sporen zich even niet zichtbaar in je huid hebben vastgebeten dat je gewoon degene bent die uit de spiegel zijn glimlach herkent nog steeds bevrijd van de donkere schaduwen uit de laatste tijd toch heeft de onrust van de nacht je niet echt uit balans gebracht…

in cirkelen scheefde zij rechter dan goed voor haar was droeg zwaartekracht slechts als versiering wist in welke piercing restant lachgas zat begroette opgetogen de dwaasheden die iedere morgen faketen op niet afgestoft niet eens de tijd hadden om de weersomslag eigentijds te beleven ze verdween in het vooronder van verplichte…

zacht golfden geluiden in een zee van ongekleurde decibellen langs ons heen de wijde wereld in alleen gevangen door lucht en wind donker bromden tonen uit een laag octaaf vlak bij de grond zich onderscheidend kenbaar maken los van de spirit der jeugd in hun super actieve vreugd zij missen nog identiteit hebben andere zaken nodig…

adembenemend liepen je voeten zonder zichtbare sporen na te laten alleen al het synchroon bewegen gaf geen enkele fout prijs ik volgde zoals altijd als jij leidde en figuren opfleurde uit grijs mijn dansen met jou kende subtiliteiten zoals de steun in je rug een versnelling bij vlucht ook onze plaats in de ruimte bij het…

je danst op aarde die speciaal voor jou vruchtbaar is gemaakt je hand in de losse zwaai van de zaaier die dit een leven lang heeft gedaan met zwierige streken werp jij in ronde vegen het zaaigoed door de lentewarme zon pas als het laatste strooisel is geland jij je rust geniet kiest schepping weer gods hand…

ik scherpte het onzichtbare glas dat alleen in kleur gevangen nog reflectie had het curfde in oplopende spiralen raakte de hemel daalde glinsterend als waterval stuiterde in duizend stukjes omdat volmaakte schoonheid slechts een moment zou zijn ik heb dat altijd betwist want ook beweging kent zijn eigen mist waaruit feniks…

zij had haar kleine emoties en irritaties zo goed verpakt dat opsporen bijna onmogelijk was verblind door schoonheid in een subtiele actie ontgaat je dan de fractie waar het eigenlijk om draait zo heb ik de vinger nooit echt kunnen leggen op een zere plek door haar pleister joh doe niet zo gek pas als het niet lukte door…

het kouder kaatste blauwer uit het lege firmament spelden prikten licht goedkoper dan het leds equivalent daar waar zon in geel en rood haar huishouden viert spoort ook maan gesikkeld zijn talloos laatst kwartieren aan vreemd dat mensen zonder tijd door maneschijn verblijd gaan feesten met familie en vrienden op gezag van…

ik zwaaide wit een maagdelijk doek voor vrede we schreeuwden niet maar gonsden in veelal lage tonen in ongearticuleerd komen bleef de club rustig stromen na enige opschudding hier kregen we horzels in het vizier geel blauwe kleuren formeerden het toekomstig gebeuren maar wij zijn af van het dollen weigeren in stof te rollen…

water van hogerop jij hebt mij meegenomen op een van jouw dromen waar we altijd riviertjes zomen met hellingen die glooien op zuid overweldigend is het veelvoud aan kleur in een natuurlijk palet dat zonder ingreep van de mens op aarde is gelegd bevriezend koud heldert kabbelend water van hogerop dat door zonnewarmte beroerd…

je zit in mijn archief want ik heb je eindeloos lief natuurlijk ben jij al lang uitvergroot maar je kleding werd te bloot ik heb jouw foto’s in allerlei poses ook die jou heel lichtjes doen blozen zij zijn mij het liefst omdat je daar voor even je ziel laat leven jouw lach en ogen zijn mijn carrousel gewoon omdat zij mij…

mag ik nog even blijven kijken naar de stukjes die me dierbaar zijn die mij al vanaf het eerste moment gebiologeerd hebben door hun warm en vertrouwd voelen een eigenheid die ooit gedeeld moet zijn door mensen die stammen uit de eerste familielijn het diepte ervaren was overweldigend in verbazing en bewondering voor de…

ik zag je lachen in zacht wiegen kaatste gesso alle kleuren van liefde uit basis wit je penselen hand verbond de emoties die wit dartelend zich eindelijk gingen laten zien nog in de vormen van misschien een der prematuren die een eigen leven leidde binnenkamers muren jij danste en zong de mantra’s die kleuren warmte gaven…

nog altijd bewegen je handen in lichte rust als uitvloeisel van het brok dynamiek dat iedereen opvalt die jou voor de eerste keer ziet jouw ogen leggen de stukjes neer die het leven jou brengt jij puzzelt omgekeerd het is geen onvolmaakt beeld dat het bestaan jou geeft het is je lach die de laatste stukjes heeft jij overziet in…

soms kraakt de lucht in droge dorre tikken niet het vitale geluid van een groep horzels die zitten te bikken het kraakt onverwacht zonder dat er een sprankje leven lacht voelt alsof de dood ook af en toe nog even bewegen mag maar alles is dan al kapot hangt vele jaren in de strop en toch is er soms dat weerbarstige van…

jij hebt mij je hand gegeven die even boven een blauw witte golf leek te zweven glinsterend applaudisseerden rollers in opkomende vloed hun verfrissing in zomerse gloed jij rende lange passen vol courage in nog onbekend gebied ik kende de diepe kou die je zo niet ziet je lachte om mijn voorzichtigheid ik genoot mateloos…