Alle inzendingen van wil melker

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

vluchtig dwarrelt zand over duizend sporen geselt palmen waaronder psalmen ooit zijn geboren een geitenhoeder lacht als hij de kudde drijft grijnst als wind de hoofddoek van een schone verwaait een vredig dorpsdecor waarin tijd de ogen langzaam heeft gesloten voor vernieuwing buiten pas avonds als ouderen de luiken sluiten verheft…

ik heb stenen gemetseld slanke arcades gemaakt verbonden wat aarde heeft los gelaten in ons nietig bestaan met jouw lieve woorden waste ik mozaïek de krachtige taal die jij temperamentvol uitte mocht ik als specie gebruiken je lach was als een beek in mijn tuin waar tussen rotsen je ogen de subtropen haar schitterendste bloemen…

ik streel je gezicht pak wat donkere schaduw erbij anders weerkaatst licht in je blik juist daar waar ik tast jou zoek lijkt weten een vaag en mistig vergeten wij bewandelen stukjes bekend jij lacht met de bloemen die jou hebben herkend nog schijnt de zon in een wereld voor samen toch somber jij regen wat vaker…

in lege uren verspelen minuten hun verwachtingsvol spel tegenstrijdige emoties en verlangens opteren voor snel om zinloos te vullen door realiteit in luchtkastelen te hullen golvend op wind spelen als kind met vuur van het moment grenzen verkend tot jij opent in een vergezicht ik dicht bij je wil zijn nog vertraagt tijd als…

ik ken de druppel heb hem mijn hele leven gebruikt steeds kleine beetjes huilde nooit voluit hij groeide niet mee prikte vaak achter mijn ogen meer stond ik dan niet toe boog voorover kuchte wat wendde mij af snoot mijn neus toen was het over ik had geen keus pas met jou werd het anders hij wilde erbij druppels groeiden vloeiden…

ik speel met licht op je gezicht laat schaduwen dansen in nog onbekende kansen altijd was er contrast dat alles tot zachte proporties bracht in dat vage schijnen konden er ongezien zaken verdwijnen nu uitgelicht laten liefde en pijnen hart en ziel verschijnen kon je gezicht dromen maar de realiteit geeft een andere kijk…

het is al zo lang geleden dat sneeuwkristallen langs mijn ramen gleden dansend op wind blij als een kind in elkaar zachtjes raken spelend inhaken zij stralen licht in kristallijne weerkaatsing voor schaduw geen plaats in een gebeuren zonder haast terwijl zij vlagen op de mooiste choreografie lijk ik te smelten door de volmaakte…

hij had lange messen geslepen wilde af en toe steken heeft zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met…

helder glanst en schittert glas in donkere dagen veel glinsters dragen kleuren die om uitleg vragen streekjes verf uit de tijd dat beelden antwoord gaven een lief verhaal dat al generaties lang wordt uitgedragen in het zich overgeven aan de sfeer van samen en verwachten met buiten kou en binnen een zo warm familieleven…

het fijne spinrag gaf niet makkelijk af voelde het op huid en handen in zacht raken pas door de eerste zonnestralen lichtten zij op als zilverdraden die door ochtendwind liefjes verwaaiden heb ze rustig verwijderd als net opgevoed mens ik was niet de prooi die een spin zich echt wenst…

zij scheren het gras nog korter dan het al was lachend laten ze hoge pluimen waaien wij zijn gemanipuleerd om zo met het landschap om te gaan wat adel heeft mag altijd blijven staan decors en beelden worden ons dagelijks voorgeschoteld de geesten zijn in opvoeding en opleiding bepoteld de hoeders staan al klaar maken graag een plaatsje…

zacht ben je bij mij gekomen in de flow van duizendschonen zij zomerbloeiden lang in een herfst die wij nooit zullen vergeten omdat zij kleuren deelden in de meest lieve stukjes van ons leven hun trossen waren kleine bosjes schoonheid hooggesteeld naar zon wij droomden liefde volmaakter dan de werkelijkheid rondom tot een geluid…

ik raakte dingen aan om me heen hun echtheid verdween in stof aan mijn handen glansden restanten waar chaos verscheen ongeordende vormen vulden de ruimte zonder enige wetmatigheid hersendood zieltoogde nog stervend leven in bandeloos bewegen weg was wetenschap beschaving en cultuur de apocalyps sloeg triomferend het laatste…

ik aanschouwde verlichte geesten in devote kleuren gevangen door het zachte lood handen open zonder stigma alleen hij bekende wonden en zijn dood zon tekende door cirkelgang de heiligen naar rang en stand in religieus verband ik heb die hemel snel bekeken zij overkoepelt de gebreken waarmee wij dagelijks leven…

achteloos woel ik het zand wil de kleuren vragen welke voeten zij ooit hebben gedragen in de losheid van de wind opent glimlach donkere ogen met een heldere herkenningsblik traditioneel zijn woorden al geteld maar met het lichte loken komt er weer spanning in het veld cultuurgebaren wijzen wegen die voor mij onzichtbaar zijn voel handen…

ik was het laatste blad dat de herfst bijna liet hangen heb met bladeren geruiseld een zomer lang alle koelte gevangen stormen getrotseerd zag takken breken waarvan het einde nog niet was geformuleerd nu somberend in een wereld vol vergrijzen donkere dagen die in de ochtend al verijzen ik val en vervolmaak het kleurig…

ik staar naar een stokoude vijgenboom droom er zand en heuvels bij wat gebergte verder op rij het zon doorstoofde land vraagt een verfrissend bad in overgeërfde kleuren spreken decennia hun rust de helderheid van licht is door contrast gekust voel historische gebeurtenissen uit het stof herrijzen hoor generaties in bloed…

een gewone groet of mag het ook een hoofse buiging zijn uit een flamboyant verleden het heden vindt dat vast en zeker overdreven eenvoud is al druk genoeg iets van jezelf laten zien met zwier in warme lichaamstaal lijkt vaak normaal maar de realiteit van dit gebaar krijgt zelden een verrast onthaal het is alleen het schermpje met…

ik voel de warmte van je handen op mijn gezicht niet in raken maar een pulserend stralen dat heilzaam naar binnen is gericht langzaam ontspant mijn huid en komt het jagende bloed tot normaal circuleren vaak heb jij dat talent al gebruikt om mensen met een druk leven rust te geven het magisch mystieke blijft helaas achterwege…

ik streel je gezicht voel lijnen die langzaam ontspannen onder mijn vingers verdwijnen zij tekenen jouw blik op de wereld fixeren waar jij vaak bij stil hebt gestaan in je zorgen maken over zaken die jou dieper dan oppervlakkig steeds maar weer raakten zij hebben hun verhalen beschreven op de huid van jaren uit jouw hectisch bestaan…

ik bewandel bedaard mijn pad maar met stiekem een tiental omwegen die mij behoeden voor incidenteel vergeten zo maak ik zaken vast aan geluiden en muziek neurie nonchalant een lang vergeten lied op de melodie van ik herken je niet soms ga ik visueel zet de zaak te kijk in lusthof of prieel verbind emoties als decor tot ik uiteindelijk…

ik zag een tikje herfst in je anders zo zomerse lach een vaag en broos verkleuren van ogen waarin vermoeidheid bodem had nee geen fragiele breekbaarheid maar ook in jouw leven herken jij de tijd in wisseling van momenten sprankel je in pure vitaliteit maar in een rustige achtergrond raak jij die lijn soms even kwijt nog…

ik wist de donkere kant van het bestaan kwam pas uit de schaduw van licht vandaan kreeg in herkennen het tweede gezicht weet door wie het meeste kwaad wordt gesticht onder deze zon is het eerste bloed gevloeid geboeid door afgunst en macht is de mens verkracht in ontkoppeling van gelijkheid is hij zijn medemens kwijt…

ik raak zacht de skyline aan hoogbouw en de meer bedeelden die zich met auto en tuin nog altijd vervelen hoge lichtjes knipperen frequent omdat je in kleine kamertjes de ruimte uitgetekend hebt in samen delen ben je al heel snel met velen laagbouw flitst en filmt in schrik en afwering waar sensoren je bezoek te vlot registreren als…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

vaag klokt de tijd verdwaalde uren zijn slagen ben ik kwijt verdwenen tussen onherkenbare stemmen die mijn stilte storen er lijkt gezelschap in de kamer want de tafel is keurig gedekt maar de stoelen die als garnering dienen zijn nog onbezet het donkert zonder het gezellig rommelen van bestek nog niemand heeft de kaarsen…

ik lees in gedachtenspinsels woorden die hun karakterletters al hebben verloren hoor stemmen in mantra’s van stilte die het verleden hebben vergeten door herhaling in heden voel de emoties van de natuur in het seizoensgebonden zijn die nu alles geven om in vrucht en zaad te overleven ik open mijn handen en geest zonder god te…

ik heb angstdromen in de ban gedaan zij zullen mij niet meer overkomen sluiers zullen geen ogen doven die niet bestaan fluisterende stemmen vergeten hun misdadig plannen het gefolterd schreeuwen en de eindeloze val ik ken ze allemaal al van opgejaagde creaturen nooit meer zal ik badend in het zweet ontwaken om pas na uren weer…

ik heb gesnoeid in de meest wonderlijke perspectieven alles weggeknipt wat me ooit heeft geboeid soms verbaasd ook vaak teleurgesteld heb ik die toekomst met hartzeer geveld en weer geëgaliseerd nog resten uitvalsrouten begaanbaar in open terrein niet meer de sociaal ingewikkelde constructies zoals ze vroeger plachten te zijn…