inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 64.341):

Een mistig vergeten

ik streel je gezicht
pak wat donkere
schaduw erbij
anders weerkaatst
licht in je blik

juist daar
waar ik tast
jou zoek lijkt
weten een vaag
en mistig vergeten

wij bewandelen
stukjes bekend
jij lacht met de
bloemen die jou
hebben herkend

nog schijnt
de zon in een
wereld voor samen
toch somber jij
regen wat vaker

eens komt de dag
dat jij verbaasd
aan de spiegel vraagt
wie is nou de meneer
die achter mij staat


Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl

Schrijver: wil melker, 30 november 2017


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 227

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Ludy Bührs
Datum:
30 november 2017
Dit gedicht herinnert mij sterk aan mijn moeder en haar geleidelijk waziger worden.
Naam:
elze
Datum:
30 november 2017
een somberte uitgedragen door de spiegel die geen tijd wenst te kennen
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
30 november 2017
Dit gedicht is een topgedicht, dat werkelijk extra aandacht verdiend en door poëzie-analytici haarfijn moet worden uitgeplozen. Ik zeg het niet gauw, maar ik had dit gedicht heel graag zelf gemaakt. Het is juist die subtiele eenvoud van woordgebruik, die opvalt en een immense leefwereld presenteert. Dat is een goocheltruc, die totaal imponeert. De mysterieuze liefdesgolf overweldigt me. Er staat geen woord teveel. Hoe mooi is het feit, dat de dichter als mysterieuze schim altijd en eeuwig zijn geliefde trouw blijft! (-)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)