Alle inzendingen van wil melker

als er iemand sprak speelde er altijd de lach van herkennen rond je mond jij kende de frames vol woorden die bij elkaar hoorden voor een geijkt effect zo voelden de aanwezigen zich meteen al warm en goed ingebed het leek thuiskomen in bevestiging dat alles ging zoals zij dat ook verwachtten jouw specifieke aandacht was gericht…

ik heb je bloemen gegeven de kleuren brengen hopelijk het sprankelen van je blik weer tot leven je werd niet wijs van het somberste grijs uit de dagelijkse info waarvan zelfs de toon ijs gewoon laat smelten tot water juist in het plat gevaasde bloemennat weerkaatst de spirit die wij zo graag weer in je lach willen zien…

ik zag de regen dralen op een windstil moment of hij de grond in grote of kleine druppels zou halen in uitslag onbekend choreografen van het tegenwoordige weer hebben grafieken waarin pieken uit vele eeuwen staan en niet de getrainde blik van generaties alle luchten schouwen vaak ontbreekt de subtiele info die de natuur…

ik opende je hart met warme lichte zonneblaadjes vers uit de eerste zonsopgang begeleid door vogels wakkere muziek in prille lente melodie het is geen ochtend zoals velen dat zou snel gaan vervelen maar juist de kleine variaties in licht en geur geven de begeleidende muziek haar unieke kleur het is dat gevoel van op weg zijn…

ik heb de wereld tegen de muur gezet hoe harder ik schreeuwde des te groter het verzet kende hun namen uit wat zij ooit hadden gezegd een bonte mengeling van losgeslagen geesten zonder verband is er met hen als groep niets aan de hand maar door het algoritme van deze tijd raken zij bevrijd van maatschappelijke kluisters…

ik had je gedachten al bespeurd lang voordat ik jou zou ontmoeten jij was als een lichte tinteling voelbaar in het spanningsveld van entiteiten sprankelend waren je speelse ontladingen in vorm en kleur met een warm na-ijlen zonder direct personifiëren beloofde contact al meer dan het ludieke passeren van vele anderen…

overal waar jij verscheen gaf natuur acte de présence zag in de verte al de knoppen van bloemen zich openen om in volle nieuwsgierigheid hun hart aan de kijker te tonen struiken ritselden bomen ruisten hun groene welkom melodie de vergeet-me-nietjes in het gras wisten al meteen dat jij er was adembenemend hoe zij groeiden…

de entropische groei van vreemde figuren in onze uitgebalanceerde maatschappij was al enige tijd geleden voorzien het raamwerk kraakte in al zijn voegen door protesten en mega demonstraties steevast culminerend zonder enige logica en advies de vrijheid die corona gaf leek het kant en klare pad om alternatieven te tonen waarvan…

ik zag je staan de kamer keek je lachend aan jij als illuster middelpunt door het interieur gegund harmonisch dansten kleuren jouw bewegingsritmiek in subtiele klanken veranderde licht door schaduwtechniek jij nam ons mee naar jouw decor dichtbij de coulissen jij hebt ons niet tot rekwisiet gemaakt we deelden de bühnesmaak…

jouw sieraden hadden een speciale élégance zij leken te dansen als je liep waren een in kleur en vorm met je huid en toch sprongen zij er steeds uit voegde toe wat naturel al zo geweldig was de verbazing in je lach jij werd niet meer als jij ze droeg toch zochten zij de juiste plaats voor een lief behaag in een uitgekiende…

haar lach plakte plezier op de geschenken kleurde papier dwarrelde linten van alle lengten een verrukkelijke verrassing van vele variaties licht in de vormgeving van een adem- benemende beleving wie dit gaat overkomen zal er nog lang van dromen een ontmoeting op dit paradijselijk niveau krijg je niet zo dat stukje hemel…

ze lachte naar de staart van de vlieger die ze juist had opgegooid het wapperend papier geplakt op halve bamboe latten in het kruis gebonden met touw een vrolijk vierkant met helder gekleurde ogen die keken over stad en land het was jouw vlecht die het roer recht heeft gehouden in haar drift naar hoogte voor zover touw dat…

ik dacht dat ik alles was wat ik wilde zijn jij hebt mij bij de hand genomen mijn dromen gezien dat wat ik voor echt versleet was slechts decor de bühne bleek een werkvloer zonder pracht en praal glitter en glamour speelden in gedachten hun adembenemend verhaal waardoor mensen in extase raakten omdat zij dit nooit meemaakten…

ik weet dat jouw lach de jaren overleeft jij hebt harten beroerd emoties losgeslagen die voorheen vrijwel geen reacties gaven handen gereikt sferen en stemmingen geladen in een wonderlijke parade van intens plezier waarbij grenzen vervagen omdat liefde alles kan dragen het is de ultieme vrijheid die straalt uit je ogen waar lichaamstaal…

blauw schuurt voorzichtig de witte wereld open rafelt randen die vrij zicht nog enigszins belemmeren maar vlot oplossen onder een al warm zonnetje waar blauw universele kou spiegelt uit het absolute nulpunt beweging langzaam stopt en inertie de overhand krijgt doordat energie van atomen niet meer in trilling kan…

vrijblijvend dragen geluiden de wereld langs tuinen en huizen verliezen volumen en vullen zich in onderscheid met wat hoorbaar overblijft deze mêlee van leven en bestaan kent een vitaliteit die als dag en nacht samengaat waar donker en licht geluiden met seizoenen kleuren oogst warmte het schaduw gebeuren pas als de nacht…

ik heb geprobeerd het beeld in de spiegel dichterbij te halen maar bij het raken bleek slechts een deel zijn come back te maken gebrek aan licht om te transporteren of was het de ruimte die in zijn tekorten geen plaats kon maken in de massa die aan beelden vooraf gaat een subtiliteitje dat wij zomaar veronachtzamen de wereld…

jij hebt je altijd gekleed met jaren vol liefde modebewust van de kust tot de grote altijd drukke soirées ik mocht mee als een postiljon d’amour op retour natuurlijk smeedde ook ik de edelste metalen als zij heet waren besteedde mijn vrije tijd aan uiterst lichtvoetige kunstzinnige ontwerpen waarvan het hand- en afwerk dagen nam…

jij hebt ze betoverd veroverd met ogen en lach maar jouw entourage bracht slechts een eerste voorspel van liefde vingers handen en jouw armen dirigeerden de speelse dromen die zij aan haar stemmingen gaf waarin aanbidders naamloze liefde zagen iedereen kent mijn muze in haar bewegen dansen op kleur in het haar even raken…

ik zag je wieken op vleugels van hoop langs de fundamenten van geloof en liefde scherend op weg naar de droom het waren de drie oefeningen uit een vaag verleden die ooit aan het bestaan de nodige spiritualiteit wisten te geven hun spirit en glamour zijn verdwenen in de oppervlakkigheden van de voorbije eeuwen de droom blijft…

ik kende de diepte van haar blik maar de schrik om haar te volgen sloeg mij om het hart bleek een vak apart waarbij ik al mijn geestelijke lenigheid in moest zetten om bij te kunnen blijven in samen gaan kwamen wij geven en nemen overeen waar de stemmen staakten telden wij in afwisseling af waarbij gelijke monniken doorgingen zonder…

zij wist het de rode draad was eindelijk kortgesloten stukjes pijn smeulden nog na maar beëindigden niet meer haar zijn zoals in de verhalen die zij de laatste tijd in haar huid gekerfd had in radeloze woorden zonder ooit contact te krijgen met totale onaanspreekbaarheid zij was aan het vervloeien zonder de gevarenvlag…

ik zag hoe jij het landschap verstrooide holle paden vervlakte wegen ontplooide je bracht rust in de natuur architectuur waar het evolutionaire hart nog driftig klopte juist een teveel aan blad maakte brokken die door de snelheid van leven vergaten schoonheid te geven waar rust de balans had afgesteld trof hart de mooiste jaren…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…

zachtjes is alles uitgegaan ook het licht keek op de klok waar hij stil was blijven staan stilte voelde angstaanjagend in donker zwart zou ik de eerst ontwakende zijn met eenzaamheid pijn op geheugen en tast ben ik naar buiten gegaan zelfs de wind had in vlagen stapjes terug gedaan zonder beweging of ander teken van…

je ladderde in veranderend licht de ontelbare treden naar beneden waar de bloemenmand voor heden de kleuren van morgen al had jij hebt selectief naar het zonlicht breken gekeken met armen vol keuzes corrigeer jij stukjes schaduw tot schoonheid en harmonie in balans waar eerst het prille nog kille licht de natuur verkent gaat…

zacht klonk je lach in een existentieel genieten ik zag je de diverse kwasten betasten met een blik die zwom in de duizend en een kleuren toch koos je wit dat in de spiegel niets of alles kaatst jij was niet van de zwarte dat alles verzamelde en spoorloos pakte jij bent aan de gang gegaan hebt de wereld laten…

ik heb je gevechten gezien waarin een donkere rand de overhand kreeg in je gezicht en het licht kwetsbare langzaam werd gewist de strijd tegen tijd is een natuurlijk proces en kent de ups en downs in de charme van de seizoenen als partners om mee te leven maar daar waar niet stralen in somberte verblijft en de lach geen enkel slot…

ik zag je dromen in de grote spiegelruit je lachte en je handen legden lieflijk alle voordelen van de aanschaf aan jou uit je wiebelde en draaide onrust op een voet in afwachting van een positief advies ik knikte maar je zag me niet in het langzaam donkeren werd de attractiviteit vergroot verbazingwekkend hoe snit en kwaliteit…

in de schaduw van je hand verzorgen duizenden vrouwen het maatschappelijk verband nog zijn de rollen verdeeld maar de kentering viert in tijd nog even zijn feest jouw lach heeft gezegevierd niet door strijd maar in samen delen voor altijd het eigene in de mens is eindelijk erkend niet genetisch gebonden maar zelf uitgevonden…